कोवळ्या जिवाचे ते नर्कातले जगणे...त्यालाही समजेनI. -२

तुम्ही सगळ्या बरोबर आहात. मी पाळणा घाराविषयी नाही बोलत आहे.

मी बोलत आहे बोर्डिंग स्कूल ज्यात मुले अगदी लहान पानापासून राहतात कि जिथे आई फक्त सहामाही आणि वार्षिक परीक्षे नंतरच भेटते, आणि माझ्या माहितीतल्यान, तर ते हि नशिबात नाही.

माझी मुळीच तक्रार नाही बोर्डिंग मानजमेंट बद्दल.

mazha मुद्दा आहे, हक्काच्या माणसा बद्दल.
कधी रडावेसे वाटते , कधी चिडावेसे वाटते , कधी खूप ओरडावेसे वाटते, कधी आपली खूप आवडती वस्तू घरात लपून ठेवायची असते .. सगळ्यांपासून दूर आपल्या हक्काच्या माणसाकडे.

हे काहीच नसते. फक्त आपण असतो आणि आपणच असतो. मन मोकळे करायलाही कोणी नसते. .

पण हेही त्या पिल्लाना नाही समजत.

कारण आई असण्याचा हक्कच मुली त्यांनी अनुभवलेला नसतो.