या दु ... कानात उ

मस्त लेख.

मी नारळ आणि रद्दी दुकान असे काही ठिकाणी वाचले आहे.

नारळाचा आणि रद्दीचा काय संबंध ?

छान लेख पुण्यातील 'परकर व ओले काजू' भारीच! हेच प्रश्न खरे तर बहुतेकांना पडत असतील 'अशा अशा' दोन वस्तू'च' एकत्र का विकल्या जातात असे!

मामी

एवढं डायव्हर्सिफाइड गोष्टी विकणार्‍याकडून खरंतर दिक्षा घेतली पाहिजे. ते सोडून पब्लिक हसतंय. म्हणून मराठी माणूस उद्योगात मागे असतो..

भारी लिहिलय

मामी मस्तच...

आणि हो, कॅश हवी असेल तर एटीएम पण!!>> झक्कीजी आजकाल पुण्यात सुद्धा mall / mart मधे या सगळ्या गोष्टी मिळतात... आणि Pune Central मधे तर मी ATM सुद्धा बघितलय... मला तर पहिल्यांदा खुप आश्चर्य वाटलेल याचं.. (ATM च)

खुसखुशीत अगदी

मामी आज वाचला तुझा लेख... सॉलिड निरिक्षण..
तुझ्यासारखा प्रश्न मला सुद्धा रोज पडतो, माझ्या ऑफिसच्या वाटेवर अग्रीपाडा जनरल स्टोअर नावाचं दुकान आहे, त्यात काय मिळत नाही हेच मी रोज खिडकित बसून शोधून काढायचा प्रयत्न करते, त्याचं काही होत नाहीच, उलट मला रोज त्या दुकानात काही ना काही नविन वस्तू दिसते..

परवा गिरगावात, नोटांची नवीन बंडले मिळतील. जून्या नोटा बदलून देऊ अशी पाटी वाचली. हे दोन्ही कमिशन घेऊनच करत असतील की.

बाकि रामाच्या दु --------कानात उ-------त्तम चि----------- वडा मिळतो. हा माझ्या लहानपणीचा जोक आहे. (चारा कडु....... पण !!)

मामी,
अगदी रोखठोक, आवडलं !

गावाकडे एकाने आपल्या पानपट्टीमध्ये एकदा चक्क केळी विकणं चालु केलं, गावातले कारण बरेच लोक त्याला आणुन द्यायचे,दर सांगुन घरी जायचे.
म्हणायचा व्यसन करा पण सोबत २-४ केळी देखील खायला घ्याच.

झक्कीजी आजकाल पुण्यात सुद्धा mall / mart मधे या सगळ्या गोष्टी मिळतात... आणि Pune Central मधे तर मी ATM सुद्धा बघितलय... मला तर पहिल्यांदा खुप आश्चर्य वाटलेल याचं..

अहो ते काय विचारता? आजकाल भारत म्हणजे एकदम अमेरिकाच! शेम टु शेम, डिट्टो टु डिट्टो!!

मला एव्हढच म्हणायचे होते की तिथे जसे दुकानातल्या काही जिनसांबद्दलच पाट्या असतात, तश्याच इथेहि अनेक गोष्टींपैकी काहीच गोष्टींच्या पाट्या असतात!! आता तिथे जाऊन संपदित करून हे शेवटचे वाक्य टाकतो.

नाहीतर उगाचच भारत अमेरिका वाद तुम्ही उकरून काढलात नि दोष मात्र मला मिळेल!! मिळू द्या!

हायला ह्यांचं एक काय करावं कळत नाही. ह्यांच्या घरासमोर 'लाटणी मिळतील, खड्डे खणायला टिकमफावडे मिळेल, बॉलिवुडच्या पायरेटेड सीड्या मिळतील, क्रिकेटावरच्या अडुसष्ठ वर्षांपासूनच्या रनिंग कॉमेंट्र्या फुकट मिळतील, मौज्जाहीमौज्जाकरीना स्टाईल कॉश्चूम आणि करोनाचे क्रेट मिळतील, मोहर्रमच्या ताबुतांचे सजावट सामान मिळेल आणि लाच मिळेल.' अशी पाटी लावली असावी असा दाट संशय आहे.

मामी..

मामीच्या दु कानात उ त्तम चिवडा

मस्त लिहीलय मामे. आवड्या

मामी मस्त लिहले आहेस..

मामी,

मस्त निरिक्षण. मधे घरात उंदिर झाले म्हणुन मी उंदिर पकडायचा पिंजरा शोधत होतो. मला प्रश्न पडला होता की कोणत्या कॅटेगरीच्या दुकानात शोधायचा ? शेवटी पिंपरीला फिरताना वजन मापे विकणार्‍यांच्या दुकानात मिळाला.

एका वाण्याला सी.डी. डिव्हीडी सुध्दा विकताना पाहिलाय गव्हा तांदळा बरोबर.

सायकल पंक्चरच्या दुकानात स्टोव्ह रिपेअरिंग...

( मराठी माणसाचा हक्काचा व्यवसाय आता यात पण राजस्थानी घुसलेत )

मराठी माणसाचा आणखी एक हक्काचा व्यवसाय म्हणजे पिठाची गिरणी...
इथं भेसळ नाही

बाटल्यांना हजर स्टॉकमधे बुचं लावून मिळतील

असा धंदा ऐकला होता कधी ? स्वारगेटला टिळक रस्त्याला पहायला मिळेल ही पाटी

आणखी एक पाटी वाचली होती.

फुगे फुगवून मिळतील

या दुकानांवरून, ’आगे दुकान, पीछे मकान’ ही संकल्पना आठवली.
सद्ध्या अशी दुकाने विरळा दिसतात. पण पूर्वी मुंबईत अशी काही दुकाने पाहिल्याचं आठवतं.
बर्‍यापैकी मोठा असा दुकान गाळा ... त्याच्या रस्त्याकडील भागात दुकान थाटलेले
आणि मागील अर्ध्या भागात दुकानदारचा संसार. म्हणजेच आगे दुकान-पीछे मकान.
विशेषतः किराणा मालाची दुकाने या पद्धतीने चालविल्याचं मी पाहिलं आहे.
याचे अनेकविध फायदे, पटेल नांवाच्या माझ्या मित्राने सांगीतलेले -----

१) दुकानाची जागा आणि घर यासाठी वेगळी इन्व्हेस्टमेंट नको.
२) घरातल्या सर्वांची धंद्यात मदत मिळते, ते धंद्यात वाकबगार होतात.
३) दुकान घरापासून लांब असल्यास दुकानात जाण्या-येण्यासाठी प्रवासखर्च होतो.
पण ‘आगे दुकान-पीछे मकान’ सिस्टीममध्ये हा प्रवासखर्च शून्य.
४) चहा, नाश्ता इ. साठी हॉटेलचा खर्च नाही.
५) जेवणाचा डबा/टिफिन नेण्याचं झंझट नाही.
६) दुकानात, घरातलेच पण जरा बरे असे कपडे घालून बसलं तरी चालतं.
म्हणजे वेगळ्या कपड्यांचा खर्चही वाचला. तसंच ते धुणे, इस्त्री करणे इ.मेंटेनन्स खर्च वाचला
७) जेवणासाठी दुकान बंद ठेवण्याची गरज नसते. मुख्य दुकानदार मागच्या घरात जेवत असताना
त्याची बायको/मुलगा यापैकी कोणीही दुकानात बसू शकतं.
८) दुकानाची आणि धंद्याची माहिती घरातल्या सर्वांना असल्याने दुकानात पगारी नोकराची गरज भासत नाही. म्हणजे तिथेही पैशाची बचत होते.
९) घरातल्या कोणालातरी दुकानात बसवून, मुख्य दुकानदार, दुकानाच्या वेळेतच बँकेचे व्यवहार किंवा तत्सम कामे बिनदिक्कत करू शकतो.
१०) दुकान बराच वेळ सुरू ठेवता येते. बिझिनेस अवर्स वाढल्याने धंदाही वाढतो.
११) रात्री दुकानातली काही जागा झोपण्यासाठी वापरली जाते. दुकानात माणसे असल्याने रात्रीच्या वेळी चोरांकडून दुकान फोडले जाण्याची भीती/शक्यता जवळपास नाही.

ही माहिती पटेल कडून ऐकली त्या गोष्टीला अनेक वर्षं झाली. त्यामुळे काही मुद्दे मी विसरलोही असेन. पण एकूणच कल्पनाशक्तीची कमाल आहे असंच म्हणावसं वाटतं.
आमच्या घरापासून थोड्या अंतरावरच (बोरिवली-पूर्व) एक हार्डवेअर मटेरिअलचं दुकान, अनेक वर्षं ’आगे दुकान पीछे मकान’ सिस्टीमने चालवलं गेल्याचं मी पाहिलं आहे.

नाहीतर उगाचच भारत अमेरिका वाद तुम्ही उकरून काढलात नि दोष मात्र मला मिळेल!! मिळू द्या!>>
नाहि हो .. मला असा काहि वाद वगैरे नहि उकरुन काढायचा.. असो तस वाटलं असेल तर माफ करा..

मस्त!

मामी, लेख लै भारी

लेख आवडला...

पुण्यातलीच आमच्या घाराजवळची २ दुकानं आठवली. ही दोन्ही दुकानं अगदी नवीन-नवीन चालू झाली तेव्हापासून पाहतोय.

दुकान १: दुकानावर पाटी 'सौभाग्य अलंकार'. सुरुवातीला टिकल्या, गंध, बांगड्या आणि तत्सम सौभाग्य अलंकारच मिळायचे. नंतर-नंतर वह्या-पुस्तकं-पेनं वगैरे मिळायला लागलं. अजून काही दिवसांनी तर पतंग, मांजा, गोट्या पण ठेवायला लागले. नंतर फोटोकॉपी मशिन पण आलं. पण दुकानाचं नाव अजूनही तेच.....'सौभाग्य अलंकार' ....हल्लीच केव्हातरी पाटीच काढून टाकली

दुकान २: दुकानावर पाटी 'सिझनल स्टोअर्स'. ह्याच्याकडे गोळ्या-बिस्किटांपासून, स्टेशनरी, बेकरी प्रॉडक्टस् सगळं मिळायचं. थोड्या दिवसात त्याने सायकलच्या टायरमध्ये हवा भरायचा पंपपण बसवून घेतला (काही दिवस हातपंप होता, नंतर मोटरवर चालणारा आला)

'परकर आणि ओले काजू' >>> मामी

भारी लिहीलयं...
गावाकडे 'येथे अंडी, फरशी आणि सायकल मिळेल' असा बोर्ड असलेले दुकान होते ते आठवलं!>>
पूर्वी सांगलीत पोस्टाजवळ चपला, बूटांची छोटी छोटी दुकानं (टपर्‍या) होत्या, तिथे एका दुकाना बाहेर पाटी लावलेली असायची " फाटक्या नोटा बदलून मिळतील"... ...ते आठवलं!!

खूप छोट्या छोट्या वस्तू विकणार्‍या लोकांचा चरितार्थ कसा चालतो कोण जाणे? कोण घेतं असल्या वस्तू प्रश्नच पडतो मला. >>>
बोरिवलीत ठाकरे नाट्यग्रुहाजवळ एक महापालिकेची शाळा आहे. तिथे एक ५०-६० किन्वा अधिक वयाचे जोडपे चिन्चा, बोरे, ओली बडिशेप वगैरे काहिबाही विकत असतात. लहान मुलान्ना काय किमतीत देतात ठाउक नाही पण मला पाच रुपयाला २५-३० बोरे किन्वा बडिशेपच्या ५-६ काड्या देतात.
मुलान्च्या कुठ्ल्याशा कामाला जोडधन्दा म्हणुन हे म्हातारे जोडपे हे करत असले तरि खरेच शाळेच्या १२-१३ तासात त्यान्ना काय मिळत असेल?? का हा आटापिटा? :-o

'परकर आणि ओले काजू' >>> , मस्त लिहिलयं.