Submitted by अनन्त्_यात्री on 22 September, 2024 - 08:08
चंद्राची धग क्षीण होत सरता
घेरून ये गारवा
रात्रीचा तम प्राशुनी घुमतसे
वृक्षातळी पारवा
तेजाचे ऋण फेडण्यास भटके
तार्यांसवे काजवा
जीर्णाचे अवशेष येथ कुठले
उन्मेष जेथे नवा
प्रज्ञेचे स्थल-काल अक्ष हटता
भोवंडल्या नेणिवा
अस्ताचे भय भास्करास कुठले
जो जाणिवांचा दिवा
विषय:
Groups audience:
Group content visibility:
Use group defaults
शेअर करा
सुंदर कविता नेहमीप्रमाणे ...
सुंदर कविता नेहमीप्रमाणे ...
अप्रतिम!
अप्रतिम!
शार्दूलविक्रीडीत उत्तम सांभाळले.
काजवा ही ओळ अफाट झाली आहे.
शेवटचे कडवे हाय क्लास!
'चंद्राची धग' - महान कल्पना व
'चंद्राची धग' - महान कल्पना व संकल्पना!
रूपाली, बेफ़िकीर धन्यवाद!
रूपाली, बेफ़िकीर धन्यवाद!
क्या बात है!!
क्या बात है!!
पूर्ण समजली असे वाटत नाही, पण
पूर्ण समजली असे वाटत नाही, पण शब्दरचनेतून होणार्या परिणामामुळेसुद्धा आवडली.
सामो, फारएंड धन्यवाद
सामो, फारएंड धन्यवाद