प्राजक्त फुलला दारी

जागू,
मस्त फोटो, माझ्या घरी पण लहान पणी दोन मोठी झाडं होती प्राजक्ताची.
असाच सडा पडायचा.

वा वा वा सुरेख वर्णन, सुर्रेख फोटो.

मस्त !

मस्त !

मस्त !

मस्त !

मस्त !

जागू, इथे प्रत्येकाच्याच पारीजातकाविषयी काही ना काही गोड आठवणी आहेत..
सुरेख फोटो, सुंदर वर्णन..!!

जागुतै तु खरच नशीबवान आहेस.:)

जागू, तुझ्या प्राजक्ताला माझा झब्बू..... एक जुनी कविता... थँक्स... त्या आठवणींसाठी.

गुज ते कुणी, हलके कानी,
सांगून जावे जसे
मिटले नयन, निमिष उघडून,
पाही कळी ती तसे

रवीकिरणे, समीप जेणे,
उघडझाप जाहली
आच्छादण्या, सुमना तान्ह्या,
मेघढाल धावली

स्पर्श छाया, उमजे काया,
नजर थेट ती नभा
नील निळाई, उरात न्हाई,
खुलली कळीची प्रभा

उषा रंगे, पुर्वेसंगे,
क्षितिजी सारे सडे
तीच पंखी, रंगपालखी,
फ़ूलपाखरू बागडे

अस्तित्वाची, उंचावरची,
खूण मनी हरखली
समाधाने, आनंदाने,
नजर धरेला झुकली

दर्पणाच्या, कुपी जळाच्या,
प्रतिबिंबाची माया
रूप अपुले, त्यास दिसले,
रम्य मनोहर छाया

अरुण लाली, देठा ल्याली,
चंद्र वरी तोलला
तन अलवार, असे गुलजार,
आसमंत गंधला

शेंदूरल्या, आसावरल्या,
गंधी धुंद पाकळी
गौर गाली, सहज उमटली,
प्राजक्ताच्या खळी

मीच उपमा, मीच संभ्रमा,
काव्यकल्पित भाषा
अलंकारी, मी शॄंगारी,
अत्युत्तमाचा घोषा

लावण्याच्या, कैफ़ी साच्या,
गेले बुडून फ़ूल
त्या गुर्मीत, फ़िरे ऐटीत,
पाहतसे घरकुल

खोड बोजड, ओबडधोबड,
घाली फ़ांदी गुंता
नच देखणे, गोजिरवाणे,
नसे जयाला चिंता

हिरवा ठसा, तुकतुकीतसा,
ठाऊक नाही पर्णा
ना साजरे, स्पर्श खरखरे,
असे मलूल जे वर्णा

भ्रमनिरासा, विझे अपेक्षा,
कुसूम पोळले मनी
झुरू लागे, दु:खावेगे,
दुज्या दिशेस फ़िरूनी

कुरूप लेणे, नको पाहणे,
जेथे जन्म जाहला,
जीवघेणे, वाटे जगणे,
श्वास कंठी दाटला

दूर जावे, तिथे पळावे,
सुरेख जेथे सारे
मोहरावे, अन विसरावे,
या क्षणाचे हे खरे

घाली साद, पुसे प्रतिसाद,
कोण जो ऐके व्यथा ?
प्राजक्तास, एक ही आस,
बदलीन जीवन कथा

पवन अवखळ, वाहे जवळ,
संधी साधते फ़ूल
उरी वारे, शाख थरथरे,
सावरू पाहे मूल

निमिष उशीर, गेले अधीर,
काय करावे आता ?
मुक बापुडे, झाड अवघडे,
पाहे फ़ूल ते जाता

वार्‍यासवे, फ़ुला जाणवे,
उडण्यातील आनंद
मौज समजे, परि ना उमजे,
हा क्षणभराचा छंद

जरा दुरून, पाहे वळून,
आहे कोणी का संगे ?
अनुकरणात, आवेगात,
कैक धावले मागे

अन थबकले, धुळीस भिडले,
काळवंडले पुरते
काही जळी, कुणी भूदळी,
सडेच पायतळी ते

खोड.. शाखा, कंप सारखा,
पर्ण पर्ण हळहळले
जोजविण्यास, पुन्हा बाळांस,
झाड जरासे लवले

ओशाळले, जसे उमगले,
कॄत्य काय जे केले ?
रागे अंध, अंतरी गंध,
चहूवरी उधळीले

चहूदिशेस, मंद सुवास,
धुंदावलेली हवा
सुखे मिटून, अपुले लोचन,
प्राजक्त निजे तेव्हा

क्षणभंगूर, जीवनी सूर,
राहो असे बोलके
आसमंती, उरलो गंधी,
हेही नसे थोडके

काय आहे ना हे फूल म्हणजे. अगदि साधसुधं..... दिसण्यात, असण्यात, फुलण्यात कुठेही उन्मत्तपणा, उत्तानपणा, उद्दामपणा नाही. पण तरीही अगदी मनाला आत स्पर्श करणारं. कायम झाडाच्या पायाशी राहाण्यात धन्यता मानणारं आणि म्हणूनच नम्रता शिकवणारं..... माहीत नाही का ते, पण मला कायम हे फूल पाहीलं की अगदी आतून गलबलून येतं.....

कौतुक, मस्त आहे ही कविता.

अप्रतिम फोटो आणि लेखही. मी या फुलांना मोती-पोवळ्याची फुले म्हणते!!
आमच्या आजोळी असंच प्राजक्ताचं झाड होतं. झाड हलवून पहाटे फुलं पाडायचो. आणि परड्या भरून फुलं मिळायची. त्याच्या चपट्या बिया असतात ना? त्यानी पैसे पैसे खेळायचो.
आठवणी जाग्या झाल्या!

सुरेख फोटोज जागू!!

साधं आणि सच्चं लिहीलं आहेस. आवडलं! फोटो सुरेख आलेत सगळेच.

जागु , मस्त. निसर्गाच्या इतक जवळ रहायला भाग्य लागत ! तुमच्या घरी मी नक्की येणार.

वॉव, किती मस्त लिहिलयस जागू. खरंच नशिबवान आहेस गं.

प्राजक्ताच्या फुलांनी भरलेल्या परडीचा तो फोटो कसला सह्ही आहे.

पौर्णिमा+१. मस्तं.

खुप छान लिहिलंयस. अगदि मनाला भिडल !

जागूताई, हा माझा झब्बू............ प्राजक्ताचा (म्हात्रेंची नव्हे बरं का :खोखो) मातीप्रती असलेला अनन्यभाव (थोडक्यात रिक्षा )
मलाही राहावलं नाही फोटू पाहून.

http://www.maayboli.com/node/15806

सुन्दर. - बहरला प्राजक्त दारी...

सुंदर!!
ए जागु... मी पण प्राजक्ताच!!!

>>अंगणातल्या लादीवर बसून कपातला चहा
संपेपर्यंत गवतात पाय सोडून हिरव्यागार गवतावर पांढरा-केशरी प्राजक्ताचा
सडा आणि त्याचा मंद सुगंध अनुभवते. ही अनुभवलेली पाच मिनिटे माझ्यासाठी
दिवसभराचा उत्साह निर्माण करतात.>>
अरे मी प्राजक्तच जगले कि आज मनापासून आत्म्यापासून धन्यवाद! शिवाय सोबत फोटोज! प्रत्यक्ष प्राजक्त! क्या बात है. माझ्या पिल्लूचे नाव श्रावणी आहे

जागू (प्राजक्ता), सुंदर लेख आणि फोटोही.

प्रा ज क ता च्या बि या पा सु न रो प क से त या र क र ता त या ब द्द ल मा र्ग द र्श न क रा ल का प्लि ज