आव्हानाचे अत्तर (इटली आयर्नमॅन स्पर्धा) भाग ४ शेवट

भाग १ इथे वाचू शकता - https://www.maayboli.com/node/82537

भाग २ इथे वाचू शकता - https://www.maayboli.com/node/82540

भाग ३ इथे वाचू शकता - https://www.maayboli.com/node/82546

१८ सप्टेंबर २०२२

गजर लावला होता पण त्याआधीच व्यवस्थित जाग आली.
       
सकाळी आपापल्या हॉटेलवरून निघून पोहोण्याच्या ठिकाणी भेटलो सगळे. तिकडे आम्ही सर्वांनी एनर्जी जेल खाल्ले आणि त्यावर पाणी प्यायले. ह्या ठिकाणी आयोजकांतर्फे पाण्याची सोय नसते त्यामुळे तिकडेच सोडून देता येतील अशा बाटल्या न्यायच्या असतात त्या नेल्यामुळे अडले नाही.    

तिथे स्पर्धा सुरु होण्या अगोदर स्पर्धकांना उभे राहण्याची व्यवस्था तासाच्या आत पूर्ण करणारी मंडळी सर्वात पुढे आणि दर दहा मिनिटाच्या अंतरानी म्हणजे तास ते १ तास १० मिनिटे, १ तास १० मिनिटे ते १ तास २० मिनिटे, १ तास २० मिनिटे ते १ तास ३० मिनिटे आणि १ तास ३० मिनिटे ते १ तास ४० मिनिटे त्यांच्या मागच्या मागच्या भागात अशा प्रकारे  केली होती आणि मग जसजसे पुढचे वेगात पोहणारे स्पर्धक समुद्रात उतरत जातील तसतसे मागची मंडळी हळूहळू पुढे पुढे सरकत जाणार अशी योजना केली होती.

१.

२.

३.

आम्हा सर्व पुणेरी मंडळी पोहोण्याचा वेग पाहता आम्ही दीड तासापाशी उभे होतो. पण एकेक टप्प्यातून पुढे जात असताना माझी जरा तंद्री लागली आणि बाकी पुणेरी मंडळी जरा पुढे निघून गेली. ती तंद्री जेमतेम मिनिटभर टिकली असेल पण मागचे काही दिवस, येतानाचा प्रवास ते मागची दोन तीन वर्षे सगळे क्षण डोळ्यासमोरून सरकले आणि आता स्पर्धा खरोखरच प्रत्यक्ष सुरु होते आहे हे जाणवून डोळ्यात पाणीच आले. लोकांना स्पर्धा संपवल्यावर रडायला येते ते मला आधीच आले.  पण मनाला सावरले आणि जरा सावरतोय न सावरतोय तोच एक भारतीय दिसणारा माणूस दिसला. तो मुंबईचा निघाला. गौतम साळसकर म्हणून. मराठीत चार शब्द बोलायला मिळाले. मिनिटा दोन मिनिटाची भेट असेल पण त्यात समजले की तेही दीड तासात पोहोणे संपवण्याच्या प्रयत्नात आहेत आणि मला तर नक्कीच दीड तासाच्या वर वेळ लागणार होता त्यामुळे मागे रेंगाळलो ते योग्यच झाले असे वाटून बरे वाटले.   

ध्वनिक्षेपकावरून काय काय प्रोत्साहनपर बोलणे सुरु होते. जिकडे माझे अजिबात लक्ष नव्हते. पोहायला दर दहा सेकंदाला पाच लोकांना ह्या प्रमाणे सोडत होते त्यावेळी आजूबाजूला उभ्या केलेल्या तात्पुरत्या कठड्यामागे स्पर्धकांच्या नातेवाईकांची फोटो काढणे वगैरे लगबग सुरु होती. अखेरीस माझा नंबर आला टायमिंग मॅट ओलांडून पुढे गेलो काही अंतर उथळ पाण्यामुळे चालतच पार करावे लागणार होते. ते करून झाल्यावर पोहायला सुरुवात केली. सुरुवात ठरवल्याप्रमाणे जरा सावकाशपणे वेळ घेऊनच केली. नंतर गॉगल मुळे दिसेनासे होते ते झाले त्याला पोहताना मधेच नीट करून झाले काही लोकांच्या लाथा खाऊन झाल्या काहींना माझ्या देऊन झाल्या सगळे बॉक्सेस चेक टीक झाले  देव दयेने जेली फिश चा काहीही त्रास झाला नाही त्यांनाच आमचा त्रास झाला असावा. 

पोहून बाहेर पडल्यानंतर पाण्यातून निघून बीच पार करून रस्ता गाठायचे अंतर बहुतेक करून अर्धा किमी तरी असेल आणि त्यानंतर सायकल ठेवली होती तो ट्रान्सीशन एरिया जवळपास किमी लांब असेल. दोन्ही स्पर्धा एकत्र केल्यामुळे अडीचहजार फुल च्या आणि तितक्याच हाफच्या सायकली त्यामुळे असा लांबलचक transition एरिया आदल्या दिवशी बघितला होता तरी वाटले तो संपतच नाहीये . 
               

पहिल्यांदा बॅग ठेवायची जागा होती आणि मग सायकली. बॅगेतून सगळ्या वस्तू खाली ओतायच्या म्हणजे आपण जे काही योजून ठेवले असेल त्यातले करायचे राहून जात नाही. माझ्या सायकलच्या बॅगेत अंग पुसायला टॉवेल, पायाला लागलेली रेती पुसायला एक टॉवेल, हेल्मेट, खायला पौष्टिक लाडू, हातमोजे माझा ट्रायसूट स्लिव्हलेस असल्याने हात उन्हाने भाजून निघू नयेत म्हणून वरून घालायला एक पांढरा टीशर्ट अशी योजना केली होती.  बॅगेच्या तिथे बाके असतात त्यावर बसून चटचट हे सर्व आटपायाचे असते तिथेच मंगेश भेटला त्याने दशरथ सर नुकतेच आणि जोतिराम, निलेश त्यांच्याही थोडे आधी पुढे गेल्याचे सांगितले. माझे आटपून होई तो मंगेशही गेला. मग मी ही माझे आटपून धावत धावत सायकलपाशी गेलो. सायकल घेतली तरी संपूर्ण transition area पार करून स्टार्टलाईन पर्यंत ती हातात घेऊन जाणे अपेक्षित असते स्टार्टलाईन क्रॉस केल्यावर मग त्यावर सायकल चालवणे सुरु करता येते.

१.

२.

सरते शेवटी सायकलिंग सुरु झाले. रस्ता चांगला होता चुकून कुठे खड्डा वगैरे असेलच तर त्याच्या थोडे आधीपासून फ्लुरोसंट रंगात diversion रंगवले होते जेणेकरून तुम्ही आजू बाजूने जाऊ शकता. लगेचच जिथे फ्लेमिंगो दिसतात ती जागा येऊन गेली.

पहिल्या वीस किमीनंतरचे अंतर दोन लूप मिळून कापायचे होते. अनेक सायकलस्वार मला ओलांडून गेले. मी आपला माझ्या सायकलीनुसार माझ्या गतीने शिस्तीत व्यवस्थितपणे जात होतो. वाटेत मधूनच पंक्चर झालेल्या अपघात झालेल्या सायकली दडपण आणत होत्या. स्पर्धा मार्गावर एक टेकडी असणार होती जिकडे ३-४ किमीचाच असेल पण अति प्रचंड चढ असणार होता. ती टेकडी कधी येणार म्हणून उत्सूकता होती. अचानक माझ्या नावाचा पुकारा करत निलेश विरुद्ध बाजूने पार झाला. स्पर्धेमध्ये ओळखीचे आपलं कोणी दिसले की येणारा हुरूप काही औरच.  तसेच टेकडी जवळ आली असावी अशीही जाणीव झाली. अखेर एक गाव आले आणि गावापाशी एक चढ लागला तो फारच फुसका वाटला.

मग एक चर्च समोरचे aid स्टेशन लागले तिकडे अनेक शाळकरी लहान मुलेही स्वयंसेवक म्हणून चढाओढीने काम करत होती.  गावाबाहेर पडल्यावर डावीकडचे वळण पार केल्यावर समोर थोडा चढ दिसला म्हटले हा दिसतोय मग तिकडून उजवीकडे वळल्यावर अजूनच चढ असलेला रस्ता लागला.ऊनही चटका देत होते. मग अजून थोडे पुढे अजून जास्त चढ लागला.   झाडांच्या सावलीमुळे जरा बरे वाटले. पण चढ संपेच ना. दुतर्फा काही माणसे जोरजोरात ओरडून प्रोत्साहन देत होती.  पुढे भारी सायकल असणारा एक जण उतरून जाताना दिसला. तितक्यात वेगाने जाणारे अनेक सायकलस्वार आल्याने मला बाजुबाजूने सायकल चालवावी लागली. गियर बदलूनही शेवटाकडे जाता जाता अगदी १००मी अंतर असेल पण उतरून चाललो. अर्थात उतरल्यावर नंतर कळले की चढाचे इतके कमी अंतर उरले होते म्हणून. पुढच्या खेपेला मात्र अंदाज असल्याने संपूर्ण चढ सायकल वरून ना उतरता पार केले. पहिली संपवून दुसरी फेरी सुरु करते वेळी अनेक सायकलस्वार परतीच्या मार्गावर जाताना दिसले म्हणजेच माझी पहिली फेरी झाली तेव्हा त्यांच्या दोन्ही फेऱ्या संपवून शेवटचे केवळ वीस किमी उरले होते. म्हटले आपल्याला कधी जमावे असे जोरात चालवायला. अर्थात तिथल्या सर्व स्पर्धकांमध्ये माझी सायकल एन्ट्री लेव्हल ची सर्वात स्वस्त असावी. दुसऱ्या फेरीच्या वेळेस रस्त्यावरची स्पर्धक संख्या एकदम कमी झाली.

पण त्या मार्गावरून आधी एकदा जाऊन आल्यामुळे वळण चढ वगैरे कुठे काय असणार ह्याचा अंदाज आलेला होता. त्यामुळे दुसरी फेरी अधिक आत्मविश्वासाने करता आली. दुसऱ्या फेरीच्या वेळी परतताना बऱ्यापैकी वारा होता त्यामुळे उन्हाचा त्रास झाला नाही पण वेग मात्र जरासा मंदावला. अर्थात शंभरच्यावर पार केलेल्या अंतरामुळेही नंतर वेग कमी झाला असण्याची शक्यता नाकारता येत नाही. सायकलिंगच्या दरम्यान एकूण पाच सहा वेळा एनर्जी जेल खाऊन पाणी पिण्याकरता तर त्या व्यतिरिक्त तीनवेळा लघवी करता म्हणून थांबलो. एकूणच शरीराला पाणी कमी न पडू देणे आणि लघवी जास्त वेळा लागू न देणे ह्यात समतोल साधणे ही अगदी तारेवरची नसली तरी जरा कसरतच असते. पोहोणे आणि सायकल अशा प्रकारे करावे की धावताना ताकद शिल्लक राहिली पाहिजे असे सांगण्यात आले होते आणि त्याप्रमाणे मी वागलो असे वाटत तरी होते. 

अखेर सायकलिंग संपवून परत पोचलो. दिवस मावळतीकडे झुकायला लागला होता.  परत फिनिश लाईन जवळ सायकलवरून उतरून फिनिश लाईन क्रॉस करायची असते तसे केले. माझ्या नंबरावर आधीच कोणीतरी सायकल लावून गेले होते बघतो तर त्या सायकलीवरही माझाच नंबर होता हाफ आयर्न वाला असावा. हे कोणाला सांगावे तर आजूबाजूला कोणी स्वयंसेवक नव्हता. मग त्याची सायकल जरा बाजूला सरकवून माझीही सायकल तिकडे लावली. हेल्मेट हातमोजे काढून ठेवले. हल्ली आमच्या ग्रुपचे नाव बदलले असल्याने आमच्याकडे वेगळे टी शर्ट आहेत पण मी स्पर्धेकरता नाव नोंदणी केली त्यावेळी जुनेच नाव असल्याने आणि त्या टी शर्टावर आपल्या झेंड्यातल्या तीन रंगाचे डिझाइन असल्याने रनिंगच्या वेळेस माझा ढक्कन टीशर्टघालायचा असे मी ठरवले होते त्याप्रमाणे तो चढवला. मात्र जरा गारठा वाटल्याने आधीचा पांढरा टी शर्ट तसाच ठेवून त्याच्यावरच चढवला आणि धावणे सुरु केले.

स्पर्धा मार्ग म्हणजे १० किमी चा लूप होता जो चार वेळा करून मग शेवटचे दोन करण्याकरता बीच कडे जाऊन रेड कार्पेट वरून धावून शेवट करायचा अशी योजना होती.  मनाशी आधी योजल्या प्रमाणे होता होईल तो aid स्टेशन वगळता इतर कुठेही चालायचे नाही असे ठरवले होते त्याची अत्यंत योग्य प्रकारे अंमलबजावणी करत मार्गक्रमणा सुरु ठेवली. इथे अनेक जण रन-वॉक प्रकारे मार्गक्रमणा करत होते कोणी चालताना बघितले की आपणही चालावे असे अनावरपणे वाटायचे पण मग मनाला आवर घालून त्यांनी सायकल आपल्या खूप आधी संपवली आहे; ही त्यांची शेवटची फेरी असू शकते असे समजावून धावत राहिलो.

इथेही दुतर्फा प्रोत्साहन देणारे अनेक नागरिक आपले बळ वाढवून जातात. शिवाय येता जाता ओळखीचे स्पर्धक दिसल्यावर एकमेकांना हाकामारी करत असतात ते ही छान वाटते. मलाही आमची पुणेरी मंडळी भेटली. प्रज्वल प्रसादही दिसला नुसती हाक मारून न थांबता छान धावतोय असे म्हणून क्रॉस झाला. त्यामुळे धावत राहायला अजूनच जोर मिळाला. त्याची शेवटची फेरी असावी कारण तो नंतर परत दिसला नाही. दोन फेऱ्या झाल्यावर प्रॉपर अंधार पडला होता. तिसऱ्या फेरीच्या वेळी एकाला मागे टाकून जात असताना त्याची हर्षदभाई अशी हाक ऐकू आली. तो दिल्लीचा ऋषी सरीन म्हणून होता. अर्थात मी त्याला आधी अजिबात ओळखत नव्हतो पण धावताना अशी कंपनी मिळते आहे तर मी ती नक्कीच सोडणार नव्हतो. शिवाय त्याला नक्की किती वाजले तेही विचारावे असेही वाटले. पण हाय रे माझ्या कर्मा! त्याच्या घड्याळाची बॅटरी संपली होती. त्याची ही शेवटची फेरी होती. गप्पा मारत मारत आम्ही एकूण ३-४ किमी अंतर एकत्र धावलो असू पण तेवढ्यात त्याने मला वाटेवरचे एक काटेघड्याळ दाखवून माझा भरपूर वेळ शिलकीत आहे असे सांगून मला आश्वस्त केले.

त्याची सोबत संपल्यावर परत एकदा अंधारात एकट्याने धावत मार्गक्रमणा सुरु ठेवली. पहिल्या दोन तीन फेऱ्यांदरम्यान स्पर्धा मार्गावर दुतर्फा असलेले प्रोत्साहन देणारे नागरिक नातेवाईक कमी झाले होते. पण रस्त्यात एका ठिकाणी असणारे एक टोळके चारही वेळा जोरजोरात ओरडून प्रोत्साहन देत होते. ओळखीचे ना पाळखीचे आणि शेवटच्या दोन वेळा तर मला दुरून पाहूनच त्यांनी ओरडायला सुरुवात केल्याचे माझ्या विशेष लक्षात राहिले आहे. तिसऱ्या फेरीच्या वेळी ऋषी भेटायच्या अगोदर किती वाजलेत किती वेळ उरलाय देव जाणे असा विचार करत मी माझ्या तंद्रीत धावत होतो आणि अचानक ब्राव्हो ब्राव्हो आले आले अशा आरोळ्या कानी आल्या. आणि चौथ्या वेळी ते तिथेच असावे म्हणून मी मिनी-प्रार्थनाच केली होती. I was looking forward to seeing them. आणि त्यांनी मला निराश नाही केले. ते अजूनही तिथेच होते आणि लांबून मला पाहून आरोळ्या कानी आल्या. मला आता हे लिहिताना देखील अंगावर शहारा आणि डोळ्यात पाणी आलंय.  मनात अतीव कृतज्ञता आहे. ती त्यांच्या पर्यंत पोचायचा काहीही मार्ग नाहीये पण ती जरूर पोचेल अशी आशा आहे.

अखेरीस चौथी फेरी संपवून शेवटच्या दोन किमी कडे जायची वेळ आली तेव्हा खोटे वाटेल पण तेव्हा माझी १० किमी ची अजून एक फेरी मारायला सांगितले असते तरी त्याची तयारी होती.

कोणत्याही स्पर्धेचा शेवट आम्ही नेहेमीच झोकात, जोमाने आणि जोरात करतो त्यामुळे जरा वेग पकडला. अर्थात दमून लगेच चालायला लागेल इतक्या जोरातही नाही धावलो. रेड कार्पेट जवळ आले. तिथेही दोन्ही बाजूला गर्दी अशी नसली तरी काही माणसे होतीच, त्यांचे, बहुदा गायीच्या गळ्यात बांधतात त्या प्रकारच्या घंटा वाजवणे सुरु होते. जर पुढे जातोय तो आपले पुणेरी मित्र माझी वाट बघतच होते. त्यांनी माझ्याकडे आपल्या देशाचा झेंडा सुपूर्त केला आणि तो फडकावून पुढे जाताना मी तो योग्य प्रकारे पकडला आहे ह्याची खात्री करून घेतली आणि मग परत वेग पकडून संपूर्ण रेड कार्पेटचे अंतर जोरात धावत फिनिश लाइन क्रॉस केली.  

जगभरातील आयर्नमॅन स्पर्धेदरम्यान अशी एक प्रथा आहे की फिनिश लाईन पाशी तिथे असलेला उद्घोषक आपले आणि आपल्या देशाचे नाव घेऊन म्हणतो " You are an Ironman " उदा. हर्षद पेंडसे फ्रॉम इंडिया, (इथे एक छोटा पॉज) यु आर अ‍ॅन आयर्नमॅन. 

आणि अशा रीतीने शेवट गोड झाला.  
शिस्त सातत्य आणि कठोर परिश्रमानंतर झालेल्या स्वप्नपुर्तीचा आनंद काही औरच!
माझ्या हातून आयर्न मॅन स्पर्धा पार पडेल ह्याची माझ्यापेक्षा जास्त खात्री असलेल्या अनेक लोकांच्या शुभेच्छांमुळेच हे होऊ शकले.
त्यांच्या ऋणात राहावे हेच ठीक.

I totally believe in Ubantu. I am because we are!

मला लागलेला वेळ १४ तास ३४ मिनिटे २० सेकंद इतका होता.
निकाल https://www.ironman.com/im-emilia-romagna-results इथे जाऊन बघता येईल