शशक पूर्ण करा - फुफाटा - हाडळीचा आशिक

शीर्षक नीट दिलेले नाही.>>> धन्यवाद साधनाताई.
धन्यवाद सामो.

सामो, गुत्त्यावाला नाहीये तो आणि बाळाप्पा प्यायलेलाही नाहीये. कथाविषय वेगळा आहे. कुणीतरी ओळखेल म्हणून थांबलो आहे.
अस्मितै, मृतै धन्यवाद.

हो ! पण का तेही लिहा कोणी.

नाही.

आजारी होते पण ते कारण नाहीये.

लॉकडाऊन>>> नाही.
साधनाताई तुम्ही जवळपास पोहोचताय.

ओला दुष्काळ>>> नाही.
एक प्रश्नचिन्ह आहे ते कामाला येईल.

आगीचा संबंध नाही.

कूपनलिका !
साधारणपणे अठरा साडेअठरा फूट लांबीचा ड्रिलचा एक पाईप असतो. पाच ते सात मिनिटांत तो खाली जातो. खालून हवेचा दाब दिला की खालची माती वर येते. खाली पाणी वा ओल नसेल तर नुसती कोरडी माती न् धूळ उधळते (तोच फुफाटा). पाणी सापडण्याच्या आशेने पाईपावर पाईप वाढत जातात. प्रत्येक पाईपागणिक खर्चाचा आकडा वाढत असतो आणि खाली न सापडणारं पाणी शेतकऱ्याच्या डोळ्यांतून वाहू लागतं. भरपूर खोल जाऊनही पाणी लागतच नाही आणि कूपनलिकेसाठी खाजगी सावकाराकडून अव्वाच्या सव्वा दरानं कर्ज घेतलेलं असतं.. मग ते फेडायचं कसं ?

आता कथा
बाळाप्पाला सावकारानं आधीच उचलून आणून अंधाऱ्या जागी डांबलेलं आहे. संयोजकांनी दिलेल्या वाक्यांतील पाणी, अनामिक हुरहूर हे बाळाप्पाला होणारे भास आहेत. दरवाजा उघडला गेल्यावर त्याची तंद्री भंग पावते. त्यानंतरचं वर्णन त्या कुटूंबाची सध्याची परिस्थिती विशद करतं.
बाळाप्पाला बाहेर घालवल्यानंतर तो दिशाहीन रस्त्यानं जात असताना रस्त्यावरील धूळ डोळ्यांत जाऊन डोळे वाहू लागतात आणि पुन्हा पाण्याचे भास होऊ बघतात. खरंतर तो भास आभासाच्या सिमेवर आहे म्हणून पाणी -फुफाटा, पाणी-फुफाटा.
कूपनलिका खोदतेवेळी फुफाटा आलाच नसता तर आज परिस्थिती खूप वेगळी असती म्हणून तो मनोमन आपल्या कुटुंबाच्या सद्यस्थितीसाठी फुफाट्याला जबाबदार धरत असतो.

शंभर शब्दांत मी वाचकांपर्यंत योग्य तऱ्हेनं विषय पोहोचवायला कमी पडलो असं वाटतंय.
बरेच जणांनी छान प्रयत्न केला.
साधनाताई, सामो, अस्मीतै, मृतै, वीरु, मानवकाका, ऋन्मेष, देवकी, मी अश्विनी, sonalisl सर्वांना मनापासून धन्यवाद.