इंटिरिअर आणि आम्ही-भाग १

भाग 2 आणि 3 इथे वाचा:
भाग २
भाग ३

रिकामं/वापरात नसलेलं घर किंवा त्या घरातली डागडुजी कामं याचं बॉलिवूड पिक्चर्स आणि के ड्रामा मध्ये अत्यंत सुंदर तलम गुलाबी चित्रण असतं.म्हणजे असं बघा:

१. नायक नायिका एकदम जंगलात एकदम दुर्गम जागी वादळात सापडलेले असतात.मोबाईल ची रेंज, फॉरेस्ट ऑफिस,चहावाला काही काही नसतं.आणि त्यांना एक एकदम टापटीप, पांढरेशुभ्र पडदे वालं,फर्निचर वर पांढरीशुभ्र कव्हरं टाकलेलं, वुडन फ्लोरिंग वालं,अजिबात धूळ, केर आणि बुरशी नसलेलं रिकामं, दाराला कुलूप नसलेलं घर मिळतं. मग ते आपले भिजलेले कपडे बदलून पिळून वाळत घालतात,पटकन लाकडं तोडून आणून फायरप्लेस पेटवतात, आपले मसल्स किंवा कर्व्ह दाखवत हालचाली करत सर्व फर्निचर वरची पांढरीशुभ्र कव्हरं ओढून काढतात आणि मग....इत्यादी इत्यादी.

२. नायक नायिका घर लावत आणि डेकोरेट करत असतात.नायिका हॉट पॅन्ट मध्ये शिडीवर चढून रंगकाम करत असते, मग नायकाला ब्रश ने रंगवते, मग दोघे ब्रश ने रंगपंचमी आणि पळापळी खेळतात आणि मग....इत्यादी इत्यादी.

3. नायक नायिका अतिशय चांगल्या बाहेर जायच्या कपड्यात, किंवा नुकत्याच एरियल नीळ केलेल्या पांढऱ्या फॉर्मल शर्टात फर्निचर जागेवर ठेवत असतात.त्यांनी घामाची चिंता न करता मेकप, आयलायनर, ब्लशर आणि हेअर सेटिंग पण केलेलं असतं.आणि मग ते सर्व फर्निचर ठेवून झाल्यावर हुश्श करून बेडवर अंग टाकून देतात आणि मग....इत्यादी इत्यादी.

नव्या घरात आल्यावर 15 वर्षांनी होऊ घातलेले कुलकरण्यांच्या घराचे नूतनीकरण मात्र बराच गुंतागुंतीचा आणि अरोमँटिक मामला होता.लग्नात, समस्त सणावाराना नातेवाईकांनी हौसेने दिलेली मोठीमोठी भांडी, साबां नी त्यांच्या संसारात खूप पाहुणे आले गेले असताना घेऊन ठेवलेली भरपूर प्रमाणात भांडी(त्यांचं स्वतःचं अतिशय गरीबीत झालेलं लग्न.घरात ३-४च भांडी.जे भांडं चहा कॉफीला वापरणार तेच घासून त्यात नंतर भाजी आमटी होणार.त्यामुळे त्यांना आपल्या होणाऱ्या सुनांना भांड्यांची अजिबात ददात पडू नये वाटलं आणि त्यांनी भरपूर भांडी जमा केली तर नवल नव्हतं.),कपाटातून बदाबदा कोसळणारे कपडे,अनेक प्रसंगांना मिळालेली शाळकरी स्टेशनरी, 'लागतील कधीतरी' म्हणून जपून ठेवलेल्या प्लास्टिक, पॅकिंग च्या वस्तू, ऑफिसातून वेगवेगळ्या प्रसंगी मिळालेल्या (पाण्याच्या) बाटल्या असा सगळा मालामाल प्रकार.कोणतंही कपाट उघडलं की करंगळीवर गोवर्धन तोलून धरणाऱ्या कृष्णाप्रमाणे स्वतःच्या बरगडी किंवा ढु च्या आधाराने खाली कोसळणारा पसारा आवरून धरावा लागे.इतकं करून सणावाराला घालायला धड कपडे नाहीत ते नाहीत.म्हणजे, कपडे चांगले टिकत होते.पण आतली माणसं चंद्राच्या कलांप्रमाणे जाड बारीक होत होती.त्यामुळे जाड फेज बारीक फेज असे दोन्ही वॉर्डरोब प्रेमाने सांभाळावे लागत होते.

इंटिरियर करायला घेतल्यावर पहिला शोध मध्यमवर्गीय विचारांना सूट होणाऱ्या एजन्सी चा.म्हणजे, डिझायनर 'इथे काचेचे मस्त पारदर्शक पार्टिशन लावू आणि स्वयंपाकघराच्या मधोमध आयलंड ओटा करू' म्हटलं की आम्ही 'ओटा धुणार कसा?किचन मध्ये बसून खोबरं खवावं लागलं तर?ओट्यावरून दुसऱ्या बाजूला पडून काचेच्या वस्तू फुटल्या तर?' असे तद्दन त्यांना हताश करणारे प्रश्न विचारणार.त्यांनी 'कपाट पुढून चकचकीत ठेवून आरसा दाराच्या आतच लावू' म्हटल्यावर 'पण घाईत दारं जोरात आपटली तर?आरसा फुटेल.' असे वर्स्ट केस सिनारिओ सांगून त्यांना जेरीस आणणार. इंटिरियरवाल्या माणसांना आमचं काम पूर्ण झाल्यावर मानसोपचार घ्यायला लागू नयेत यासाठी अनेक चाळण्या लावून योग्य एजन्सी निवडणे गरजेचे होते.

शोधानंतर एक एजन्सी मिळाली. आपण त्यांना 'ओ' मानुया.मग 'ओ' ची आणि आमची जास्त वेळा नाही कोण म्हणणार याची शर्यत चालू झाली.बऱ्याच टेबलांच्या,बुकशेल्फ च्या,दारांच्या व्हर्च्युअल महिरपी, कमानी आम्ही 'बिन उपयोगाचे उगीच लाकूड' म्हणून जन्मण्यापूर्वी छाटून टाकल्या.कुलकर्णी 'स्टोरेज' मॅनिक लोक आहेत.कोणताही लाकडी पृष्ठभाग दिसला की त्याचा आत काहीतरी ठेवायला उपयोग झालाच पाहिजे.मग अगदी बाथरूम शेल्फ म्हणू नका, डायनिंग टेबल ची खुर्ची म्हणू नका,लॅपटॉप टेबल म्हणू नका, प्रत्येकाच्या आत स्टोरेज.आणि त्याच्या आत....पसारा.

आम्ही पुढे केलेल्या प्रत्येक रंगाला 'ओ' नाही म्हणायला लागले.मूळ बेसिक मध्ये दोघांच्या फरक होता.एक माया साराभाई एक मोनिषा साराभाई.आमचे रंग 'आल्हाददायक, घरात प्रकाश येईल असे, जरा नवा रंग दिलाय असं वाटणारे,उठून दिसणारे,ज्यावर उभं राहिल्यावर फोटो चांगले येतील असे' वगैरे वगैरे आणि त्यांचे रंग 'सटल,डिसेंट, आतून 5 लाईट लावल्यावर खोली क्लासी दिसेल असे' होते.त्यांना 'क्लासी, मॅट, नॉन ग्लॉसी, महाग टाईल्स' हव्या होत्या, आम्हाला 'पटकन पाण्याचा पंप मारून धुता येईल, खसाखसा एक फडका मारला की चमकेल असे' गुळगुळीत ग्लॉसी लॅमीनेट हवे होते.त्यांना 'सुंदर कोरीवकाम वाले आर्टिफेक्ट, हेअर ड्रायर ने नियमित एक एक पोकळी साफ ठेवली की सुंदर दिसणारे' हवे होते.(मेला आयुष्यात आलिया भट्ट वाला केराटीन हेअर ड्रायर घरात पडून असून एकसंध पूर्ण केसांना कधी लागला नाहीये, भोकाभोकाच्या कोरीवकाम लाकडी शोपीस ला लागणारे ...डोंबल.) मग काही रंग त्यांचे काही आमचे,'कोणताही हेअर ड्रायरने साफ करावा लागणार नाही, आयुष्यात कमीत कमी वेळा पुसावा लागेल असा शोपीस' यावर मांडवली झाली.

'तुम्ही दुसरीकडे राहायला जा 2 महिने' ला आम्ही कामाची बोलणी किंवा मूळ काम ठरायच्या आधी नकार दिला.'आम्ही राहून चालणार असेल तरच' या बोलीवर काम या एजन्सीला मिळणार होतं.यात मुद्दे 3: ज्या एरियात राहतो तिथे भाड्याची घरं महाग पडणे, आणि 8 पर्यंत कॉल्स झाल्यावर साईट वर वेगळ्या ठिकाणाहून येऊन पाहणी करायचा उत्साह राहिलेला नसणे, आणि शाळेच्या बस चा रूट बदलायची तयारी नसणे.शिवाय '2 महिने' 2 महिने नसणार याची पूर्ण खात्री होती.

'तुम्हाला आवाजाचा त्रास होईल' हा 'ओ' चा मुद्दा आमच्या साठी एकदम नगण्य होता.गेली अनेक वर्षं आमच्या सोसायटीत आम्ही 4-5 कुटुंबं आपापल्या मुलांवर साधारण 2 चौक पलीकडे ऐकू येईल इतक्या बुलंद आवाजात ओरडतो. सकाळी 5.30 ला 'सच्या, उठ मूर्खां,बस यायला पंधरा मिनिटं राहिलीत,आजपण घाणेरडा डुक्कर बनून जाणार का?', त्यानंतर 6.40 ला 'मिनी जलदी करो, बस्स गेट पर आ गया, कबसे हॉर्न बजा रहा है!!', '7.35 ला 'हरी अप लुबना,विल यु, डॅम ईट, बस अलरेडी क्रॉसड काऊ शेड!'(हे इंटरनॅशनल बोर्ड मधले असल्याने यांना मुलांशी घरी इंग्लिश बोला अश्या सूचना आहेत.) अश्या वेगवेगळ्या आवाजात सोसायटी दणाणून जाते.त्यामुळे आम्हाला आवाजाचा त्रास होण्यापेक्षा आमच्याकडून इतरांना आवाजाचा त्रास होण्याचा धोका जास्त होता.