तुझ्या कवितेचा क्षण ..

क्या बात..... वाह.......

अप्रतीम.....

मस्त !

छान लिहिलं आहे, आवडलं..!

हर मुलाकात का अन्जाम जुदाई क्यूं है ।
अब तो हर वक्ख्त यहीं बात सताती है हमें ॥

हा शेर ईथे आठवला!

“असा प्रत्येक क्षण ..
तू समोर नसतानाच
का येतो ?”
….. छान
विरह आणि काविता यांचं नातं घनिष्ट आहेच.

ग्रेट!!

ती समोर असताना आणखी कुणी तिथे कसे येणार?
वैद्य, तुमच्या अशा कविता वाचताना वसंट बापटांच्या मानसीची आठवण येते, असे मी आधी सांगितले होते. तेच आज पुन्हा जाणवले.

बहुत कुछ तुमसे कहने की,तमन्ना दिल मे रहती है
मगर जब सामने आती हो,कहना भूल जाते है.

ह्या ओळी आठवल्या.... छान रचना.