वळणावर ती येते...

ही कथा काही वर्षांपूर्वी इतरत्र प्रकाशित केली होती. सध्या ती फक्त माझ्या ब्लॉगवर प्रकाशित असून इतरत्र प्रकाशित नाही. मायबोलीवर प्रथमतःच जुनी कथा प्रकाशित करत आहे ती येथील प्रतिसाद (रिस्पॉन्स) समजून घेण्यासाठी. कालांतराने नवीन कथाही प्रकाशित करण्याचा मानस आहे.

हल्ली मी भल्या पहाटेच उठून ऑफिसला पळायची सवय केली आहे. लवकर पोहोचलं की भराभर कामं आटोपून संध्याकाळी लवकर निघताही येतं. उन्हं ओसरली क्लबला जाऊन निवांत गॉल्फ खेळायला वेळ मिळतो. दिवसभर बैठं काम करणार्‍यांना काहीतरी व्यायाम हा हवाच. गॉल्फच्या निमित्ताने व्यायाम होतो, ऑफिसात शिणलेलं डोकं शांत होतं आणि संध्याकाळ बरी जाते. नाहीतरी माझ्यासारख्या सड्याफटींग माणसाने घरी एकट्याने काय करायचं हा मोठा प्रश्नच असतो.

पहाटेचा मी घराबाहेर पडतो तेव्हा बाहेर मिट्ट काळोख असतो. गाडीच्या प्रकाशात रस्ता दिसतो तेवढाच, बाकी सर्वत्र अंधाराचे राज्य. गेले आठ-दहा दिवस मी मुख्य रहदारीचा सोडून एक लहानसा शॉर्टकट घेतो आहे. हा रस्ता एकपदरी आणि अरुंद आहे, वळणावळणांचा... त्याला काय म्हणतात... हं नागमोडी आहे. इथे गाडीचा वेगही बराच कमी ठेवावा लागतो पण मायलेज आणि गॅस बर्‍यापैकी वाचतो आणि धडधडत ऑफिस गाठण्यापेक्षा रमत गमत, शीळ घालत, पहाटेचा वारा खात जाण्यात काही और मजा असते.

ऑक्टोबर सुरु झाल्यापासून गेले काही दिवस चांगली थंडी पडू लागली आहे पण गारठवून टाकणारी नाही. गाडीच्या काचा खाली सरकवून आरामात प्रवास होतो. या नागमोडी रस्त्याच्या एका बाजूला मोठं तळं आहे आणि दुसर्‍या बाजूला रान माजलं आहे. त्या रानामागे उंचच उंच झाडं पसरली आहेत. पहाटेच्या काळोखात तळ्यातल्या पाण्यावर शुभ्र धुकं तरंगताना काहीतरी रहस्यमय आकार घेतं. गाडी हाकताना रानातल्या मंद वार्‍यात पानांची सळसळ स्पष्ट ऐकता येते. आजकाल आकाशही बरेचदा ढगाळलेलं असतं. आकाशातले संथ वाहणारे ढग चंद्राला झाकोळून टाकतात तेव्हा काळोख आणि मंद प्रकाशात प्रवास करताना एक अनोखा थरार जाणवतो. एका वेगळ्याच जगात गेल्यासारखं वाटतं. मात्र निसर्गाचं हे लोभस रुप हे एवढेच हा शॉर्टकट घेण्या मागचे कारण नाही.

मुख्य रस्ता सोडून या लहान रस्त्याला लागलं की फर्लांगभर अंतरावर पहिला शार्प टर्न येतो. इथे गाडीचा वेग अतिशय कमी करावा लागतो, फारफारतर ५-१० मैल आणि वळण तर इतकं बाकदार की गाडीने पूर्ण वळण्यापूर्वी पुढे काय आहे याचा पत्ताही लागत नाही. तरी बरं की वळण धोकादायक असल्याची ठळक पाटी नगरपालिकेने लावली आहे. वेग किंचित जास्त असेल तर बाजूच्या झाडावर आपटून किंवा समोरून येणार्‍या वहानाने धडक दिल्याने कपाळमोक्ष ठरलेला. आधीही बरेच अपघात झाले आहेत म्हणतात या भागात पण इतक्या पहाटे फारशी वर्दळ नसते आणि गेल्या आठ दिवसांत मी हे वळण अंगवळणी पाडलं आहे...... कारण दर दिवशी न चुकता वळणावर ती दिसते.

भल्या पहाटे फेरफटका मारायची सवय असावी तिला. पांढरा सफेद टीशर्ट आणि कॅप्री घालून पाठीवर रुळणारे केस सावरत रोज ती याच वळणावर नजरेस पडते. चंद्रप्रकाशात तिचं रुप पहिल्यांदा पाहिलं तेव्हा कच्चकन गाडीला आणि मनाला ब्रेक बसला होता. इतकं अप्रतिम लावण्य घेऊन स्वर्गातली अप्सरा तर रोज इथे येत नसावी ना अशी शंका मनाला चाटून गेली. त्या चुटपुटत्या दर्शनासाठी भारावल्यासारखा रोज मी या वाटेने येऊ लागलो. गाडीचा वेग वळणावर कमी केला की तिला निरखण्यात जो आनंद जिवाला होतो त्याचं वर्णन शब्दांत करणं केवळ अशक्य आहे. त्या वळणावर केवळ क्षण दोन क्षण ती मला दिसत असावी. नंतर माझी गाडी वळते आणि ती दिसेनाशी होते पण त्या एका झलकेसाठी मी वेडा झालो आहे. कधीतरी तिला थांबवून विचारण्याचा, तिची चौकशी करण्याचा मोह होतो पण अजून हिम्मत बांधलेली नाही. तिची ओळख काढायची अनिवार इच्छा आहे हे निश्चित, मात्र काहीतरी रहस्यमय आहे तिच्यात, जे मला तिच्याकडे खेचतं आणि थांबवूनही ठेवतं.

तिच्याशी ओळख काढून घ्यायला मी का थांबलो आहे यावर गेले काही दिवस विचार करतो आहे. माझी भीड, सभ्यता की आणखी काही? तसा मी बायकांच्याबाबत प्रसिद्ध नसलो तरी माझं व्यक्तीमत्व कोणावरही छाप पाडणारं आहे. बायकांशी सभ्यतेने बोललं की त्यांच्याकडून फारसा विरोध होत नाही ओळख करून घेण्यात असा अनुभवही गाठीशी आहे.

वळणावर गाडीचा वेग कमी केला की तिच्याकडे क्षणभर का होईना निरखून पाहता येतं. ते काळेभोर केस, कपाळावर रुळणार्‍या बटा, सरळ चाफेकळी नाक, नाजूक जिवणी आणि डोळे! तिचे डोळे वेगळे आहेत, मोठे आहेत तिला शोभूनही दिसतात पण तेजहीन आहेत. गाडीच्या अंधुक प्रकाशातही त्यातील भाव ओळखण्याचा मी प्रयत्न केला आहे. तिचे डोळे निष्प्राण ...छ्या! निष्प्राण कसे असतील? पण थिजलेले आहेत. त्या डोळ्यांत काय चाललं आहे हे कळायला मार्ग नाही. पण त्या अंधुक प्रकाशात नेमकं काय दिसतं म्हणा... मी सुद्धा उगीच काहीतरी विचार करतो... पण तरीही तेच डोळे तर मला तिच्याशी ओळख वाढवून घेण्यापासून थांबवून ठेवत नाही ना हा प्रश्न मनाला मी दोन चारदा विचारला आहे पण निश्चित उत्तर मिळत नाही. तिच्याकडे पाहून काल मी किंचित मान वाकवून स्मितहास्यही केलं होतं पण तिच्या त्या डोळ्यांत अस्पष्ट कुतूहलाखेरीज दुसरे कुठले भाव दिसले नाहीत.

***

आज घरातून निघताना लक्षात येतं आहे की आकाशात ढगांची चिक्कार गर्दी जमली आहे. चंद्र ढगांच्या आड गेला आहे की आज अमावास्या आहे ते कळायला मार्ग नाही. गाडीत बसता बसता पावसाचे दोन थेंब डोक्यावर शिडकले. 'पाऊस भरला आहे. आज येईल का ती?’ मनात सारखे तिचेच विचार घोळत असतात. मी गाडीत बसतो तोच पावसाला सुरुवात झाली. 'ती घरातून आधीच निघाली असेल तर पाऊस तिला गाठणार हे नक्की पण ती पावसाच्या अंदाजाने निघालीच नसेल तर? आज तिचं दर्शन होणार नाही.' एक अनामिक हुरहुर माझ्या मनात जमा होत होती. 'आज ती दिसली तर गाडी थांबवायची. तिची ओळख काढायची. तिला गाडीत येण्याची विनंती करायची. तिला विचारायचं..... पण काय...... काय विचारायचं नेमकं? ’ गाडी सुरू करता करता माझ्या डोक्यात विचारांचं मोहोळ उठलं होतं. नक्की काय विचारायचं? तिला काहीतरी विचारायचं असं मी मनाशी ठरवलं होतं पण नेमकं काय ते उलगडत नव्हतं. जिवाची घालमेल होत होती.

गाडी मुख्य रस्ता सोडून शॉर्टकटला लागली तेव्हा पाऊस रिपरिपत होता. रोजच्या वेगापेक्षाही मी थोड्या कमी वेगातच गाडी हाकत होतो. वळणावर ती येईल या आशेवर.

आणि वळणावर ती उभी होती. ओलीचिंब. तिचे ओले कपडे तिच्या भरदार शरीराला चिकटून बसले होते. ओलेत्या बटा कपाळाला चिकटल्या होत्या. ती त्या मागे न सारता तशीच उभी होती. जशी कुणाची तरी वाट पाहत असावी. मी गाडी थांबवली, काच खाली सरकवली आणि चटकन गाडी अनलॉक केली.

"या लवकर, आत बसा. मी सोडतो घरी. " ती आत येईल की नाही अशी शंका मनाला चाटून गेली. तिने शांतपणे दरवाजा उघडला आणि ती सावकाश आत येऊन बसली. मी गाडी सुरु केली.

"कुठे सोडायचं तुम्हाला? " मी सहज आवाजात विचारलं.
"इथूनच थोडसं पुढे. " ती माझ्याकडे न पाहता काचेतून सरळ बघत म्हणाली. तिच्या आवाजात गोडवा होता पण एक अनामिक रुक्षपणाही त्यात भरलेला होता. घरी पोहोचण्याची घाई त्यात नव्हती की अनोळखी माणसाबरोबर त्याच्या गाडीत बसल्याची भीती. तिच्या आवाजात माझ्याशी बोलण्याची उत्सुकताही दिसत नव्हती. तरीही ती आत येऊन बसली याचं मला क्षणभर आश्चर्य वाटलं.

तिला बोलतं करणं भाग होतं. मी तिला मोजक्या शब्दांत माझी ओळख करून दिली. मी काय करतो, कुठे राहतो हे सांगता सांगता मी ह़ळूच रस्त्यावर आणि तिच्यावर नजर फिरवत होतो. ती स्तब्ध एखाद्या चित्रासारखी बसली होती. मी तिच्या गोर्‍यापान भिजलेल्या हातांकडे बघत होतो. अचानक तिला स्पर्श करण्याचा अनावर मोह मला झाला आणि ओळख करून दिल्यावर मी एक हात स्टिअरींगवर घट्ट रोवून दुसरा हात हस्तांदोलनासाठी पुढे केला. तिने सावकाश नजर माझ्याकडे वळवली आणि माझा हात हातात घेतला आणि...

एक जबरदस्त सणक माझ्या डोक्यात गेली.....तिचा हात बर्फासारखा थंड होता. जिवंत माणसाचा हात असा थंड नसतो. त्यात धुगधुगी असते, उब जाणवते. ती तिच्या स्पर्शात अजिबात जाणवत नव्हती. मी माझा हात चटकन मागे घेतला. कोणाबरोबर गाडीत बसलो होतो मी? गेले आठ दिवस मला दिसणारी, माझ्या बाजूला बसलेली ही तरुणी कोण? मी पुरता गोंधळून गेलो.

"तुमचा स्पर्श थंडगार आहे, " ती हलकेच म्हणाली आणि मी कच्चकन गाडीचा ब्रेक दाबला.

"माझा? " मी चकीत झालो. तिची नजर आता माझ्यावर रोखलेली होती. गेल्या आठ दिवसांपासून थिजलेले वाटणारे तिचे डोळे आज विषादाने ओथंबले होते.

"आठ दिवसांपूर्वी, " ती क्षणभर थबकली आणि पुढे बोलू लागली "तुम्ही मला पहिल्यांदा पाहिलेत आणि मग तेव्हापासून रोज त्या वळणावर आपण एकमेकांना तिथेच भेटतो. "

"हो, " मी आवंढा गिळला.

****

"वर्षभरापूर्वी माझा त्या जागेवर अपघात झाला होता. तेव्हापासून मी तिथे... सर्व जाणीवा त्या जागेशी बांधल्या गेल्या आहेत. " म्हणजे माझी शंका खरी होती. ही तरुणी जिवंत नाही. तिचे ते थिजलेले डोळे, थंडगार हात या सर्वांचा अर्थ आता लागत होता. माझ्या गाडीत, माझ्या शेजारी बसलेली ही बाई मानवी नव्हती... मनातला गोंधळ दूर होत होता. भीती अशी नव्हतीच पण जबरदस्त कुतूहल होतं. मला जे विचारायचे होते ते हे नव्हतेच ते तर यापुढे होते.

"आणि मी? " माझे शब्द घशात विरतात का काय वाटून गेले.
एव्हाना पाऊस थांबला होता. चंद्रावरचं ढगाचं सावट बाजूला होत होतं. चंद्रप्रकाशात आता समोरचा परिसर उजळून निघाला होता.

“मी इथे कधीपासून?”

" गेल्या आठ दिवसांपासून. मी तुम्हाला वळणावर दिसले आणि वळणावरून गाडी हाकताना तुम्ही मागे वळून पाहिलंत. " ती पुन्हा तेच सांगत होती पण या वेळेस मला ती काय म्हणते आहे ते उमजून येत होतं. हेच तर तिला गेले आठ दिवस विचारायचं होतं.

"जे झालं त्याची तुम्हाला जाणीव झाली नसावी पण तुमची जाणीव माझ्याशी बांधली गेली असावी म्हणून आपण एकमेकांना भेटत होतो."

आता स्पष्ट आठवलं....तिला पुन्हा एकवार पाहावं म्हणून मी त्या दिवशी गाडीच्या रिअर-मिररमध्ये डोकावून पाहिलं होतं पण आरशात कोणीच दिसलं नाही तेव्हा चमकून मान वळवून मागे पाहिलं होतं आणि त्याक्षणी वळणावर गाडीवरचा ताबा सुटला होता.