आयुष्यात कधी कधी आपण न केलेल्या चुकांसाठी आपल्याला गृहीत धरलं जातं तेंव्हा मनात एक विचारांचं काहुर माजतं. अवघड असतं असं वाटणं. एकवेळ घणाघाती भांडण करून मोकळं होणं जास्त सोपं.
असंख्य प्रश्नांची उत्तर मिळत नसतात आणी ते प्रश्न आपली पाठही सोडत नाहीत. उगाच कुठेतरी मनाचा एकांत सावरुन आपण आपल्याच आत्म्याला चुचकारत राह्तो. पण विचारांचं घुटमळणं इथेच संपत नाही.
आयुष्यातला एकटेपणा काही संपत नाही.. जिथे मायेनं ममतेनं लोकांना जवळ करावं तिथे नेमकं तीच माणसं काळ्या पाषाणासारखी कभिण्ण वाटायला लागलीत. आपल्याच मोडलेल्या आकांक्षाची उशी करून आपलीच दु:खाची दुलई पांघरुन निशब्द होऊन शांत पडून रहाव वाटतं.
जिवंतपणा मरत चाललाय बहुतेक माझ्यातला. आपण कधी जिवंत होतो का हाच प्रश्न पडायला लागलाय सारखा. माणसांचा सोस असलेला माणूस जेंव्हा एकटा पडायला लागतो तेंव्हा त्या माणसाची घुसमट व्हायला लागते.
मी स्वतःला पांघरुन घेतो तेंव्हा माझ्याच अनाहूत आठवणी फेर धरायला लागतात. मला तसं आवडतं आठवणीत रमायला. काही काही आठवणी मनाचा गाभारा प्रसन्न करून जातात आणी काही आठवणी मनाचा तळ हलवून सगळंच कसं गढूळ करुन जातात. आयुष्यभर लढून लढून दमायला झालंय.
कणखर वगैरे काही नसतो आपण उगीच नाईलाज असतो म्हणून आव आणलेला असतो आपण कणखर आसण्याचा. राग लोभ मोह माया यासारखी आमिष असणारी आपल्यासारखी सामान्या माणसं जेंव्हा देव व्हायला जातात तेंव्हा हा एकाकी पणा नशिबाला येतो.
खरय वाटत अस कधी कधी. ..
खरय वाटत अस कधी कधी. .. जास्तच विचार करण्याचा परिणाम
>>>>>मी स्वतःला पांघरुन घेतो
>>>>>मी स्वतःला पांघरुन घेतो तेंव्हा माझ्याच अनाहूत आठवणी फेर धरायला लागतात.
कथेतील नायकाला औषधोपचारांची आवश्यकता आहे. अनपेक्षित, न आवडणार्‍या आठवणी औषधांनी मिटू शकतात. विस्मृतीत जाउ शकतात. प्रत्येकाने तसेच करावे असे नाही पण परिस्थिती हाताबाहेर जात अस्ल तर नक्कीच.