कविता
मज डसून गेली कुठली, चांदरात सळसळणारी
देहावर दंश दिसेना, पण काया तळमळणारी
अन भल्या पहाटे झाली शीतल झुळुकेशी सलगी
वणव्यासम पसरत गेली ती ठिणगी दरवळणारी
रानात उडावा जैसा पाचोळा भिरभिरणारा
यौवनभर फिरला अल्लड पारिजात हा भिनणारा
पाहता पाहता असा संपला खेळ सारा
राहिला न वेळ, ना राहिला मेळ न्यारा
माझ्यातल्या मलाही उरला नाही थारा
पडता प्रतिबिंब क्षणात तडकला पारा
श्वासातून कंपला उरातला वादळवारा
स्पर्शून किनारे उसळला सागर खारा
खरंच, तू आजवर
सतत सोबत होतास
अगदी जीवनाच्या प्रत्येक टप्प्यावर
काहीही झालं तरी
कधीही, कुठेही, कशामुळेही
अगदी कोणत्याही क्षणी
तू मला
अजिबात अंतर दिलं नाहीस
म्हणूनच
म्हणूनच आता मी पक्कं ठरवलंय
की तुझ्याशीच
उगाचच बिचारी वाटते माझी मी मलाच...
तुझ्याशिवाय....
सगळंच तुझ्या अवगुंठनात बांधलेलं
सोडवू म्हटलं तर अजूनच आवळणारं
कसा घेणार रे मी मोकळा श्वास...
कसली होतेय तडफड...
कळतंय का तुला काही
