मभागौदि २०२५, निसर्गायन-शर्वरी.

अजस्त्र, कभिन्न तटबंदी सारखे
उंचच उंच सरळ उभे प्रचंड कडे
पुर्वी तिथे एक नदी होती…म्हणे.
तेंव्हा इथे विशालकाय डायनासोर ही रहायचे.
नीट बघितले तर एखाद्या कातळात
सापडतील त्यांच्या पायांचे ठसे.

इथे थंडी खुप आहे. गार भरार वारा आहे.
दडपून जाईल छाती असे हे सुळके आहेत.
धुळभरला रस्ता आणि किर्र शांतता आहे.
बाहेर पडायचा रस्ता
हा पसरला आहे समोर.
चलं, निघावं आता लगोलग,
उभ्या कड्यांच्याही वर
आकाशात आली आहे चंद्रकोर.
दिवसाही इथे पक्षी नाहीत फिरकत.
अंधारल्या वाटांवर येतील आदिम जीव सरपटत.
घाबरु नको तरीपण.
कितीही वाटलं एकाकी तरी,
मी आहे ना तुझ्या सोबत?

नीट ऐक कान देऊन.
या शांततेलाही आवाज आहे.
अजस्त्र, आदिम जागेलाही जगण्याची आस आहे.
घाबरलीस तर ऐकु येईल तुला तुझाच श्वासोच्छवास.
निर्भयतेने ऐकशील तर या पाषाणालाही आहे आवाज.
ओळख झाली की मग, बोलतील ते नक्की तुझ्याशी
आदिम, अजस्त्र, अंधाऱ्या गोष्टी का जोडतेस नरकाशी?

जर बोलत राहीलो आपण तर,
या कातळांना फुटतील का कधी झरे…
सापडतील का नविन रस्ते,
नव्या ठिकाणी जाणारे?

असु दे. आज इतकेच पुरे.
पण येऊ आपण पुन्हा पुन्हा.
परत येऊ, येत राहु.
जेवढे, जेंव्हा जमेल तेंव्हा.
या निरवतेत सापडेल कदाचित…नवे काही
किंवा आकळेल जुनेच…नव्याने काही
किंवा कदाचित…काहीच नाही.
किंवा कदाचित…काहीच नाही.