ती जोडते... बंध प्रेमाचे

ती जोडते..
#बंध प्रेमाचे

ट्रेन फलटावर आली प्राची दिनेशला म्हणाली -

" चल, येते. काळजी घे."

" हो. तूही काळजी घे स्वतःची." तिला मिठीत घेत दिनेश म्हणाला. त्याचा चेहरा उतरला होता.

प्राचीने बॅग उचलली, आणि वळून ती निघाली. ट्रेनमध्ये चढल्यावर तिने दिनेशकडे बघून हात केला. दिनेशनेही चोरट्या नजरेने आजूबाजूला बघून तिला Flying kiss दिला. तशी प्राचीनं लाजून नाजूकसं स्मित करीत मान डोलावली. ट्रेन निघाली. एक दीर्घ नि:श्वास सोडून संथ पावलं टाकत दिनेश परत निघाला.

•••••

दारावरची बेल वाजली. तसा हॉलमधल्या सोफ्यावर सुस्तावून पसरलेला दिनेश जरासा नाराजीनेच उठला. प्राचीला सोडून थोड्याच वेळापूर्वी तो घरी आला होता. त्याने दरवाजा उघडला. बाहेर समोरच्या फ्लॅटमध्ये राहणाऱ्या जोशी काकू हसऱ्या चेहऱ्याने उभ्या होत्या. हातात एक डबा.

" अरे काकू. या ना आत." दिनेश स्मित हास्य करून म्हणाला.

" नाही आता नको. घरात कामं पडलीयेत खूप. मी हा डबा द्यायला आले होते."

" डबा ? कसला ? "

" अरे कसला काय ? प्राची आज माहेरी गेली आहे ना‌. म्हणून तुझ्यासाठी जेवणं आणलं आहे. आणि रात्री जेवायला घरीच ये. हे, आणि सुरेश‌ ( काकूंचा मुलगा ) ही असतील तेव्हा. मग छान गप्पांची मैफिल जमवू."

" ही प्राची पण नं. मी केलं असतं की काहीतरी मॅनेज. तुम्हाला कशाला त्रास द्यायचा ? "

" अरे नाही रे. तिने नव्हतं सांगीतलं तसं. फक्त ती माहेरी जाणार असल्याचं म्हणाली होती ती. तेव्हाच मी ठरवलं, की तू घरी एकटा राहशील. तेव्हा तुझ्या जेवण्या खाण्याची व्यवस्था आमच्याकडे. " आणि मग खोट्या खोट्या रागाने " आणि त्रास कसला रे त्यात ? प्राची आम्हाला मुलीसारखीच आहे. तीही किती करते आमच्यासाठी. तिने कधी काही गोडाधोडाचं केलं की आम्हाला अगदी दरवेळी न चुकता आणून देतेच की. सुरेश घरी नसताना मला किंवा यांना काही दुखलं खुपलं की आमची मनापासून सुश्रूषा करते. आमची काळजी घेते. ती मुलीची सगळी कर्तव्य बजावते, मग मी आईचं कर्तव्य नको का पार पाडायला ? तुम्ही जेव्हा असे घरी एकटे असाल, तेव्हा आम्ही तुमची काळजी नको का घ्यायला जावईबापू ? "

" जावईबापू ? " दिनेश हसत आश्चर्याने उद्गारला.

" हो मग. प्राची आमची मुलगी, म्हणजे तू आमचा जावईच झालास ना ? "

यावर दोघेही खळाळून हसले. त्याच्या गालावर मायेने थोपटून त्या परत गेल्या. दरवाजा लोटून परत फिरताना दिनेश स्वतःशीच विचार करीत होता -

' ही जोशी फॅमिली नऊ - दहा महिन्यांपूर्वीच इथे राहायला आली ; पण इतक्या थोड्या काळात त्यांच्याशी किती निकटचे संबंध निर्माण झाले. प्राचीने ते निर्माण केले. फारच थोड्या काळात तिने त्या घरातील सगळ्यांना आपल्या प्रेमळ, लाघवी स्वभावाने आपलंसं करून घेतलं. खरंच या स्त्रिया ग्रेट असतात. सासरचे म्हणा, शेजारीपाजारी म्हणा. हे तसे सुरूवातीला परकेच असतात ना ; पण स्त्री प्रेमाने, आपुलकीने हा परकेपणा संपुष्टात आणते. सगळ्यांशी त्यांच्या गुणदोषांसहित जुळवून घेते. सगळ्यांना बांधून टाकते प्रेमाच्या पाशात. प्रेमाच्या बंधनात. असेच प्रेमाचे बंध प्राचीने जोडले जोशी कुटुंबाशी. आपला मात्र जवळचे नातेवाईक, जवळचे मित्र सोडता इतरांमध्ये जास्त मिसळण्याचा स्वभाव नाही. या जोशी कुटुंबियांशीही फारसा संबंध येत नाही. फार काही बोलणं चालणं होत नाही ; पण प्राची त्यांना जे प्रेम, जी आपुलकी देत आलीये, तेच प्रेम व आपुलकी परतून तिच्यासोबत आपल्यालाही मिळते आहे.

सहज दिनेशची नजर देव्हाऱ्यातील देवीच्या तेजःपुंज, प्रसन्न मूर्तीकडे गेली. अन् पुन्हा तो मनाशी उद्गारला -

" खरंच स्त्रिया ग्रेट असतात."

समाप्त
@ प्रथमेश काटे