प्रतिबिंब

ही कविता डिप्रेशन चे वर्णन करीत आहे.
त्या कोनातून वाचून बघा आणि मला नक्की सांगा.
तुमच्या प्रतिक्रिया वाचण्यास उत्सुक.

Sharmila ही मात नाही..
इकडून तिकडे झुलणारा झुला आहे.
घटक्यात हे तर घट्क्यात ते. असे विचार आहेत.
स्वतः काही करू शकत नाही ही घुसमट आहे.
आणि स्वतःच स्वतः चे केलेले सांत्वन की वेळ जाऊ दे मग कदाचित होईल सगळे बरे, बरोबर.

पण बरोबर कोणासाठी आणि कोणाच्या दृष्टिकोनातून? हे पण बोचते मध्येच.

बेफिकीर नक्कीच लक्षात राहील. मी स्वांत सुखाय लिहिते.
ही कविता मी ४ वर्षांपूर्वी लिहिली होती आणि फार आनंद वाटला होता. अजूनही माझ्या कविता मी परत वाचल्या की मला आनंद वाटतो. तेव्हा मी कविता माझ्या स्वतःसाठी लिहिल्या होत्या. मला वाटले की मायबोली वर त्या फक्त टाकाव्यात. एव्हढेच बस, बाकी काहीही नाही.

अजून एक तुम्ही सुचवलेले बदल मला कायम स्वागतार्ह आहेत.
पण मायबोली हा जर विचार मांडण्याचा प्लॅटफॉर्म असेल तर माझ्याच कवितेवर मी विचार मांडू शकते, होय ना! आणि चर्चा सुद्धा करू शकते. कोणी चर्चा करू इच्छित असेल तर त्यात भाग घेऊ शकते.
मी यापुढे एका वेगळ्या विषयावर अभ्यास करून नवीन कविता लिहिण्याच्या विचारांत आहे त्यामुळे अशी चर्चा माझ्यासाठी गरजेची आहे.

बेफिकीर अजून एक
**लोक तुमच्या कलाकृतीला काय म्हणतात याला आजच्या सोशल मीडियाच्या युगात शून्य महत्व आहे.**

अनुमोदन.. हे विधान कालातीत आहे. सोशल मीडिया येण्यापूर्वी सुद्धा हे लागू पडत होते. मराठीतील एका महान कवीने आपल्या अनेक कविता मित्रांना आवडल्या नाहीत किंवा प्रतिक्रिया दिल्या नाहीत म्हणून फाडून टाकल्या होत्या. त्यांच्या कविता त्यांच्या मृत्यू नंतर प्रकाशित झाल्या.
आपल्या मराठी भाषेचे दुर्दैव असे की त्या कवीने इतर काय म्हणतात ह्याचा विचार केला. आणि आपण सगळे मोठ्या खजिन्याला मुकलो.
असो...