टाईम मशीन.

“There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy”
“मला फक्त “आत” आणि “आहे” असे दोन मराठी शब्द कळलं.”
“अरे असा कसा रे नाठाळ तू? रेडीओ म्हणाला कि, ” हे आकाशवाणीचे मुंबई अ केंद्र आहे. मनोज कुमार आपल्याला बातम्या देत आहेत.””
“हार्डीकर, तू महान आहेस! मी काही तुझ्या इतका हुशार नाही हे मी खुले दिलसे मानता हू.”
“अरे तो उलट्या मराठीत बोलत होता. क्रिस्टल बहुतेक उलटा लागला आहे. म्हणजे क्रिस्टलच्या निगेटिव टर्मिनलला बॅटरीचे पॉझिटीव कनेक्ट झाले असणार. आत्ता त्याला ठीक करतो.”
त्याने बॅटरी काढून उलटी लावली. पण मुंबई अ ला काही सुधरेना.
“प्रभ्या, तू उद्या ये. तो पर्यंत मी काय कारतो, ह्याला माझ्या कॉम्प्युटरशी जोडतो. एक छोटा प्रोग्राम लिहावा लागेल. जावा मध्ये. स्पीचझॅप.जावा. सिम्पल!”
म्हणजे आधी हार्डीकर!+ त्यात जावा++!
तीन + म्हणजे जरा जास्तच झाले नाही का?
त्या नंतर मी दोन महिने हार्डीकर!च्या घराच्या बाजूला फिरकलोच नाही.

पुढे काय झाले मला माहित नाय. कारण
त्यानंतर माझे लग्न झाले, एक मुलगा पण झाला. संसारात गुरफटून गेलो. “अरे संसार संसार...” असे झाले.
मी मित्र हार्डीकर!ला पार विसरून गेलो.
पण तो मात्र मला विसरला नव्हता.
Stopping by Woods on a Snowy Evening
आता माझ्या डोक्यात लख्खकन प्रकाश पडला.
The Bloody Doors Off § Whose Woods These Are I Think I Know.
“नाही. फोनवर सांगणार नाही. फोनला कान असतात. प्लीज आपल्या मैत्रीखातीर तू ताबडतोब इकडे ये.”
प्रकरण सिरिअस आहे हे मला कळले.

तो हसायला लागला.
मी बायकोला थापा मारून इकडे आलो आणि हा पठ्ठ्या आपला खुशाल हसतोय.
“सांगतो. अरे हा आपला MTNLचा टेलेफोन आहे ना त्याने आपण परग्रहवासीयांशी संपर्क साधू शकतो.” इतके बोलून तो हसायला लागला. मलाही हसू यायला लागले.
“ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या...”
“ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या...”
तो हसायचा थांबला आणि मला म्हणाला, “ मी हसतो ते ठीक आहे पण तू का हसतोयस?”
“सांगतो. अरे ह्या फोनने मला शेजारच्या गल्लीतल्या सोमाजी गोमाजीला कॉंटॅक्ट करताना फेफे उडते. आणि तू एलीअन्सना कॉंटॅक्ट करण्याच्या बाता करतोयस. म हसू नको तर काय करू. ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या.”
“प्रभ्या, हसू नकोस. मी सिरिअस आहे. यू टू बी सिरिअस.” असे म्हणून तो पुन्हा हसायला लागला. “ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या.”
अशी आमची हास्य जत्रा बराच वेळ चालली.
“ऐक. तू पण परग्रहवासीयांशी संपर्क साधू शकतोस. काय करायचे सांगतो. एक नंबर एक वेळा दाबायचा, दोन दोनदा, तीन तीनदा, असे करत नऊ नऊदा आणि शून्य शून्यदा दाबायचे...”
“शून्य शून्यदा दाबायचे...” आता मी गडबडा लोळायला लागलो, “पण आपण त्यांच्याशी बोलणार कसे, म्हणजे त्यांची भाषा आपल्याला येत नाही आणि आपली त्याना...” मी शंका काढली.
“एलिअन्सना मराठी येते. त्यांनी “बोला मराठी चोवीस तासात खाड् खाड्” हे पुस्तक घेऊन त्याचा अभ्यास केला. बोल आहेस कुठे.”
आता माझी छाती, बरगड्या, पोट हसून हसून दुखायला लागले.
स्वतःला सावरून मी त्याला म्हणालो, “बर तू मला कशासाठी बोलावले आहेस ते तरी सांग.”
“सांगतो, तो एलिअन मला म्हणतो कसा कि तुम्ही मानव अगदी हे आहात. अजून तुम्हा लोकांना टाईम मशीन बनवता आले नाहीये. त्याने मला “तूच बन तुझ्या टाईम मशीनचा शिल्पकार “ हे पुस्तक वाचायला दिले. ते वाचून मी टाईम मशीन बनवले आहे...”
“हार्डीकर विथ उद्गारवाचक चिन्ह. यू रास्कला. हेल विथ यू. मी जातो घरी. तू दुसऱ्या कोणालातरी पकड. आणि ऐकव त्याला तुझ्या लोणकढ्या. GOOD NIGHT.विथ आल letters कॅपीटल्स.”
“जरा थांब रे. आलास आहेस तर डेमो बघून जा.”
त्याने माझ्या दंडाला धरून हॉलला लागून असलेल्या खोलीत नेले.
“हे बघ माझे टाईम मशीन.” त्याने गर्वाने एका पेटीकडे बोट दाखवले.
ते बघून मला पुन्हा हास्याचा उमाळा आला. हसेन नाहीतर काय? ते एक टाईपरायटर सारखे काहीतरी होते आणि त्याला दोन तीन डायल जोडल्या होत्या. हे म्हणे टाईम मशीन.
हार्डीकर (विथ उद्गारवाचक चिन्ह) मला काही तरी जार्गन ऐकवायला लागला. Delayed
Action Algo, स्पेस टाईम फॅब्रिक, त्यात आपले स्थान... मी त्याला थांबवले.
“मित्रा, हे मशीन वापरण्याआधी त्याची थिअरी समजणे जरुरी आहे का? नाही ना? मग स्किप कर आणि पुढे चल.” मी त्याला कठोर शब्दात ऐकवले.
“ठीक आहे. जशी तुझी मर्जी.”
त्याने मशीन चालू केले आणि टाईपरायटरच्या किया बडवल्या.
“आता गंमत बघ. आपण थोडा भूतकाळात प्रवेश करणार आहोत. तयार रहा.”
मी “गंमत” बघायला तयार झालो.
आम्ही दोन खुर्च्यांवर बसून हॉलमध्ये काय चालले आहे ते बघत होतो.
“कोणतरी अस्वस्थपाने येरझारा घालत आहे.”
“प्रभ्या, अरे तो “मी”च आहे तुझी वाट बघतो आहे.”
“अरे मी आणि तू तर इथे आहोत. कोण कुणाची वाट बघतोय?”
मग “मी”ने हॉलमध्ये प्रवेश केला. मी स्वतःला चिमटा काढून खात्री करून घेतली आणि अनिमिष नेत्रांनी समोरचे दृश्य बघत बसलो.
“हार्डीकर हे टाईम मशीन नाहीये. ह्याला कोकणात आम्ही भुताटकी म्हणतो. तू कुठल्या तरी भुताला वश करून घेऊन हे त्राटक करतो आहेस. हे बरे नव्हे. खरं तर हे डेंजरस आहे. हे उलटले तर.” मी इतका अपसेट झालो होतो कि हार्डीकरला उवाचि लावायचं विसरून गेलो.
“होय. टाईम नावाच्या भुताला मी वश केले आहे.
If I could save time in a bottle
The first thing that I'd like to do
Is to save every day
'Til eternity passes away
Just to spend them with you

If I could make days last forever
If words could make wishes come true
I'd save every day like a treasure and then
Again, I would spend them with you

But there never seems to be enough time
To do the things you want to do
Once you find them
I've looked around enough to know
That you're the one I want to go
Through time with

If I had a box just for wishes
And dreams that had never come true
The box would be empty
Except for the memory
Of how they were answered by you

But there never seems to be enough time
To do the things you want to do
Once you find them
I've looked around enough to know
That you're the one I want to go
Through time with

तू उगाच बोंब मारून भूतकाळ डिस्टर्ब करू नकोस. तसं झालं तर आपण दुसऱ्या विश्वात ढकलले जाऊ. त्या पेक्षा चुपचाप बघ आणि ऐक. प्रभ्या-१ आणि हार्डीकर-१ काय बोलताहेत ते ऐक.

“सांगतो. अरे हा आपला MTNLचा टेलेफोन आहे ना त्याने आपण परग्रहवासीयांशी संपर्क साधू शकतो.” इतके बोलून हार्डीकर-१ हसायला लागला. मी-१लाही हसू यायला लागले.
“ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या...”
“ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या...”
हार्डीकर-१ हसायचा थांबला आणि मी-१ला म्हणाला, “ मी हसतो ते ठीक आहे पण तू का हसतोयस?”
“सांगतो. अरे ह्या फोनने मला शेजारच्या गल्लीतल्या सोमाजी गोमाजीला कॉंटॅक्ट करताना फेफे उडते. आणि तू एलीअन्सना कॉंटॅक्ट करण्याच्या बाता करतोयस. म हसू नको तर काय करू. ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या.”
“प्रभ्या, हसू नकोस. मी सिरिअस आहे. यू टू बी सिरिअस.” असे म्हणून तो पुन्हा हसायला लागला. “ह्या ह्या ह्या ह्या ह्या.”
अशी हास्य जत्रा बराच वेळ चालली.
“ऐक. तू पण परग्रहवासीयांशी संपर्क साधू शकतोस. काय करायचे सांगतो. एक नंबर एक वेळा दाबायचा, दोन दोनदा, तीन तीनदा, असे करत नऊ नऊदा आणि शून्य शून्यदा दाबायचे...”
“शून्य शून्यदा दाबायचे...” आता मी-१ गडबडा लोळायला लागला, “पण आपण त्यांच्याशी बोलणार कसे, म्हणजे त्यांची भाषा आपल्याला येत नाही आणि आपली त्याना...” मी-१ने शंका काढली.

“ठीक आहे. जशी तुझी मर्जी.”
हार्डीकर-१ने मशीन चालू केले आणि टाईपरायटरच्या किया बडवल्या.
“आता गंमत बघ. आपण थोडा भूतकाळात प्रवेश करणार आहोत. तयार रहा.”
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
“प्रभ्या, हे “आवर्तन १” झाले. मी-१ने मशीन चालू केले आहे. आपण आता आवर्तन २ मध्ये प्रवेश करणार आहोत.” (इथे मी-१ म्हणजे हार्डीकर!) ने मला सजग केले.
“हार्डीकर-२ आणि मी-२ आता येतील.”
मी टोटली कन्फ्युज झालो होतो. भारून गेलो होतो. शेजारी हार्डीकर-१ आणि मी-१ बसले होते. त्याना आमच्या अस्तित्वाची जाणीव नव्हती. त्या दोघांना बघून माझ्या डोक्यात नाही नाही ते विचार येऊ लागले.
मी कोण आहे? हा माझ्या शेजारी बसलेला मी-१ आहे तो कोण आहे? आम्हा दोघांपैकी खरा कोण आहे?
हार्डीकर-२ वाट बघत होता त्या मी-२ ने हॉलमध्ये प्रवेश केला.
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
१७६० आवर्तने झाली होती. किती वेळ झाला होता देवालाच माहित.
मी आणि हार्डीकर. आम्ही दोघेही जणू पॅरलाइज़्ड झालो होतो. आमच्या दाढ्या आणि डोईचे केस चांगले चार चार इंच वाढले होते.
“हार्डीकर उवाचि, आपण टाईम लूप मध्ये फसलो आहोत. बस झाली गंमत. आपण आता ह्याच्यातून बाहेर कसे पडायचे ते सांग. एक्झिट बटन दाब.”
“प्रभ्या, हे असे होईल ह्याची मला कल्पना नव्हरी. ह्याच्यातून बाहेर कसे पडायचे? मला माहित नाही. सॉरी.”
“काय बोलतो आहेस तू! यू मीन टू से आपण ह्या लूपमधेच जगायचं? ओ नो!”
“प्रभ्या निदान तुझे लग्न तरी झाले आहे. माझे ते पण नाही रे.”असं बोलून त्याने विव्हळायला सुरवात केली.
“विव्हळू नकोस. व्हेन इन ट्रबल, फोन ए फ्रेंड, तू त्या तुझ्या एलिअन मित्राला फोन कर आणि विचार की काय करू.”
हार्डीकर उवाचिने ते कोड डायल केले.
“प्रभ्या, कुणी एलिअन युवति लाईनवर आली आहे.”
ळी द्या पाहू ताबडतोब. काळजी करू नकोस, छान झोप काढ. बरं वाटेल.
लूपमधून बाहेर पडशील.”
तर मी सध्या पिवळी गोळी खाऊन झोपी गेलो आहे. “जागा” झालो तर अजून गोष्टी सांगेन.
(समाप्त)