माझा बाप आणिक माझ्या बापाचा मुलगा (आषाढस्य प्रथम दिवसे)

.. काळजी घे मित्रा.

केदार काळजी घ्या . मला माझ्या आजोबांची आठवण आली आणि डोळे भरून आले .
लिहितांना तुम्ही खूप रडला असाल . मनात घर करणारा सल पुढे दिशा दाखवत राहतो .

केदार,

हृदय अगदी हेलावून गेल तुझ हे यथार्त चित्रण वाचून. ह्यातून तू हळूहळू बाहेर पडशील.वडीलांच्या स्मृतींना आठवून फार कालवाकालव होऊ देऊ नकोस. लगेच स्वतःला आवरायला शिक. वडील परत येणे शक्य नाही. मग अशावेळी आपल्याला जी चांगली लोक मिळालीत त्यांच्याचकडून प्रेम घ्यायचे नि द्यायचे.

कधीही वाटल तर मन मोकळ कर आमच्यापाशी.

आईगं!!

केदारच्या ह्या मनोगतानं पाठ सोडली नाही.
आपण खरेच असं विनाकारण वागतो का? आई-वडिलांशी, भावंडांशी, मित्रांशी जेव्हा जेव्हा आपण विखारानं वागलोय तेव्हा तेव्हा जगाचा कुठला तरी त्रागा मोकळा करण्याची जागा म्हणून आपण त्यांना वापरून जातो असं आहे का? (बरोबर का चूक हे त्या त्या नात्यावर ठरतं.)
मी वृत्तीनच वाईट, हीन आहे आणि निव्वळ त्रास देण्यासाठीच वाईट वागलो असं आपल्यातले किती जण वागतात?

केदार,
तुला आत्ता जे आठवतय ते तुझं (तुझ्यामते) वाईट अन वडिलांचं चांगलच वागणं. तुझ्या तशा वागण्यामागची त्यावेळची कारणं तू आत्ता दु:खामुळे विसरलायस का?
चांगल्या आठवणी घडवाव्यात अशी माणसं आपल्या सभोवती असताच. काही कारणावश आपण भलतच काहीतरी वागून बसतो. सुधारायची, माफी मागायची संधी गमावत रहातो... अन एका क्षणात माणूसच हरवून जातं.
मग हातात उरतं नुस्तंच आपल्या भलत्या वागण्याच्या आठवणी... संधी गमावल्याचं दु:खही. त्याबरोबरच आपल्या तशा वागण्यामागची कारणंही हरवून बसलेले असतो आपण... किंबहुना तेव्हा ज्या कारणांनी/परिस्थितीनं जितक्या तीव्रतेनं आपल्याला तसं वागायला भाग पाडलेलं असतं, त्या कारणांची ती तीव्रता, अन कधी कधी कारणंच... क्षुल्लक होऊन बसतात.

पण म्हणून ती कारणं अन ती परिस्थिती नाकबूल करता येणार नाही.
केदार, तू तशी ती परिस्थिती नाकबूल करतो आहेस का? शोधून बघ. तशी कारणं सापडली तर स्व्तःला नक्की अन लगेच माफ कर.
त्या काळातच काय पण अगदी आताही तुझ्या आई-वडिलांना तू सुखी-समाधानी अन अपराध-मुक्तं मानसिक आयुष्यं जगावं ह्यातच संतोष असेल. तो मिळवायचा प्रयत्नं कर.
इथे मन मोकळं केलच आहेस. हीच सुरुवात समज... त्या प्रवासाची.
मला तुझ्याकडून "मी, माझा बाप अन आम्ही" अशी एक छान गोष्टं ऐकायचीये. ह्यात तू "मुलगा" असशील, एक माणूसही असशील, तुझे वडील... एक वडील अन माणूसही... अन तुम्ही दोघेही असाल... एकमेकांचे.

केदार,
यातून सावरायला हवे आणि आपले संस्कार १२ दिवसानंतर नेहमीचे आयूष्य सुरु करायला सांगतात.
सातीच्या पोस्टला अनुमोदन.

दाद ची पोस्ट आवडली

दाद, खूप छान लिहिलंत !

केदार,

मला सांगायला चांगले वाटले असते की It gets better. पण दुर्दैवाने It doesn't.

वडील गेल्याचे दु:ख काही काळाने कमी होइल पण तुमच्या मनातील सल/Guilt ही तशीच राहणार. आणि ती मनात घेउन पुढील आयुष्य जगणे हेच याचे प्रायश्चित्त.

पण असे असले तरी त्या दु:खाचा त्रास तुमच्या इतर आप्ताना झाला तर ते काही योग्य नाही. आता जे इतर जवळचे नातलग आहेत त्याना आनंदी ठेवणे हे मात्र तुम्ही नक्की करु शकता.

दिनेशदाना अनुमोदन..

jabardast.... man sunna karun gele...

केदार

मन्स्मि१८

खरय केदार, माझे वाबा पन मागिल वर्शि गेले. आता त्याना फोतोतच पाह्यचे. आनि आथवायचे सुधा. एकता असलो कि खुप भरुन येते. असो.

आपल्या माणसांना इतकं शाश्वत नी गृहीत धरतो की ते माणूस गेल्यावरच आपल्याला राहून गेलेल्या गोष्टींची
आठवण येते.वीज असताना तिचे महत्व कळत नाही.पण वीजपुरवठा बंद पडल्यावर त्याची जाणीव होते.
कालांतराने सल कमी होईल.काळ हेच औषध!
साती व दादच्या पोस्टला अनुमोदन.

भावना खूप चांगल्या उतरल्या आहेत. सॉरी फॉर द लॉस. दुखा:त सहभागी आहे.

... काळजी घ्या. तुमच्या दुखा:त सहभागी आहे.

...................................!

Kedar,

Lekh vachtana vatala nahi ki tumhi tumchamanatla boltay mhanun.
Pudhache pratisaad vachale aani umagala.
Tumchya dukkhad sahabhagi.

Aani dhanyavaad tumcha lekh vachala aani lagech babana phone lavala.

Ata kusumagrajanchi kavita athavali,

ugavatich unha ata mavaltil pochla aahe
margakraman ata margat adhik sathale aahe,
takrar nahi khant nahi mukti sathi pravas asato,
kadhitRi mitanyasathi kaljatla shwas asato.

take care

वडील आणि आई चार महिन्याच्या अंतराने गमावल्याने तुझं दु:ख समजू शकतो केदार! काळजी घे.

केदार. भिडलं मनाला.
आतापर्यंत सावरला असशील, नसल्यास लवकर सावरावास हीच अपेक्षा.