'हायवे' - अशी सेल्फी घ्यावीच!

विलक्षण गतिमान आयुष्यात स्वतःविषयी, आपल्या गंतव्याविषयी, आपल्या माणसांविषयी विचार करत बसण्याचा वेळ असतो कोणापाशी? एका ठिकाणी सरशी झाली की लगेच दुसर्‍या गोष्टीच्या पाठोपाठ धावताना, किंवा हुकलेला डाव परत जमवताना स्वतःत डोकावायचे आपण पार विसरून जातो. बाहेरची दुनिया भुरळ घालत राहाते. नवीन क्षितिजे खुणावत राहातात. परंतु यासोबत काही क्षण स्वतःपाशी, स्वतःजवळ घालवायचे असतात याचा विसर पडलेल्या माणसांना एका हायवेवरचा प्रवास तो अनुभव कशा प्रकारे देऊन जातो याची कथा 'हायवे' चित्रपट उत्तमपणे मांडतो.

सध्या सेल्फीचा जमाना आहे. लोक सेल्फी स्टिक्स घेऊन स्वतःचे व आपल्या सोबतच्या लोकांचे ढीगाने फोटो काढताना जळी-स्थळी दिसतात. काही विद्यापिठांनी सेल्फीज् कशा काढाव्यात याबद्दलचे अभ्यासक्रमही सुरू केलेत आणि ते भरपूर गर्दीही खेचत आहेत म्हणे! आपल्या बाह्य छबीच्या मोहात असलेले आपण सर्वजणच या चित्रपटाच्या निमित्ताने सेल्फीज् पलीकडे असलेल्या आपल्या खर्‍या चेहर्‍याबद्दल जरा विचार करू लागतो हे या चित्रपटाचे यशच म्हणावे का?

अर्थात प्रत्येक चित्रपटाने काही संदेश द्यावाच असा आग्रह नसावा. थोडी निखळ करमणूक, विरंगुळा, मनोरंजन, नेमक्या टाळ्या घेणारे संवाद व भावमुद्रा आणि विरोधाभासातून घडणारा विनोद यांचे नक्षीकाम असलेला चित्रपट माझ्यासारख्या सर्वसाधारण प्रेक्षकाला जास्त भावतो. 'हायवे'चे कथानक, पात्रांची चपखल मांडणी व त्यांच्या तोंडचे संवाद या प्रकारेही आपले मनोरंजन करतात. प्रवासात औट घटकेसाठी भेटणारे विविधरंगी, विविधढंगी लोक आपल्या वागण्या-बोलण्यातून किती उत्कृष्ठ विनोद-निर्मिती करू शकतात याची एक झलकच येथे पाहावयास मिळते.

मध्यंतरापर्यंतचा आपला वेळ सर्व पात्रांच्या कथा, व्यक्तिरेखा समजून घेण्यातच जातो. हा प्रवास कंटाळवाणा होऊ न देता रंजक होईल व त्यातून ती ती व्यक्तिरेखा फुलत जाईल याची काळजी चित्रपटात पुरेपूर घेतली आहे. एडिटिंगही मस्त जमले आहे. चित्रीकरण करतानाचे अनोखे अँगल्स नाविन्यात भर घालतात. मध्यंतरानंतर मात्र खरा चित्रपट 'घडत' जातो. आतापर्यंत झालेली वातावरणनिर्मिती एका कळसाला जाऊन पोहोचते आणि त्यानंतर प्रत्येकाची उमटणारी सेल्फी ही बघण्याची व अनुभवण्याची चीज आहे.

मला व्यक्तिशः या चित्रपटातील प्रत्येक व्यक्तिरेखेचा अभिनय, त्यांनी भूमिकेचा सांभाळलेला बाज आवडला. अगदी नवकलाकारांपासून ते जुन्या जाणत्या, कसलेल्या अभिनेत्यांपर्यंत सर्वांचेच काम सुखावून जाते. टिस्का चोप्रा, हुमा कुरेशी, रेणुका शहाणे, सुनील बर्वे, मुक्ता बर्वे यांपासून ते वृषाली कुलकर्णी, निपुण धर्माधिकारी, मयुरेश खांडगे, छाया कदम... सर्वच मंडळींचा अभिनय सुरेख वठला आहे. गिरीश कुलकर्णी यांचा एन आर आय आणखी चांगल्या प्रकारे सादर होऊ शकला असता असे वाटते. पण तरी त्यांचे काम चित्रपटाच्या उत्तरार्धात अधिक उत्तम झाले आहे. टिस्काचे पात्र व त्यासंबंधाने तिचे पुढे येणारे कथानक मला जरा अधांतरी वाटले. खेळानंतर एका मायबोलीकरणीने तिला ते पात्र जसे समजले आहे तसे उलगडून सांगितल्यावर मला त्यामागचा वाटणारा अधांतरी भाव जरा कमी झाला! चित्रपटात खूप छोट्या छोट्या गोष्टी खुणावत राहातात आणि कथानकाला जास्त भरीव करत जातात हेही विशेष करून लक्षात येते. संगीताची व ध्वनिसंयोजनाची बाजूही येथे सुरेख सांभाळली आहे. शहराचा कोलाहल जसा समर्पकपणे मांडला आहे तसाच हायवेवरचा वेग आणि एका शांत स्थळीचा ठहराव ध्वनीचे माध्यम नेमके वापरून सुंदर तोलला आहे. गीतरचनाही समर्पक आहे.

मायबोली.कॉमने माध्यम प्रायोजकत्व घेतलेल्या प्रत्येक चित्रपटाचे वेळी पडद्यावर मायबोलीचा लोगो झळकताना दिसला की एकदम 'आपले' असे फीलिंग येते. यावेळीही प्रीमियरला तोच अनुभव आला. चित्रपट व संबंधित क्षेत्रांतील मान्यवरांच्या उपस्थितीत आणि इतर मायबोलीकरांसमवेत हा शुभारंभाचा खेळ पाहावयास मिळाला याचा आणखी आनंद झाला. या चित्रपटातले बारकावे, पात्रांभोवती फिरणारी कथा इत्यादी गोष्टी अनुभवायला हा चित्रपट पुन्हा पाहावासा वाटत आहे. एकदा बघून पिक्चर संपत नाही. त्याची कथा आपल्या मनात पुढे चालूच राहाते. आपलीही अशी एक तरी सेल्फी घ्यावीच हे खुणावत राहाते!