खेळ तर आता सुरु झाला आहे!

राजेश त्याच्या खोलीत एकटा बेडवर बसला होता कारण त्याचे खोलीतील दोन्ही मित्र दोन दिवसांसाठी बाहेरगावी गेले होते. रात्रीचे अंधारलेले क्षण खोलीत पसरले होते कारण लाईट गेलेले होते. त्याला एकटेपण सहन होत नव्हते. तो फक्त घड्याळाची टिकटिक ऐकत होता.

झोप येत नव्हती आणि बाहेर वादळ आणि ढगांचा गडगडाट होत होता. काही वेळानंतर एक जोरात वीज चमकली. "कुणीतरी माझ्या सोबतीला असते तर किती बरे झाले असते. दोन्ही मित्र असते तर त्यांच्यासोबत एखादा खेळ खेळलो असतो. पण त्यांना येणे शक्य नाही", असे त्याला एकसारखे वाटत होते. मनातल्या मनात हाच विचार तो अनेक वेळा करत होता. मोबाइल तरी किती वेळ पाहणार? कॉलेज मध्ये शिकवून संपले होते आणि आता फक्त परीक्षेसाठी अभ्यासाची सुटी होती. आजचा अभ्यासही झाला होता. रात्रीचे जेवण सुद्धा झालेले होते. पण त्याला झोप येत नव्हती.

अचानक, खिडकी आपोआप उघडली आणि खिडकीतून थंड गार हवा वाहू लागली. सगळी खोली थंडगार झाली. त्याने खिडकी बंद करण्याचा प्रयत्न केला पण वाऱ्याचा जोर इतका होतो की खिडकी बंदच होत नव्हती. त्याने खिडकी बंद करण्याचा नाद सोडून दिला.

थोड्या वेळानंतर पावसाचा जोर कमी झाला त्यामुळे राजेशने खिडकी बंद करून टाकली. मात्र खिडकी जवळचा बराचसा भाग ओला झाला होता.

आता रूम मध्ये भयाण शांतता पसरली.

अचानक राजेशला काहीतरी हालचाल झाल्याचा आवाज आला. जणू काही, एखादा टणक पुतळा जीवंत झाल्यासारखा पण झोपलेल्या अवस्थेत हळूहळू जमिनीवरून सरकत आहे किंवा रांगतो आहे. आता तो आवाज खूप जोराने यायला लागला. क्षणभर असे वाटत होते की कुणी एखादी जमीन खोडण्याची कुऱ्हाड जमिनीवर दाबून सरकवत आहे.

राजेशने नजर फिरवली, पण खोलीत कुणीच नव्हतं. त्याचं हृदय जोरात धडधडू लागलं. त्याने स्वतःला शांत करण्याचा प्रयत्न केला.

अचानक तो आवाज बंद झाला आणि खोलीत शांतता पसरली. हायसे वाटून तो दोन घोट पाणी प्यायला.

त्याचे लक्ष उशाशी ठेवलेल्या एका गोष्टीच्या पुस्तकाकडे गेले आणि ते त्याने उचललं. लाईट असते तर हे पुस्तक वाचले असते असा तो विचार करत होता आणि अचानक त्याच्या हातातून ते पुस्तक खाली पडले. ते पुस्तक उचलायला तो खाली वाकला तर त्याला अंधूक प्रकाशात बेडखाली कसलातरी मोठा आकार हालताना दिसला. तो आकार वेगळीच हालचाल करत सरकत सरकत राजेश कडे येऊ लागला होता.

राजेशने हिम्मत करून हलक्याच आवाजात विचारलं, "को... कोण आहे तिथे?"

पण उत्तर मिळालं नाही. सरकण्याचा आवाज आता बंद झाला.

हिम्मत करून त्याने टेबलावरची टॉर्च उचलून ती चालू केली आणि टॉर्चच्या प्रकाशात पलंगाखाली बघितलं. तिथे एक जुनी, पिवळसर खेळण्याची मोठी बाहुली हालचाल न करता निपचित पडलेली होती, जिचे हिरवे डोळे त्याच्याकडे टक लावून बघत होते.

बाहुलीच्या चेहऱ्यावर एक विचित्र हसू होतं. राजेशने घाबरून ती बाहुली बाहेर काढली आणि त्या बाहुलीचे तो निरीक्षण करू लागला. अचानक ही बाहुली रूम मध्ये कशी काय आली? खिडकीतून? पण मला तर दिसली नाही?

बाहुलीच्या कपड्यांमध्ये त्याला काहीतरी लपवलेलं आहे असं जाणवलं. त्यात एक घडी केलेली चिठ्ठी सापडली. टॉर्चच्या उजेडात त्याने चिठ्ठी उघडून बघितली. त्या चिठ्ठीवर लिहिलं होतं, "तुला माझ्यासोबत खेळायला आवडेल का?"

आता राजेशच्या शरीरभर सारसरून थंडगार काटा उभा राहिला आणि तो उभा राहिला. त्याने ती बाहुली खाली टाकली. पळत जाऊन त्याने खोलीचा दरवाजा उघडला पण त्याला बाहेर जाता येईना. दरवाजा आपोआप जोराने बंद झाला आणि राजेश खोलीच्या आत फेकला गेला.

एक भयानक हास्य असलेला आवाज आला, "खेळ तर आता सुरू झाला आहे. एकटेपणा कसा घालवायचा हे आता तुला कळेल. मी तर कित्येक वर्षांपासून एकटीच आहे. मी सुद्धा जोडीदार शोधत होते. त्या खिडकीसमोरच्या झाडावर बसून रोज मी तुला बघत होते. पण आज तू मला बोलवलेस आणि मी आले."

अचानक राजेशला आठवले की, आज सकाळी तो एका सिद्ध योगी बाबांकडे गेला होता. त्यांची सेवा करून झाल्यानंतर राजेश जेव्हा त्यांच्या पाया पडला तेव्हा त्यांनी आशीर्वाद देताना त्याला सांगितले होते की, "आज तुझी मनातली एक इच्छा पूर्ण होईल. पण मनातली इच्छा मागताना जो विचार करशील तो व्यवस्थित विचार करून माग. शब्द आणि वाक्य काळजीपूर्वक निवड. एकच इच्छा दहा वेळा मनात बोलून झाल्यानंतर ती पूर्ण होईल. काळजीपूर्वक शब्द आणि वाक्य नाही निवडले तर ती इच्छा पूर्ण तर होईल, पण ती इच्छा कशा पद्धतीने पूर्ण होईल हे सांगता येणार नाही."

सकाळची ही गोष्ट राजेश पूर्णपणे विसरून गेला होता. त्याला विश्वास नव्हता की असे काही घडू शकते आणि मनातली इच्छा पूर्ण होऊ शकते. आता त्याच्या हातातून टॉर्च खाली पडली. ती बाहुली आता गायब झालेली होती.

बाहेर अचानक विजेचा जोरात कडकडाट झाला आणि त्या उजेडात राजेशला त्याच्या बेडवर उशीला टेकून, पाय लांब करून कुणीतरी बसलेलं दिसलं. त्या आकृतीचे डोळे राजेशकडे रोखून पहात होते आणि पुन्हा आवाज आला, "खेळ तर आता सुरु झाला आहे!"

खिडकी समोरील सुनसान जागेवर असलेल्या त्या झाडाच्या फांदीवर वर्षानुवर्षे कुणीतरी बांधून ठेवलेली एक बाहुली आता तिथून नाहीशी झाली होती!

(समाप्त)