निळाई ( गीतासह)

वॉव.. भारतीताई किती जबरदस्त लिहिता तुम्ही ......ग्रेटच
_/\_

सुंदर!

अप्रतिम.

अतिशय सुरेख.

व्वा सुरेख.. लयबध्द.

केवळ सुरेख भारतीताई

पारिजाता ही कविता वर आणल्याबद्दल धन्स

भारतीताई कधीकधी हेवा वाटतो तुमच्या शब्दयोजनाचा

वा लयबध्द कविता

सुंदर रचना, मस्तच

जळ-अप्सरांच्या जणू भावमुद्रा.. वा

निळाई अशी ही अपारा उदारा
न आटे न ओलांडते वा किनारा
येथेच ही नित्य डोळ्यांपुढारा
तरी मापवेना हिचा थांग सारा ....खासच..

अस्सल शब्दकळेने नटलेली नितांतसुंदर कविता. शेवटचे कडवे खास जपून ठेवण्यासारखे. ग्रेट

वाहवा!
भारतीताई ह्या कवितेसाठी माझ्याकडून तुला खूप सारे मोदक!
अप्रतिम!! माझ्या आवडत्या दहात!

ही कविता आधी वाचलीये असं का वाटावं ? कि देजावू फीलिंग आहे हे ?
भारतीतै.. पुन्हा एकदा निवांत वाचायला हवी कविता. आता प्रतिमा उमटल्या मनावर. (पुन्हा तेच ते देजावू फीलिंग)

खूप छान भारती ताई। आवडली कविता..

शब्द नाहीत मत मांडायला....
निवडक 10 मध्ये.........
HATS OF TO YOU!

भारतीतै

माझ्यासारख्या एका सामान्य रसि़काचा हा रसास्वादाचा प्रयत्न तुमच्यासारख्या विलक्षण कवयित्रीच्या या असामान्य कवितेसाठी. चुकलो तर कान उपटावेत ही विनंती.

कवितेतली शब्दश्रीमंती, शब्दकळांनी आधीच भुरळ पाडली आहे. बापटांच्या कवितेत अशाच प्रकारे श्रीमंती शब्दांचा थाटमाट दिसतो पण गंमत म्हणजे हे शब्द घुसवल्यासारखे कधी वाटतच नाहीत. किती सहज, किती ओघवते, किती आशयसंपन्न आणि किती चपखल असंच वाटत राहतं. अगदी तस्संच वाटलं इथेही. बरं कडव्यागणिक किती प्रतिमा उभ्या कराव्यात ? पण इतक्या प्रतिमांचा हा पट ही कविता किती समर्थपणे पेलतेय. अगदी शब्दांप्रमाणेच एकही उसनी वाटत नाही. सहज अगदी सहज आणि आशय उलगडत जातो तेव्हां प्रणाम आमुचा हा घ्यावा असं काहीसं वाटतं.

पहिल्याच कडव्यात उर्मिला कोमला त्या लाटात विरून गेल्या हे सांगताना त्या लाटांप्रमाणेच या काळाच्या लाटात विरून गेलेल्या अनेक अनामिक स्त्रियांची आयुष्यं डोळ्यासमोर तरळून गेली. ( माझ्या एका कवितेत हा विषय मांडण्याचा अल्प प्रयत्न केला आहे). भारतात तरी स्त्री तिचं आयुष्य जगून जाते आणि मागे काहीच राहत नाही तिच्या नावाचं. सगळ्या खुणा मिटल्या जातात. अगदी त्या लाटांसारख्याच अशा स्त्रियांच्या आशा आकांक्षाच्या लाटा मनाच्या किना-यावर कितीकदा आदळून विरून गेल्या असतील, अगदी या लाटांसारख्या आणि त्यांच्या आयुष्यासारख्या !

पुढच्या कडव्यात अनेक प्रकृतींचे दाखले देताना आधी म्हटल्याप्रमाणे सहज आलेल्या शब्दकळांमधे हरवायला होतं. सागराची प्रतिमा आणि त्यातल्या अनेक प्रकारच्या लाटा या मला मनाच्या समुद्रात उमटणा-या वेगवेगळ्या भावनांच्या लाटांचीही आठवण करून देऊन गेल्या. पण अर्थातच समुद्रात अशा अनेक लाटा असल्या तरी त्याची निळाई एकाग्र चित्ताप्रमाणे कायम असते.

पण ही निळाई कशी आहे हिचं वर्णन किती सुरेख केलंय. मर्यादा न ओलांडणारी, अपार उदार, कणव असलेली ही अथांग निळाई. माझ्या माहितीप्रमाणे निळाई हे अंतिम सत्याचं होणारं ज्ञान होय. हे ज्ञान एकतर केवळ मृत्यूने होत असतं किंवा मग साधकाला अध्यात्माच्या मार्गावर अथक परिश्रमाने एकाग्र चित्ताने प्राप्त होत असतं. हे येरा गबाळ्याचे काम नोहे. जेव्हां सृष्टीतलं हे अंतिम ज्ञान प्राप्त होतं तेव्हां मनाला समुद्राच्या त्या निळाईप्रमाणे एकाग्रता, अखंडता प्राप्त होते. विचारांना खोली प्राप्त होते.. अगदी सागराइतकीच खोल, अथांग !!!

सागराच्या या चित्रातून, लाटांच्या माध्यमातून अनेक भावनांच्या हिंदोळ्यावर झुलवून मनाच्या कैक अवस्था दाखवत शेवटी कुठून कुठे गेलीये ही कविता !. सा. दंडवत आपल्याला. आपल्या प्रतिभेची जसजशी ओळख होतेय तसतसं अवाक व्हायला होतंय.

छान कविता.

"न आटे न ओलांडते वा किनारा" >>>> हे सर्वात आवडलं.

वा किरण
छान रसग्रहण
__________________________

भारतीताई एकूणच ही निळाई तुमच्या करीयरची आजवरची सर्वात फेमस कविता ठरायच्या मार्गावर आहे असे दिसते आहे

भारती, नेहमीसारखंच शब्दसौंदर्य या कवितेतही जागोजागी दिसतंय
किरण, छान रसग्रहण

ही कविता खूप सुंदर गायली जाते >>>>> :). आम्हालाही ऐकवा एकदा. नक्की आवडेल

सुरेख कविता

नेहमीसरखीच शंकीत. भारतीकडे एवढी सुंदर शब्द संपदा येते कुठून? मला तर साधे वर्णन करायलाही शब्द सापडत नाहीत.

दीदी..
लिंक दीसत नाहीये..

मस्तच गं तायडे! पण गीताची लिंक दिसत नाहीये...

आता दिसली.. वरची YouTube link ..