चित्रावर आधारीत: मुखवटे

चित्रावर आधारीत सुचलेल्या ह्या तीन लघुकथा.
खरंतर आपण सर्वच कधीना कधी कोणता न कोणता मुखवटा चढवत असतो. त्या मुखवट्या आड लपवू पाहणार असतं कधी हळवं, हळुवार तर कधी क्रूर, गडद.. !

मुखवटे
============

“अग आपले ते टिमके सर गेल्याच ऐकलं.. काय झालं ग? म्हणे बरेच दिवस आजारीच होते..”
“नक्की काय आजार होता ते त्यांनी कोणाला कळू दिलं नव्हतं.. पण म्हणतात अगदीच चिपाड झालं होत त्यांचं.. किती लोकप्रिय, किती ते पुरस्कार…” बोलता बोलता अनु थबकली.. तिनं एक मोठा आवंढा गिळला.
“आता गेल्या माणसाविषयी हे बोलू नये… पण त्यांचे खायचे दात वेगळे आणि दाखवायचे वेगळे. आठवीतली गोष्ट असेल.. मी शाळेच्या मागच्या जिन्यावरून चाललेले आणि अचानक कोणी वाट अडवली, बघते तर सर. मी बघून हसले. आणि हे मध्येच उभे होते म्हणून मी बाजूने निघाले तर ते परत सरकले. आणि माझा हात घट्ट पकडला.. आता सांगताना सुद्धा माझ्या छातीत धडधड होत्ये… मी जोराने हिसडा दिला आणि कसाबसा हात सोडवून पळाले तिकडून.. त्यानंतर परत कधी त्या मागच्या जिन्याकडे फिरकले नाही.” सानुच्या आवाजाची धार अलीकडे फोन मधूनही जाणवत होती.
“अग म्हणून तू त्यांचा क्लास सोडला होतास का ? कधी बोलली नाहीस..”
“तो त्या वेळचा काळ.. आईने गप्प बसायला सांगितलं.. तिचं म्हणणं सर एव्हढे फेमस आहेत, तुझ्यावर कोणी विश्वास ठेवणार नाहीतच पण उलट तुझीच चर्चा करत बसतील, नाही नाही त्या गोष्टी रचतील.. आईने ह्याची वाच्यताही करायची नाही कुठे म्हणून बजावलं होतं..“
“हम्ममम…. म्हणजे मी एकटीच नव्हते तर. नाटकाच्या तालमीला म्हणून शाळा सुरू व्ह्यायच्या आधी बोलावलं होत, बघते तर मी एकटीच. म्हटलं कधी नव्हे ते आपण लवकर आलो असू म्हणून मी स्क्रिप्ट काढून संवाद वाचत बसले. तेव्हढ्यात सर आले. बाकीचे कुठेत विचारल्यावर म्हणाले येतीलच इतक्यात तुझी विशेष प्रॅक्टिस घ्यायची गरज आहे.
मी संवाद पाठ करत असताना मला त्यांची रोखलेली नजर इतकी टोचायला लागली.. पाणी पिऊन येते म्हणून तिकडून सटकायला बघितलं तर थांब ग हे बघ माझ्याकडे आहे पाणी म्हणून त्यांनी बाटली पुढे केली .
नाईलाजाने मी हात पुढे केला तो त्यांनी पकडला. मला काय करावं काहीच सुचत नव्हतं.. तेव्हढ्यात पावलं वाजली.. बघितलं तर जाधवकाका हातात झाडू घेऊन आमच्याच दिशेने येत होते.. तशी त्यांनी पटकन हात सोडला. मी ती संधी साधून पळाले.. इतकं धडधडत होत.. पण कुणाकडे ब्र ही नाही उच्चारला.. घरी आईला सांगितलं तर तिनेही मलाच गप्प केलं.. तुला आठवत असेल तर मी तेव्हापासून गॅदरिंग, नाटक कशातही भाग घेतला नाही..” अनुने दीर्घ श्वास घेतला…
एकाच वेळी त्या दोघी शाळेच्या व्हॉट्सॲप ग्रूपवर आलेल्या श्रद्धांजलीचे मेसेजेस स्क्रोल करत होत्या .. पण त्या मुखवट्या मागचा खरा चेहरा तेव्हढाच फक्त डोक्यात होता..

***

“अनु, तू कुठे निघालीस? तुला आता तिकडे जायची काहीच गरज नाहीये..” महेशने तिला दरडावल.
“Come on बाबा, आज संध्याकाळी तुझा येव्हढा मोठा सत्कार आहे... दर वेळी तू मला अडवतोस, आता या वेळीं तरी जाऊ दे. तुझ्या कामात माझा खारीचा वाटा..”
“त्यासाठी तुला काही करायची अजिबात गरज नाहीये.. ही मोठी रांग असते प्रत्येक शिबिराला..माझ्या हाताखाली आता येव्हढी मोठी कार्यकर्त्यांची फौज आहे ते काय उगाच? ते बघतील … उलट तू संध्याकाळच्या सत्कारासाठी तुला काय शॉपिंग करायचं असेल तर हे घे पैसे....”
मागच्या रक्तदान शिबिराच्या पोस्टरवरचा बाबाचा नम्र अभिवादन करणारा चेहरा खरा की आताचा गुर्मीत पैसे काढून देणारा .. अनु पुरती बुचकळ्यात पडलेली.

***

“हसून हसून गाल दुखायला लागले.. “, “ हसता हसता खुर्चीतून पडायचा बाकी राहिलो..”, “ काय धमाल झाला कार्यक्रम.. मी बाकी सगळं विसरून गेले…” पहिल्याच स्टँड अप कॉमेडी नंतरचा प्रेक्षकाच्या प्रतिक्रिया हसून झेलतच सान्वी रूममध्ये शिरली. मागच्या मागे पायानेच दार बंद केले आणि त्वरीत मोबाईल ऑन केला. इतके सारे मिस्ड कॉल्स बघून तिची धडधड तिलाच असह्य झाली. दुसऱ्याच रींगला पलीकडून आवाज आला..
“जाताना ती तुझीच आठवण काढत होती ग… तुझा पहिला वहिला शो.. अगदी शेवटच्या घटके पर्यंत तिच्या डोळ्यात तुझं कौतुक आणि अभिमान दिसत होता …”
पूर्ण कार्यक्रम भर तो शांत हसरा चेहराच तर तिला त्या हाऊस फुल्ल थिएटर मध्ये दिसत होता, तिच्या पंचेसना दात देताना तिला जाणवत होता.
“का नाही ग तू अजून थांबलीस .. तुझा शब्द तू असा कसा मोडलास.. “ तिचं मन आक्रंदत होतं.इतका वेळ बांधून ठेवलेला बांध फुटला, घळा घळा वाहणाऱ्या अश्रुंना तिने वाट मोकळी करून दिली..