कथा
ऐन पावसाळ्याचे दिवस. परवापासून पावसाची झड लागलेली. कुठेही बाहेर जायला नकोसं वाटत होतं. घरात बसूनही कंटाळा आलेला. हातात एकही केस नाही. परवा एकजण आली होती.
"XXXXX XXX" मनातल्या मनात दिवेजाला एक सणसणीत शिवी हासडत कारेकर आपल्या जागेवर परत गेला. हेड कॅशियरचा बोर्ड त्याच्याकडे दात विचकून बघतोय असे त्याला वाटले. "ह्या बँकेचा खरा राजा दिवेजा आहे. आम्ही सगळे त्याचे गुलाम.
उठताक्षणी सवयीने पेपर आणायला तो बाहेर गेला आणि येताना त्याच्या डोळ्यांना जाणवले की आज काहीतरी बदललंय. बाल्कनी आणि किचनचा ओटा दोन्ही जागा मोकळ्या होत्या.
विमानानं आकाशात झेप घेतली तसा आजूबाजूचा कोलाहल थोडा शांत झाला. सीट बेल्ट किंचित सैल करून, पायातले बूट खुर्चीखाली सरकवून ठेवता ठेवताच मालतीबाईंनी शेजारच्या खुर्चीत बसलेल्या लेकाकडे, सलीलकडे एक नजर टाकली.
संध्याकाळ झाली तसं रमाबाईंनी देवापुढे निरांजन लावायला घेतलं. खूप जुनी सवय. सवयीने हातही जोडले गेले. पण लक्ष खरं तर तिथे नव्हतं. 'उद्या सकाळी आधी वाण्याचं बिल द्यायला हवं, त्यासाठी बँकेतून पैसे काढून आणायला हवेत.
आडव्या तिडव्या गल्ल्या कापत, रिक्षावाला, एखाद्या दुचाकीच्या सुलभतेने, दुथडी भरून वाहणारा रस्ता काटत होता. स्टेशन जवळ येत होते. घटनाबद्ध नियमाप्रमाणे, स्टेशनच्या जवळ वेश्यावस्ती पसरली होती.
