१९८६ च्या जून मध्ये दहावी पास झाल्यानंतर शाळेतील आम्ही सगळे मित्र दहा दिशांना पांगलो. बरोबर २१ वर्षांनंतर गेल्या महिन्यात पुन्हा एकदा भेटलो. त्यानिमित्ताने केलेली ही कविता ...
===============
नविन मित्र नविन जग सगळच नविन होतं तेंव्हा
शाळेच्या उंबरठ्यावरून पाऊल पडलं बाहेर जेंव्हा
नव्या आकांक्षा नवी जिद्द आणि क्षितिजापार दृष्टी
लोभसवाणी तरीही अनोळखी होती ती सृष्टी
तेरा वर्षांच्या शाळेच्या सहवासानंतरची
एका नविन आयुष्याची साहसी सुरुवात होती ती
जुने मित्र मागे राहिले फक्त उरल्या आठवणी
त्याच आठवणींची झाली बहुपयोगी शिदोरी
धडपडलो, ठेचाळलो प्रसंगी यशस्वी सुद्धा झालो
शाळेतील सवंगड्यांची सय विसरू नाही शकलो
आज एकवीस वर्षांनंतर तीच उर्मी पुन्हा दाटून आली
वर्गातील बालमित्रांची नाव धडाधड आठवू लागली
वाटलं यातलं कुणीतरी भेटावं कुणाशीतरी बोलावं
आपलच बालपण पुन्हा एकदा मनसोक्त उपभोगावं
मनातल्या प्रतिमांची उजळणी मनातच होत राहिली
अन अचानक एक दिवस सगळ्यांना भेटण्याची संधी मिळाली
वयोमानपरत्वे पोटं सुटली, जाडी वाढली
बर्‍याच डोक्यांवरची काळी छप्परं पण उडाली
सारं काही बदललय असं एका क्षणी वाटलं
पण बाहेरच्या ध्यानापेक्षा अंतर्मनच ग्वाही देऊन गेलं
कितीही वर्षं जाऊ देत अथवा लांब असू कितीही
मनामनांच्या या नात्यांची वीण घट्ट धाग्यांची
या विश्वासाची आहे सगळ्यांनाच खात्री
त्यावरच उभारली आहे आम्हा सगळ्यांची मैत्री
मस्त...!!
अरुण,आवडली रे कविता... एक तर विषय जिव्हाळ्याचा आहे आणि तू चांगल्या पध्दतीने विचार मांडले आहेस.. कवितेच्या बाबतीत अगदीच `हे ' नाहीयेस म्हणजे तू:)
मनाला भीडणारी
सगळ्याच्या मनाला भीडणारी कविता आहे. अगदी जिव्हाळ्याचा विशय. मी पण खुप खुप मागे गेले ही कविता वाचुन.असेच लीहीत रहा.