हिंजवडी चावडी: ब्लूज!

हिंजवडी चावडी: ब्लूज!

"ए बाई!! तुज्या कलानं मागच्यानं किती रेंगाळत जायचं?मघापासनं बघतोय, हळूहळू चाललिया!फुकट टायमाची खोटी!"
'बाई' ने आश्चर्याने बाजूला पाहिलं.दुधाच्या किटल्या बाजूला लावून चाललेले गृहस्थ वैतागलेले आणि BBGCYN मंडळाचे सदस्य दिसत होते.('बिनडोक बायका!! गाडी चालवता येत नाही!!' मंडळाचे सदस्य)
"ओ मी बस चालवत नाहीये.साधी टू व्हीलर चालवतेय.तुम्हाला ओव्हरटेक नाही करता येत का?"
इथे बाईने आजूबाजूला पाहिलं आणि किमान 5000 दुचाकी आणि कार्स मिळून रेंगाळताना दिसल्या. पुढून, मागून,बाजूने ओव्हरटेक, अंडरटेक काहीही करायला इंचभर पण जागा नव्हती. किटल्याधारी बाबाजी बहुधा आज हिंजवडी ऑफिस ट्रॅफिक मध्ये या वेळेत पहिल्यांदा आले असावेत.होते चिडचिड सुरुवातीला.
"घरी जाऊन भाकऱ्या थाप बाई, गाडी चालवता येत नाही तर!!" गृहस्थ तावातावाने 4 इंच पुढे गेले.

एरवी या वाक्यावर बाईने बाबाजींवर ऍक्टिवा घालणे, कॉलर पकडणे, इंग्लिश वाईट शब्दी शिवी देणे यापैकी काहीही मूर्ख अविचारी कृत्य केले असते.पण सकाळी केलेल्या 10 मिनिटांच्या 'हिलींग मेडिटेशन' मुळे बाई आश्चर्यकारकरित्या शांत राहिली.(हे हिलींग मेडिटेशन करताना आजूबाजूला वेगवेगळी उपद्रवी लोकं युट्युब शॉर्ट बघत असतात.'आय ऍम नॉट माय पेन' म्हटलं की मागून 'आय ऍम माय पेन्सिल' ओरडत असतात.त्याचवेळी मोबाईलवर फ्रेंच शिकत असतात. त्यांच्यावर जरा खेकसावं लागतं आवाज कमी करायला.पण इतकी मनःशांती मिळते ना हिलींग मेडिटेशन नंतर..काय सांगावे.)

"पुढे जा, पुढे!! फुकट बीपी वाढवू नका!!" बाईने हातवारे आणि आवेशपूर्ण आवाज काढून भांडणाला क्लोजर दिले.गृहस्थ ट्राफिक पोलिसाला 'काय ट्रॅफिक!! जरा बघा ना नीट' म्हणून पुढे वॉटर टँकर वाल्या रस्त्यावर वळून गेले.
बाईने दोन पाय टेकून दुचाकी पुढे नेण्याचं भरतनाट्यम करता करता विचार केला. पोळीवाल्या मावशी 3 दिवस येणार नव्हत्या.त्यामुळे 9 तासांनी खरोखरच भाकरी थापाव्या लागणार होत्या.घरून निघायला 3 मिनिट उशीर झाला की ट्रॅफिक एक एक चौक अलीकडे पासून तुंबायला चालू होतं.मेट्रो पुलाच्या बांधकामामुळे मोजका अरुंद बोळ.त्यात 3 रांगा लावायचा आग्रह धरलेल्या कार आणि भिंतीच्या फटीत सिमेंट गच्च भरावं तश्या अधून मधून भरलेल्या अनेक दुचाकी.आजूबाजूला कार च्या क्लच प्लेट तापल्याने येणारा जळका धातू आणि तेलाचा मिश्र वास.

15 वर्षांपूर्वी बाई हिंजवडीत 3 बस बदलून आली होती तेव्हा रस्ते लहान होते.गाड्या कमी होत्या.परदेशातल्यासारखी लटकती स्काय ट्रेन 2010 पर्यंत यायचे वारे वाहत होते.स्काय ट्रेन ची जागा बस रॅपिड ट्रान्झिट ने घेतली.त्याचा उपयोग न होता रस्त्यावर गाड्या वाढल्या.हिंजवडीत कंपन्या वाढल्या.रस्ते नरसाळ्याप्रमाणे आधी मोठे आणि नंतर गावठाण भागात अरुंद राहिले.आता मेट्रो 'सभी समस्याओ का समाधान' असणार अश्या आशा दाखवल्या जातायत.पण तोवर 2-3 वर्षं काही खरं नाही.

शेजारी इनोव्हा मध्ये 2 विदेशी काका डोळे विस्फारून ट्रॅफिक आणि पूर्ण चेहरा झाकणारा स्कार्फ गॉगल आणि कोपरापर्यंत हातमोजे घातलेल्या दुचाकी सुंदऱ्या मोबाईल कॅमेरा मध्ये साठवत होते.(पावसाळ्यात करायचं असतं असं तुंबलेलं ट्रॅफिक शूटिंग.जास्त मजा येते बघणाऱ्याना.पण काकांना त्यांच्या दुष्ट होम कंपनीने 'घे मेल्या परदेशवारी!' म्हणून भर तळपत्या मे मध्ये भारतात पाठवलंय.)

फेज 2 च्या चौकात खवले मांजरा सारखी दिसणारी राखाडी बिल्डिंग आली.या इमारतीच्या खिडक्या तिच्या खवल्यांमधून दिसत नाहीत..एकदा नीट खाली उतरून ही बिल्डिंग बघायचीय.नक्की खाली खिडक्या आहेत की खवल्यांच्या फटीत बाहेरून दिसणार नाहीत अश्या चोर खिडक्या आहेत.पायाखाली खिडक्या वाल्या इमारतीत कोण काम करेल? आपलाच घोळ होतोय.असतील कुठेतरी खिडक्या.

विचाराच्या ओघात मोठा खड्डा टाळणं राहूनच गेलं.खड्ड्यात जाऊन झाल्यावर बाईने तो खड्डा पावसाळ्यात पूर्ण रस्ताभर पाणी साचेल तेव्हा टाळण्यासाठी डोक्यात स्टीकी नोट घालून चिकटवून ठेवला.पुढे एक किराणा सामान ऑनलाईन डिलिव्हरी वाला जात होता.त्याच्या बाईकला मागे एकाच बाजूला लावलेल्या जड पिशव्या बघून तिला परत घाबरायला झालं.'देवा हा पडू नको दे, याला लवकर पत्ता मिळू दे,याला चांगला रिव्ह्यू मिळू दे' अशी व्यापक प्रार्थना करून बाईने त्याला मागे टाकलं.

हा रस्ता रोज नव्याने आश्चर्यचकित करतो.भर वाहत्या ट्राफिक मध्ये उभ्या सफरचंद विकणाऱ्या हातगाड्या, मधूनच अरुंद झालेला रस्ता, रस्ता ओलांडायला जागा आणि चालणाऱ्याना 10 फूटही एकसंध मोकळा फुटपाथ नसणं, घाबरत घाबरत लहान मुलांना हाताशी धरून रस्ता ओलांडणाऱ्या बायका,जीव खाऊन आणि आजूबाजूच्या वेगात जाणाऱ्या वाहनांपासून अंग चोरून सायकल हाकत कामावर जाणारे सिक्युरिटी वाले,थरथरत्या हातांनी थांबा थांबा इशारे करत रस्ता ओलांडणारे ज्येष्ठ नागरिक,फुटपाथवर मधोमध उघडं ड्रेनेज या गोष्टी नव्याने मनावर शेवाळं चढवू लागल्या.अनेक लाख पैसेवाले लोक रोज अनेक लाख डॉलर्स युरो पौंड ची उलाढाल करणाऱ्या ठिकाणी जिथून जातात ते रस्ते किमान सर्वत्र एकसंध रुंदीचे,मोठे, चालायला पूर्ण रस्त्याच्या टोकापर्यंत पाणीपुरी ची गाडी न लागलेले फुटपाथ,रस्ते नीट ओलांडायला भुयारी मार्ग हवा इतकंच आहे ना चाकरमान्यांचं मागणं? वर्षामागून वर्षं गेली, त्याच इंफायनाइट लूप मध्ये अडकलोय आपण.या गावांवर प्रगती लादून चूक केली का?अमक्या टमक्या आयटी पार्क च्या विकासासाठी त्यांनी रोजच्या जाण्यायेण्यात हे का सहन करावं?त्यांची हिरवी शेतं, रिकामे रस्ते काय वाईट होते?आता दुकानातली महागाई, अर्धा किलोमीटर जायला 15 मिनिट हे घेऊन त्यांनी काय मिळवलं, काय गमावलं?

दुचाकी वळून डोंगरमाथ्याच्या रस्त्यावर आली आणि मनातले वैतागवाडी विचार टाकून देऊन सगळे कार बाईक वाले मोठा रस्ता मिळाल्याच्या आनंदात 80 च्या वेगाने सुटले.

ऑफिस इमारतीची एक गंमत आहे.पार्किंग पासून पहिल्या लिफ्ट पर्यंत यायला 2 वेलकम जिने, आणि एक 100 मीटर चा छोटा चढ चढावा लागतो.हिरव्या रम्य डोंगरावर जायला हे मधलं वेलकमत्व बाई सारख्या बेसमेंट पार्किंग मध्ये सर्वात जवळ गाडी लावून लिफ्ट ने दारात उतरणाऱ्या आरामप्रिय व्यक्तिमत्वाला अजिबातच झेपलं नाहीये.मोठे मोठे श्वास घेत बाई पहिल्या लिफ्ट पाशी आली.एकटं चालत असताना कुत्र्यासारखं ह्या ह्या करत चढ चढला तरी लिफ्ट पाशी एकदम नॉर्मल श्वासाने आणि हसऱ्या चेहऱ्याने यावं लागतं.

"आपने आज स्कुटी लाया क्या?"
"स्कुटी नही है रे बाबा मेरे पास.ऍक्टिवा है"
"वही तो.ऐसी सभी गाडियां स्कुटी ही तो होती है ना?"
"भाई, जैसे आपका आयफोन कार्बन या लावा नही है वैसे ही मेरी ऍक्टिवा 'ऍक्टिवा या स्कुटरेट' है, स्कुटी नही."
लोकांना शहाणपण शिकवण्याचा आपला ऍटीट्युड
नंदादीपासारखा तेवत ठेवावा लागतो.नाहीतर त्यावर सभ्य आणि भिडस्तपणाची काजळी धरत जाते.

बाईने लिफ्ट मधल्या वेळेचा वापर करून लॉंड्री वाल्याला गुगल पे वर निबंध लिहिला. "कपडे बहुत ज्यादा है| बोझ भारी है|लेने भाभी को 9 बजे के बाद भेजे| छोटे बच्चे नही भेजे| हम बिना कपडे वापस भेज देंगे |"
हे गुगल पे वरचे मेसेजेस घरच्यांना खदखदून हसवणारं विनोदी साहित्य आणि रेल्वे किंवा बँक मधल्या पाट्या सारखं शुद्ध हिंदी लिहिण्याची संधी म्हणून उपयोगी पडायचं.नंबर अड्रेस बुक मध्ये टाकण्याच्या निखळ आळशीपणावर हे शुद्ध हिंदी साहित्य लेखन अनेक महिने चालू आहे.

हा हा म्हणता संध्याकाळ आली.मे महिन्याने एप्रिल फुल करायचं ठरवल्यासारखा बदाबदा पाऊस पडायला लागला.पाऊस सुरू होऊन जितका वेळ झाला तितकी अडकायची शक्यता वाढत जाते.बाई पटापट दप्तर भरून निघाली.दीड किलोमीटर चा रस्ता सुसाट कापल्यावर पुढे अनेक हजार पसरलेला गाड्यांचा समुद्र दिसला.मे महिन्यात कोणीही पिशवीत रेनकोट न ठेवल्याने दुचाकीधाऱ्यांचे कपडे भिजून पारदर्शक होऊन सगळे सनी लिओनी आणि सनोबा लिओनकर झाले होते. पण घराची ओढ इतकी की कोणीही कोणाकडेही बघायच्या मुडात नव्हतं.

वेळ लागेल म्हणत गाडी बंद केली, आणि दुसऱ्या क्षणी रांग 1 फूट पुढे सरकली आणि मागच्या सर्वांनी ट्रक वाल्यांसारखे प्या प्या हॉर्न वाजवायला चालू केले.कार्बन फुटप्रिंट ची चिंता सोडून बाईने गुर्र गुर्र ऍक्सीलरेटर चालू ठेवला.'नदियो पार सजन दा ठाणा' म्हणत शांत वाट बघायला लागणारच होती.अर्ध्या तासाने मॉलसमोर 1 फुटाचा खोलगट तलाव आला.सकाळी इथे रस्ता होता.मनात लक्षात ठेवलेले खड्डे आठवत बाई घाबरत घाबरत पाण्यात घुसली.ऍक्टिवा चे धुराडे पाण्यात बुडाले तर इथेच भर रस्त्यात सोडून चालत घरी जावं लागेल.सुदैवाने गाडी बाहेर आली.आजूबाजूला बस मधून उशिरा जाणारी मंडळी निवांत चहा सामोसे खात समोरची तुंबलेली गर्दी बघत शूटिंग करत बसली होती.असते बुवा एकेकाची वेळ.गणपतीत हेच लोक 4 तास बसमध्ये बसलेले असतील.

गाड्यांचा तुंबलेला गाळ मेट्रो बांधकामाच्या पुढे चायबक्स चौकात सरकला आणि ड्रॅकुला च्या ताब्यातून पळून चर्चमध्ये गेलेल्या हॉलिवूड नायिकेप्रमाणे सर्व वाहनं सुसाट सुटली.आता सगळं नीट होणार.पाऊस बदाबदा पडून ऑफिस पाण्याखाली गेलं तरी आपण घरी पोहचणार.आजच्या दिवसाला यशस्वी टांग मारली!

मनातले 'मंडे ब्लूज' जाऊन 'हर्ष तथा उल्हास' पसरायला चालू झाला.

समाप्त