ती

ती क्षणा क्षणाला झुरते, ती कणा कणाने मरते
ती तिच्याच नजरे मधुनी जग अनोळखी हे बघते
मन पटलावरती जे जे लिहिलेले होते सगळे
का कागद दिसतो कोरा ती विसरत आहे सगळे

गर्दीत एकटी असते वाटेत असे एकाकी
या मनास भासे आता घर अंगण दारे परकी
डोळ्यात साठल्या गहिऱ्या विझलेल्या जीवन ज्योती
गुंतला जीव ना कोठे ना कसली नाती गोती

वाटेत विखरुनी गेली पिकलेली पिवळी पाने
फांदीस धुमारे आता ना फुटती नव्या दमाने
का अनोळखी रस्त्याने पाउले चुकीने पडती?
थकल्या शिणल्या गात्रांना पैलाची गाणी स्मरती

ना वाटे आता काही जग तिच्याच पुरते सुन्न
रिझवे न मनाला काही मन शांत तरीही खिन्न
या क्षणोक्षणी झुरताना ती खिन्न मनाने हसते
ती किंचित अजुनी मरते मरणाला पुरून उरते

-डॉ. रोहिणी चंद्रात्रे वाघमारे