कन्फ़ेशन

छानच लिहिलंत कविता, अगदी नेमकं..

थोडक्यात, पण प्रभावी मांडणी....

फारच छान लिहीले अहे. थोड्क्यात आणि मनापासुन

अप्रतीम..... हे सारं खूप कठीण असतं तितकंच जळजळीत वास्तव ........ मी स्वतः ह्यातुन गेले आहे.... एकदा नव्हे, दोनदा नव्हे तर चक्क तिनदा! प्रत्येक वेळी मी मेले होते.... पण पुन्हा उभी राह्यले. आता मी गोडशा मुलीची अभिमानी आई आहे. जिच्या कुणावर हा प्रसंग आला असेल... तिला म्हणावं, हे सारे दैव आहे, नियती आहे. आपण काही ठरवत नसतो. जे होते ते विधीलिखित असते, आपण निमित्त केवळ. स्वतःला दोष देऊ नये... आनंदी रहावे, इतरांना राहु द्यावे... सदा हसावे.

कविता .. होडी सोडलीस खरी पण तरंगतीये ती मनाच्या हिंदोळ्यांवर्...खुप प्रभावी लिहिलंस खासकरुन "पुर्णविरामाच्या पुढे असणार्‍या टिंबांसाठी " खुप आवडलं हे वाक्य

कविता, साध्या साध्या शब्दात डोळ्यात झणझणीत अंजन घालुन जातेस.
सुरेखच !!!!

सस्नेह...

विशाल.
____________________________________________

कलिकालभुजंगमावलीढं निखिलं धर्मवेक्ष्य विक्लवं य: !
जगत: पतिरंशतोवतापो: (तीर्ण:) स शिवछत्रपतिजयत्यजेय: !!

अगदी मनातली सल बोलावी त्याप्रमाणे वाटले.
खरच खूपच सुरेख.

सचिन

कविता सहज, छान सुरेख लिहीले आहेस.

कविता,
अगदी मनातलं आहे गं.

आणी अस अपराधी वाटण पण एक अपराध वाटायला लागतो >>> खासच

-----------------------------------------------------------------------------
ख्वाब रंगी है, इस जहां के, देख ले देख ले तु सजा के,
अपने सायेसे तु निकल के, देख ले देख ले तु बदल के,
रंगोंके है मेले, खुशीयेंके है रेले,
धडकन पे पेहेरा क्युं है क्यु......

खरच हा निर्णय घ्यायची वेळ आली तेन्व्हा हेच सारे प्रश्न होते -
-> मीच का?
-> माझं काय चुकलं?
-> आई म्हणून सुरुवातीपासुनच कमी पडतेय का?

माकडीणीला माहित तिची व्यथा.. बिरबलाच त्यात काय गेलं?

कविता अगदी मनातलं.
माकडीणीला माहित तिची व्यथा.. बिरबलाच त्यात काय गेलं?>अगदी

कविता छान लेख...
ज्याचं जळतं त्यालाच कळतं हेच खरं.

पल्ली ..... जादु आहे तुझ्या हातात.. केवढं चपखल रेखाचित्र काढलस . आई आणि बाळाचे चेहर्‍यावरचे भाव तर अप्रतिम रेखाटलेस... बाळाच्या मागचा भलामोठा प्रश्नचिन्ह... बापरे केवढा दाहक वाटतोय. ...

पल्ली आणि कविता....दोघींनाही १०० मोदक.

सस्नेह...

विशाल.
____________________________________________

कलिकालभुजंगमावलीढं निखिलं धर्मवेक्ष्य विक्लवं य: !
जगत: पतिरंशतोवतापो: (तीर्ण:) स शिवछत्रपतिजयत्यजेय: !!

उत्तम अत्यंत हृदय्स्पर्शी. you may meet me in details at ....... www.layakari.com
I am here too in part ..... http://adnyaatvaas.blogspot.com

हे सारं खूप कठीण असतं आणि तितकंच न टाळता येणारे जळजळीत वास्तव.
कविता,फारच प्रभावी मांडणी; सुरेख लिहीले आहेस.
पल्ली, केवढं चपखल रेखाचित्र काढलस. आई आणि बाळाचे चेहर्‍यावरचे भाव अप्रतिम . विचाराची दाहकता अगदी स्पष्ट होतेय त्यातून.
माकडीणीला माहित तिची व्यथा.. बिरबलाच त्यात काय गेलं?>अगदी खरं

तू अप्रतिम लिहिलयंस..
>>माकडीणीला माहित तिची व्यथा.. बिरबलाच त्यात काय गेलं?<<
हे फारच करेक्ट..

कविता,
माकडीणीलाही काहि व्यथा असू शकते, याचा विचारच नव्हता केला कधी.
खूप वर्षांपूर्वी मी इथेच, माकडीण नावाची कथा लिहिली होती. पण त्यात असा विचार नव्हता.
सुंदर मांडणी.

खूप छान लिहिलं आहेस गं.....तुझ्या लेखातली ती कन्फेशनची भावना पल्लीच्या चित्रामुळे जास्तच गडद झालीये.

पल्ले......जियो !!

लेख ,चित्र दोन्ही खूप छान .लिहिलस ते खूप छान केलस .

अतिशय सुंदर मांडणी. साध्या आणि सोप्या शब्दात.
माकडीणीला आयुष्यभर हे डाचत रहाणारच. पण तिने असा पण एक विचार करावा -- मला जर बाळ जन्माला घालायचय तर मी एक निरोगी बाळाला जन्म देईन.
एक जीव, जो जन्मापासून जीवनाच्या अंतापर्यंत कधीच स्वावलंबी होणार नाही, ज्याच्या आयुष्यात कोणताही आनंद नाही, मिळाली तर अवहेलनाच, अशा जीवाला जाणून्-बुजून जन्माला घालणे म्हणजे जास्त मोठी अपराधीपणाची भावना आहे.
एक नक्की खरं की ज्याचं जळतं त्यालाच कळतं. पण मी हे विचार लिहिण्यामगे एक कथा आहे. एका जीवाची, जिला कधीच स्वावलंबी होता आलं नाही. तिने मोठेपणी आपल्या आईला टाहो फोडून विचारले की का मला जन्म दिलास? जेव्हा तुला माहित होते की मी कधीच सुखात राहू शकणार नाही. मग मला ही शिक्षा का? आणि आईजवळ उत्तर नव्हते!!!!!!!!

कवे, डोळ्यांत पाणी आणलेस ग!! फुलराणी तुला अनुमोदक!! पण माकडीणीच काय ग? दोन्ही बाजुंनी तिची फरफटच. जीवाला जन्माला न घालावे तर ती टोचणी, आणि घातले तर तो जीव मोठा झाल्यावर आपल्याला जवाब मागेल त्याचाही सल!!
कठीण आहे हे सगळं!!
पल्ले रेखाचित्र अप्रतिम.

छान!!!

सगळीच एका झाडावरून दुसर्या झाडावर उड्या मारणारी माकड आहेत. जीवनातला फोलपणा कळला की मग माकडाचा माणूस होतो.

Hi kavita
Mast lihila aahe..
Aani kharach ki Swatala maf karayla shikla pahije aapan
Nahitar he aayushya jagnach awghad hoil nahi ka ?
Tula khup khup shubhechha !!

छानच लिहीली आहेत कथा अन व्यथा... लेखनशैली आवडली.. एकदम फ्रेश!!!!

पल्ली ने लिहिलेले वाचले ना? तुम्ही स्त्री आहात म्हणून कदाचित कठिण वाटत असेल. पण निरोगी बाळाला जन्म देणे हे आपले कर्तव्य आहे. नाहीतर मग ज्या यातना त्या मुलाला भोगायला लागतात त्याला जबाबदार कोण? आपणच! शरद

कविता..... फारच छान लिहिलं आहेस गं.. आजच वाचलं... खुपच आवडलं अगदी.