गोदावरी

खूप छान लिहिले आहे. सिनेमा बघितलेला असल्याने पोचलं अगदी. सगळ्यांचीच कामं छान झाली आहेत. शेवट मात्र तसाच सोडून दिल्यासारखा वाटला होता.

प्रियदर्शनसाठी आणि नीनासाठी, अनुमोदन.

नदीबद्दल अपरंपार माया, कृतज्ञता असल्याशिवाय अशी अर्थवत्ता असलेली कविता येऊ शकत नाही.
>>>> गोदेकाठीच लहानाची मोठी झाले आहे, त्यामुळे प्रचंड भिडली होती. अशी माणसं, असे वाडे, असे बदल सगळं बघितलं/पचवलं आहे. आत्मियता पोचली. काय बोलू.....

छान लिहिलंय.. नेहमीप्रमाणेच

छान लिहीले आहे .
कुठे बघितला हा सिनेमा ?

छान लिहिलं आहे!

कमाल लिहिले आहे. फारच सुंदर चित्रपट आहे हा. "कोजागिरीच्या चंद्र" हे गाणे ही सुंदर आहे.

जाई, jiocinema वर हा पाहता येईल फ्री. मी नाशिक चीच असल्याने आणि लहानपणापासून गोदा तीरी जाणं असल्यामुळे जास्त relate झाला.

'अय्या, तुम्ही कसं ओळखलं' म्हणू का ? नदीकाठची आहे पण...

पुलेशु

कल्पना होतीच, तरीही आवडलं.

मस्त परिचय.
चित्रपट पाहण्याची इच्छा निर्माण झाली.

छान परिक्षण.
चित्रपट पाहिला नाही पण पाहावसा वाटतोय आता.

छान लिहिलं आहे.
चित्रपट पाहिलाय.
त्यामुळे relate झाला चांगलाच.

धन्यवाद सान्वी आणि संप्रति

खूप छान लिहिलय, बघायचाय हा चित्रपट

खूप छान लिहिलंय!

कालच पाहिला. अभिनय सगळ्यांचेच सुंदर आहेत. पण त्यापलीकडे सिनेमा काही विशेष वाटला नाही. नक्की काय सांगायचंय तेच कळलं नाही ...

१. नदिची ओढ म्हणावी तर तसं काही खास जाणंवलं नाही.
२. बापलेकामधला संघर्ष म्हणावा तर तो जाणवतो पण तो मध्यवर्ती नाही
३. नायकाची घुसमट म्हणावी तर त्याने सांगितलेली कारणे अगदीच फुसकी आहेत

अनेक न पटणार्‍या (सिनेमाच्या अनुषंगाने) गोष्टीही आहेत

१. ज्या कारणाने बाप-लेकात भांडण होते त्या कारणाने वडलांनी घर सोडायला हवे होते, मुलाने नाही. वडलांना मालमत्तेवरचा हक्क पटत नसतो.
२. नायकात आणि त्याच्या बायकोत सगळे आलबेल असताना, भांडणानंतर ती नवर्‍याबरोबर का जात नाही याचं स्पष्टीकरण कुठेच आलेलं नाही त्यामुळे ते सगळ्या सिनेमाभर खटकत राहते.
३. भांडण झाल्यावर वरच्या माळ्यावरची खोली का बंद करून ठेवावी?
४. शेवटच्या प्रसंगात ती आतषबाजी तर खूपच खटकली - घरात नुकताच एक मृत्यू झालाय, दुसरा होऊ घातलाय त्या घरात आतषबाजी होणं विचीत्रच वाटलं.
५. ज्या परंपरा या शब्दाचा उल्लेख ठळकपणे झालाय, तशी कुठलीच समान परंपरा तीन पिढ्यात नाहीये.

काही काही प्रसंग सुटे बघितले तर खूप गहिरे आहेत - नायकाचे मित्राला 'तूच माझं पिंडदान कर' सांगणे, फुगेवाल्याला क्लोजर मिळणे, नायक आणि त्याच्या बायकोतला तो निरवानिरवीचा प्रसंग, साधूचे सांगणे असे अनेक प्रसंग आहेत. पण ते नुसतेच प्रसंग वाटले - सिनेमा बघितल्याचे समाधान नाही मिळाले.

माधव तुमचा ५वा मुद्दा. पिफात बघितला तेव्हापासून हा विचार करतोय. आणि जितका विचार करतोय तितका या 'परंपरे'बद्दलचा गोंधळ समोर येतोय. याबद्दल आणखी लिहितो, जमेल तसं सावकाश.

संप्रति, छान लिहिलंय (हे मी सिनेमा बघितल्यानंतर भारावून गेल्याची अवस्था संपल्यानंतर म्हणतोय). जरा आणखी डिटेल लिहिलेलं आवडलं असतं.

माधव म्हणतात तसं- हे सारं प्रथमदर्शनी फार भारी आहे. अभिनय, छायालेखन, गाणी आणि इतर सार्‍या गोष्टी. पण कुठेतरी आत्म्याशी तडजोड आहे. 'तत्त्व' असं काही नाही. चिरंतनवालं काहीतरी, जपून ठेवावं असं मिळालं नाही. लाँग लास्टिंग इंपॅक्ट- असं काही सापडत नाही. जीवाला भिडलेलं काहीतरी- असं बिरूद द्यावं वाटत नाही.

मात्र, या सिनेम्याच्या निमित्ताने माझ्याच या गावचे शेकडो वेळेला पालथे घातलेले गोदाकाठ, मंदिरं, पायर्‍या, पाणी आणि घाट खास सहेतुक जाऊन, फिरून पुन्हा एकदा वेगळ्या नजरेने बघितले, अनुभवले- हे या सिनेम्याचं ऋण.

माधव.. thanks हे लिहिल्याबद्दल.

मला अगदीच fomo झाले होते कौतुक वाचून.
मी मध्यंतरी मराठी चिकवा वर लिहिले पण होते की सिनेमा संपल्यावर मला आणि +१ ला आम्ही हे काय बघितले? असे फिलिंग आले.

अनेक गोष्टी पटल्या नाहीत आणि लॉजिकल पण वाटल्या नाहीत. पण माधव यांनी उल्लेख केलेले काही खास गहिरे प्रसंग मात्र खरोखर टडोपा आहेत.

अजून एक म्हणजे मला तो साधू जे काही बोलला ते अजिबात ओ का ठो कळलं नाही. त्यामुळे त्यानंतर निशी च बदलणं सुद्धा !!

साजिरा, चित्रपटातल्या परंपरेशी संबंधीत वाचायला नक्की आवडेल. सिनेमा प्रदर्शित होतानाच्या मागेपुढे एक लेख वाचला होता - त्यात नदी आणि परंपरा यांच्यातले साम्य सांगितले होते (दोन्ही प्रवाही असल्या पाहिजेत - असे काहिसे) त्यामुळे तो एक अँगल डोक्यात होता सिनेमा बघताना. पण परंपरा अशी काही सापडलीच नाही मला.

पियू, निशी साधूमुळे नाही तर त्याच्या आजाराच्या निदानामुळे बदलतो असं मला वाटलं.

चित्रपट पाहिला नाही! पण लेख वाचल्यावर चित्रपट खूप प्रभाव करणारा असावा असं मत तयार झाला होतं! पण पुढील काही प्रतिसाद वाचल्यावर मनात एक वेगळाच विचार आला.
आजकाल झाले आहे काय; तंत्रामध्ये किंवा तांत्रिक बाजू खूप परिपूर्ण झाल्या आहेत. म्हणजे लेखन , अभिनय , पटकथा , सादरीकरण , कविता, शब्द सगळं अतिशय देखणं असतं . पण हे सगळं वरवरचं आणि पोकळ भासतं . उत्कृष्ट काहीतरी करायला म्हणून निघालेले लोक, उत्कृष्ट शब्द, उत्कृष्ट प्रसंग ,एकमेकांसमोर नुसतेच ठेवले आहेत असं वाटंत रहातं . त्यांना एकत्र घेऊन जाणारं मुख्य सूत्र सर्व कलाक्षेत्रामध्ये हरवल्यासारखं वाटतं ! गाभा रिक्त वाटतो ! त्यामुळे प्रभाव दूर पल्ल्याचा नसतो ! घेण्यसारखं, सांगण्यासारखं, जपण्यासारखं हाताला काही लागत नाही हे सत्य आहे.
कदाचित माझे विचार एककल्ली असतीलही ...

पशुपत, आता दोन्ही बाजू वाचल्याच आहेत तर एकदा बॅलन्स माईंडने सिनेमा बघा. आणि तुमचे पण चार आणे प्रतिसादात जोडा. कारण चित्रपट न आवडणाऱ्या गटाला जे वाटले ते तुम्हाला अगदी परफेक्ट कळले आहे असे वाटते तुमची कमेंट वाचून.

चांगले लिहिले आहे परीक्षण. निशीचे चिडणे जो माणूस गोदावरी काठी राहिला आहे त्याला ते जास्त relate होइल..निशिला नाशिक सोडायचे होते.
पुण्याला जायचे होते. नाशिकच्या बऱ्याच होतकरू तरुण मुलं हाच विचार करतात. नवे घर हवे आहे. आई बाबा सांगत होते ते मी ऐकत राहिलो हि त्याची तक्रार आहे. त्याचे बाबा एका शब्दात त्याला सांगतात की तू नाही म्हणायचे होते नव्हते ऐकायचे.
निशी जगापासून अलिप्त आहे. त्याला मरण दिसले तेव्हा सगळे भवताल जाणवले. तो जितका सगळ्या पासून दूर जातो तसे सगळे त्याच्या जवळ येत आहे.
जसे की प्रोजेक्टचे नाव भागीरथी ठेवा असे सुचवल्यावर पुन्हा नदी चेच नाव सुचवले असे बिल्डर म्हणतो.
वरील परीक्षणात काही बदल हवेत रिव्हर डान्स नाही रिव्हर साईड असे काहीसे नाव आहे प्रोजेक्ट चे.
केशव नाही कासव आहे त्याचा मित्र.
ह्या सिनेमात पात्रांची नावे पण कशी चपखल आहेत.
निशिकांत, नारोशंकर, सरिता, गौतमी, भागीरथी आणि जगाशी जुळवून राहणारा कासव.
एक गोष्ट मात्र ह्या सिनेमात खटकली. आम्ही नाशिककर गोदावरीला गंगा म्हणतो. कदाचित सगळ्यांना समजावे म्हणून सगळी पात्रे गोदा किंवा गोदावरी असे म्हणताना दाखवली आहेत.