अपरिग्रह मनाचा !

_/\_ सुरेख!

सुरुवातीचे परिच्छेद खूपच छान आहेत.
पण शेवटचे दोन परिच्छेद तुमच्या आधीच्या भूमिकेशी विसंगत वाटले.
मनाला हे असं समजवायला लागलं, वचनं द्यायला लागली, मेकॅनिझम्स जमवायला लागले तर शेवटी टेकूच झाले की ते.
खरं तर ही वृत्ती आतूनच असते. फक्त अनुभवाने आणि/अथवा एखाद्या/अनेक निमित्ताने त्याची जाणीव होते/व्हायला लागते.
ती जाणिव जाणली, तीचा आनंदाने, डोळसपणाने पाठपुरावा केला की झालं.
सुरुवातीच्या परिच्छेदात तुम्ही जे लिहिता ते ज्याला जाणवतं ती व्यक्ती खर तर अपरिग्रहाच्या सुरुवातीच्या पायरीला पोहोचलीच की.
पुढचं आपसूक, सहजपणे, सहजभावाने व्हावं, व्हायला पाहिजे.
म्हणूनच तर ह्याला सहजयोग म्हणतात.

सुरेखच लिहिले आहे

सुरेख लिहिलंय!

खूपच सुंदर लिहिले आहे.

सुरेख लिहिलं आहे! सध्या सगळ्यांनाच याची गरज आहे!

छान लिहिले आहे.
सध्या सगळ्यांनाच याची गरज आहे!>>+१

मला शेवटचे 2 परिच्छेद जास्त पटले.
खूप जास्त अध्यात्मिक मला कळत नाही(आवडत नाही असे नाही, ते कळण्याची बौद्धिक क्षमता नाही)
शेवटचे 2 परिच्छेद अगदी मीच माझ्या मनातलं बोलते वाचते आहे असं वाटलं.
कोणतीहि खोटी बाहेरून चिकटवलेली सकारात्मकता अगदी मस्ट नसतानाही आपल्या आतल्या सकारात्मकतेने आपण बाहेर पडणार आहोत यातून.

खूप छान

अस्मिता, तुमच्या दुःखात सहभागी. अतिशयच तीव्र असते ही लॉस ची भावना. काळ हेच उत्तर आहे यावर. ह्या दुःखावर विजय मिळविण्याची ताकद तुम्हांला मिळो ही प्रार्थना.
नीरू, सहमत. अपरिग्रह हा सहजभाव झाला पाहिजे. तो साधायला चित्तशुद्धी, स्थिरबुद्धी साधली पाहिजे आणि ती योगातून म्हणजे परमेश्वर किंवा cosmic एनर्जी ला जोडलेले , त्याच्याशी अनुसंधान साधलेले असण्याने येते. योग म्हणजेच जोडलेले असणे. हा योग साधण्याचे अनेक मार्ग म्हणजे ज्ञान, कर्म, सांख्य, ज्ञानकर्म -संन्यास, भक्ती, असे अनेक, गीतेत सांगितले आहेत. आणि भक्ती हा सगळ्यात सोपा मार्ग आहे हेही सांगितले आहे. अर्जुनविषादापासूनच(पहिला अध्याय) ही समजावणी सुरू होते. लिहिण्यासारखे बरेच आहे पण उपदेशात्मक होईल असे काहीही लिहायचे नसल्याने पूर्णविराम.
हे सर्व आत्मीयतेने आणि स्वानुभवातून लिहिले आहे.
सद्भावना आणि सहकंपना.

लिखाण अतिशय आवडले. फार सुन्दर अपिलिंग आहे.

लेखन आवडले.

छान लिहिले आहे !

अफाट सुंदर लिहिलं आहेस! /\

खूप छान आतून लिहिलंय. सुंदर.

सुंदर लेख ! निरु आणि हीरा यांचे प्रतिसादही वाचनिय!

लिखाण मनाला फार भिडणारं आहे. विचारात पडले आहे. हे कळायला, जमायला वेळ लागेल मला.

खूप छान लिहिलं आहे.

शीर्षक 'अपरिग्रह मनाचा' थोडं विचित्र वाटलं अर्थाच्या दृष्टीने. भावनांचा अपरिग्रह किंवा विचारांचा अपरिग्रह असं जास्त बरोबर वाटेल ना? मी चुकत असेन तर क्षमस्व.

>> भावनांचं निरिक्षण करायचं आणि त्यांना जाऊ द्यायचं.
>> कमीतकमी भावना मनामध्ये राहू देणं कठीण नाही
+११११

>> असं कोपिंग मेकेनिजम बनवायचं की कमीतकमी दाह जाणवावा
अगदी! मागची काही वर्षे हेच विचार मनात दृढावताहेत . प्रत्येक भावना आपल्यासोबत मनाचा दाह घेऊन येते. हर्षोल्हसित होऊन नाचणे अन दु:खावेगाने कोसळणे दोन्ही एकाच नाण्याच्या दोन बाजू.

लेखातल्या प्रचि मधला संदेश जितका मनात घोळवू तितका आचरणात आणणे सोपे.

लेख भावला. धन्यवाद.

खूप छान लिहिलेय. आतून आलेय हे जाणवतेय.

एकदम अदृश्य झाली ती , मला काही सांगायचं बोलायचं असेल तिला , निरोपसुद्धा नाही घेतला >>>>>>> हे वाचल्यावर खरे तर आवंढा दाटून आला. त्यातच पुढचे वाचले. दुखाच्या वेळी व्यक्त होता येणे हि एक देणगी असते _/\_ नाही जमले तर अव्घड होते
अमुकतमुक प्रकारे जगायचे असे ठरवणे आणि तसे ठरवल्याप्रमाणे जगणे यात जमीन अस्मानाचा फरक आहे.
अपेक्षाच ठेऊ नये म्हणने सोपे असते पण ते नेहमीच असे ठरवून होते का..
सुखात गुंतलो तर दुखाचा काळ अवघड जाईला म्हणून सुखात गुंतूच नये का...
सुख आणि दुख दोन्ही शाश्वत आहेत. ते पाळीपाळीने येणारच आहेत. जर सुखाची पाळी आहे तर ते भरभरून उपभोगावे.. जर दुखाची वेळ आली तर तिचाही स्विकार करावा..
सुखात नक्की रमावे, अगदी समरसून ते जगावे, फक्त हे सदैव नसणार ईतकी जाण ठेवावी... मग येणार्‍या दुखातही पुन्हा त्या सुखाची आस जगायला बळ देते.. जबतक सांस है तब तक आस है, जब तक आस है तब तक सांस है.. हे एकमेकांना पूरकच असते.

नेहमीप्रमाणे सुंदर, सकारात्मक लेखन..!!

खरंतर इतकं मनमोकळं लिहिलं आहे आणि खूप अंतर्मुख करणारं आहे, त्यामुळे त्यात तांत्रिक चुका काढल्याबद्दल मलाच कसंतरी वाटलं.

हा अपरिग्रह करावा हे थेरोटीकली कळत असलं तरी वळत नाही. स्वतःकडे अश्या तटस्थपणे पाहणे प्रचंड अवघड आहे.

it is way too harder to be nothing >> अगदी खरं आहे. विचारांचा धागा संपतच नाही, उलट नुसता गुंता होऊन बसतो आणि त्या गुंत्यातल्या एकेका गाठीवर मन पुनःपुन्हा react करत राहतं.
अश्या वेळी तुम्ही मांडलेला सकारात्मक विचार अत्यंत मोलाचा आहे.

>>>>>नेहमीप्रमाणे सुंदर, सकारात्मक लेखन..!!
अगदी १००%. खूप सुंदर लिहीले आहे. काहीतरी नवा दृष्टीकोनच मिळाला मला तरी. किती वासनांची, भावनांची, विचारांची पुटं चढत असतात आपल्या मनावर. ती पुटं चढू न देणं खरच कसं जमणार. कसा जमणार अपरिग्रह?
अस्मिता या सुंदर विचारांबद्दल धन्यवाद.
कमळाचे चित्रही साजेसे.

खूपच छान लिहिले आहे. हे असं काहीतरी वाचायची गरज होती खरंच. खूप शांत वाटतंय.

अस्मिता, बिग हग! मी हेच सगळं गेले काही महिने अनुभवतेय, बाबा गेले तेव्हापासून. नुसते प्रश्न.. गमावलेली झोप आणि मन:स्वास्थ्य. जरा बाहेर पडतेय यातून आता.
बाबांनी वेळोवेळी जे विचार सांगितले ते आताशी कुठे समजतायत. आतून कणखर होणं, सकारात्मकता मनातूनच येणं हे सगळं आताशी सुरू झालंय.
मनात इतकं काही येतंय की ते लिहीता सुद्धा यायचं नाही या क्षणी!
खूप खूप रिलेट झालंय हे लिखाण आणि पटलं तर आहेच.

अस्मिता, एकदा वाचले आणि रिलेट झाले माझ्या सध्याच्या मनस्थितीत. ५ महिने झालेत, माझी धाकटी बहीण कॅन्सरने हिरावून नेली. पूर्ण आयुष्यभर सोबत देणारच असे गृहीत धरलेले असते आपण भावंडाबाबत. तिच्या जाण्याने इतके प्रश्न, उत्तरं, प्रतिप्रश्न यांची सरबत्ती सुरू आहे. कांहीं जुन्या जखमा परत जिवंत झाल्यात. खूप वाचून वाचून उत्तर मिळतील, दृष्टिकोन मिळतील म्हणून आशाळभूतपणे खूप वाचले. सेपियन्स पुस्तकात धर्मांचे देवाविषयी ( supreme Creator) वेगवेगळे सिद्धांत चर्चेस घेताना एक शक्यता postulate केली आहे. Nobody in history has had stomach to say it but God is evil. अर्थातच आपल्यातल्या पुष्कळांनी काही वेळा तरी देव दुष्ट आहे निर्दयी आहे अशा प्रकारचा विलाप केलाय पण असे logical argument blew my mind away.
(From book *** So, monotheism explains order, but is mystified by evil. Dualism explains evil, but is puzzled by order. There is one logical way of solving the riddle: to argue that there is a single omnipotent God who created the entire universe – and He’s evil. But nobody in history has had the stomach for such a belief.)

मी परत एकदा वाचणार आहे तुझा लेख. माझ्या दुःखाची अस्वस्थता, बायसेस आणि दुराग्रह बाजूला ठेवून. मला वाटतंय मला यातून बरंच काही मिळणार आहे कारण हे एका सहवेदनेतून आले आहे.
Big hug to you.