अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक (भाग ४)

२३ एप्रिल २०२४

सक्तीची विश्रांती:

तिलीचो हॉटेल हे अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक मार्गावरील बहुधा सर्वात सुप्रसिद्ध हॉटेल आहे. आणि खरंच छान आहे. स्वच्छ खोल्या. बहुतेक खोल्यांमध्ये attached टॉयलेट आहे. गरम पाण्यानी आंघोळीची सोय मात्र कॉमन बाथरूम मध्ये. सुसज्ज स्वयंपाकघर, ३ प्रशस्त आणि प्रसन्न डायनिंग हॉल्स. सगळे नेपाळी, पाश्चात्य, चिनी पदार्थ मेनू मध्ये आहेत. आणि बनवतात पण सगळे चविष्ट. झालंच तर तळमजल्यावर बेकरी पण आहे. नाना तऱ्हेचे चहा, कॉफी.

या हॉटेलचा मालक तिबेटी आहे. लोपसांग नाव त्याचं. खरं तर या भागात बहुसंख्य लोक तिबेटी वंशाचेच आहेत. त्यातले बरेचसे बौद्ध, पण थोडे हिंदू पण आहेत. अर्थात बौद्ध आणि हिंदू एकमेकांच्या धर्माचा आणि देवादिकांचा आदरच करतात.
लोपसांगला अध्यात्मिक संगीताची आवड आहे. त्यामुळे इथे तशीच गाणी सतत सुरु असतात. मला पण ती फार आवडली. चौकशी केल्यावर कळलं की एक नेपाळी प्रसिद्ध गायिका आहे, तिची ही गाणी होती. तिचं नाव Ani Choying Drolma. मला फार आवडलं इथलं संगीत.

हे हॉटेल मोठं आणि खूप लोकप्रिय असल्याने इथे तर खूप ट्रेकर होते. वेगवेगळ्या देशातले. त्यामुळे डायनिंग रूममध्ये भरपूर चहल पहल होती. बेसीसहर - चामे प्रवासात भेटलेले राज-संगीता इथे पुन्हा भेटले.

विरळ हवेचा त्रास होऊ नये म्हणून मनांगला एक रात्र जादा मुक्काम करावा असं वाचलं होतं आणि माझा तोच प्लॅन होता. बहुसंख्य ट्रेकर्स तसंच करतात, कारण नाही तर त्रास होण्याची शक्यता खूप वाढते. त्यामुळे आजचा दिवस मला पूर्ण मोकळा होता. नुसती विश्रांती न घेता छोटा मोठा साईड ट्रेक करावा म्हणजे मग aclimatizaton चांगलं होतं म्हणे. त्यानुसार मी ठरवलं होतं की प्राकेन गोम्पाला जाऊन यायचं.
https://maps.app.goo.gl/qPu6avTFENL99hTn9
लोपसांगकडून माहिती विचारून घेतली होती. त्याच्या मते २ तास पुष्कळ झाले तिथे पोचायला. सकाळी ब्रेकफास्ट करून निघालो तर लंचसाठी हॉटेल मध्ये परत असा विचार होता. पण काल रात्रीच पाऊस सुरु झाला होता. मी नेहेमीप्रमाणे लवकर उठलो. लोपसांगही तेव्हाच उठला होता. स्वयंपाकघर पण उघडलेलं होतं आणि स्वयंपाकी कामाला लागला होता. ६ वाजता मी चहा पीत असताना हिमकण मिश्रित पाऊस पडताना दिसत होता. दृश्य छान दिसत होतं, पण प्राकेन गोम्पाचं काय? म्हणलं पाऊस थांबेल थोड्या वेळानी. ७ वाजले. ८ वाजले. पाऊस सुरूच. फरक एकच झाला की आता हिमकण थांबले आणि नुसता पाऊस. माझ्याकडे रेनकोट तर होता. ब्रेकफास्ट करताना लोपसांगला विचारलं की या पावसात प्राकेन गोम्पाला जाऊ शकतो का? त्यानं उत्तर द्यायच्या आधीच शेजारच्या टेबलवर बसलेल्या एका गाईडनी दिलं : don't go, the path is too steep and becomes very slippery when it rains. हिरमोड झाला. पण अनुभवी गाईडचा सल्ला डावलून जाणं पण बरोबर वाटेना. त्यापेक्षा पुस्तकं वाचत बसू म्हणलं. कारण हॉटेल मध्ये बरीच पुस्तकं होती. ही सगळी प्रवाशांनी इथे सोडून दिलेली. पाठीवरचं ओझं कमी करण्यासाठी. बहुसंख्य इंग्लिश पण थोडी जर्मन, फ्रेंच सुद्धा. पूर्ण सकाळ पुस्तकं चाळण्यात आणि दर थोड्या वेळानी चहा पिण्यात गेली. दुपारी थोडं उघडलं. तेव्हा मात्र बाहेर पडलो. आता इतक्या उशिरा प्राकेन गोम्पाला जाण्यात काही अर्थ नव्हता. म्हणून नुसताच गावात फेरफटका मारून येऊ असं ठरवलं. पण चार पावलं चालल्यावर धाप लागली. विरळ हवेचा परिणाम पहिल्यांदाच जाणवला कारण काल इथे पोचल्यापासून आत्तापर्यंत निव्वळ आरामच केला होता. धाप लागली तरी तसाच हळूहळू चालत राहिलो. निश्चयानी तासभर फिरून आलो. पण चालण्याचा वेग केवढा कमी झाला होता! तरी बरं आज पाठीवर ओझं काहीच नव्हतं. उद्या सगळं सामान पाठीवर घेऊन कसं काय जमणार आहे कोण जाणे.
दरम्यान पुन्हा पावसाची भुरभुर सुरु झाली म्हणून मग परतच आलो. हॉटेल शेजारच्या दुकानातून मायक्रो स्पाईक्स विकत घेतल्या. स्नोमध्ये चालताना यांचा उपयोग होतो असं ऐकलं होतं. २ दिवसांनंतर त्याचा प्रत्यक्ष उपयोग करावा लागणार होता.

अशी दिवसभर विश्रांतीच झाली.

झोपण्यापूर्वी उद्याचा कार्यक्रम विचार करून ठरवणं आवश्यक होतं.

अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक वेगवेगळ्या प्रकारे केला जातो. बरेच जण तिलीचो सरोवरचा साईड ट्रेकपण करतात. मी त्या वाटेला (यावेळी) जाणारच नव्हतो. माझ्यासारख्या लोकांसाठी मनांग सोडल्यानंतर २ पर्याय असतात:

१. याक खरका (उंची ४००० मी.) पर्यंत जाऊन तिथे मुक्काम. पुढच्या दिवशी थोरोंग फेडी (४५४० मी.) मुक्काम. पुढच्या दिवशी थोरोंग ला ही खिंड (५४१६ मी.) ओलांडून पलीकडे मुक्तिनाथला पोचायचं (३८०० मी.)

किंवा

२. लेदार (उंची ४१०० मी.) ला एक मुक्काम. मग हाय कॅम्पला (४९०० मी.) मुक्काम. पुढच्या दिवशी थोरोंग ला ही खिंड (५४१६ मी.) ओलांडून पलीकडे मुक्तिनाथला पोचायचं (३८०० मी.)

दोन्ही पर्यायांचे फायदे आणि तोटे आहेत.

अल्टीट्यूड सिकनेस होण्याची शक्यता कमी करण्यासाठी एक जगमान्य सूचना आहे: ३५०० मी पेक्षा अधिक उंचावर गेल्यानंतर, कालच्या आणि आजच्या मुक्कामाच्या ठिकाणाच्या उंचीत +५०० मी पेक्षा जास्त फरक नसावा. हा नियम पाळायचा असेल तर पर्याय १ बरोबर ठरतो. पण त्यामुळे शेवटच्या दिवशी जवळजवळ १००० मी चढाई आणि १६०० मी उतार अशी ८ ते १२ तासांची पायपीट करावी लागते. ते ज्यांना झेपणार असेल त्यांनी पर्याय १ नक्की घ्यावा.

मला त्याबद्दल खात्री वाटत नव्हती.

पर्याय २ घेतला तर शेवटच्या दिवशी १००० च्या ऐवजी ६०० मीटरच चढाई करावी लागेल आणि एकूण वेळ २ तासांनी कमी होईल हा फायदा होता. पण अल्टीट्यूड सिकनेस होण्याची शक्यता वाढणार होती. तसं झालं तर ट्रेक अर्धवट सोडून परत फिरायची वेळ आली असती.

बराच विचार करून मी शेवटी पर्याय १ नक्की केला. शेवटच्या दिवशीची मॅरेथॉन झेपणार की नाही याची खात्री नव्हती तरी. अल्टीट्यूड सिकनेसचा धोका वाढवण्यापेक्षा ते बरं. म्हणजे उद्या सकाळी इथून निघून याक खरका गाठायचं.

असं ठरल्यावर मग मी सुखानी झोपी गेलो.

अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग १
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग २
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग ३
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग ४
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग ५
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग ६
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग ७
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग ८
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक भाग ९ (माहिती)