माझा पहिल्या मोठया कंपनी मधला पहिलाच प्रोजेक्ट होता. साधारण ८-९ जणांची टीम होती. सगळेच २२ ते २५ वयोगटातले. देशातल्या, महाराष्ट्रातल्या वेगवेगळ्या ठिकाणाहून आलेले आणि एक एकटे मुंबईला येऊन राहिलेले. सगळे मिळून खूप काम करायचो आणि त्या बरोबर अर्थातच धमालही. रात्री अकरा अकरा पर्यंत थांबणे, शनिवार -रविवारी हि काम करणे अगदी नेहमीचचं होत म्हणा ना.
त्या वेळी कंपनीमध्ये साधारण ३-४ महिन्यांनी एकदा कंपनी स्पॉंसरड प्रोजेक्ट लंच असे. म्हणजे सगळी टीम, मॅनेजर सकट मस्त एखाद्या पॉश हॉटेलमध्ये जेवायला जात, पर हेड तीन एकशे असे काहीतरी बजेट असावे (हि गोष्ट साधारण १५-१६ वर्षांपूर्वीची आहे त्यामुळे दर हि त्यावेळचे ).
आमचं पण प्रोजेक्ट लंच बरेच दिवसापासून रुजू होत. पण कामचं एवढं होत कि रोजच luch करायला जेमतेम वेळ काढायचो तिथे पार्टी साठी कसा वेळ काढणार? अखेर सहा महिन्यांच्या अथक परिश्रमांनंतर शेवटी एकदाचे पहिले रिलीज पार पडले. आता मात्र कधीपासून लांबलेले प्रोजेक्ट लंच अजून लांबणीवर टाकणे मॅनेजरला कोणी करू देणार नव्हते.
तेवढ्यात त्याने एक पिल्लू सोडलंच, "लंच के लिये जायेंगे तो पुरा दिन जायेगा. ऐसा करते है, डिनर पे जाते है. "
डिनर तर डिनर!
सगळेच तरुण, खादाडखाऊ , एकएकटे राहणारे, एवढे महिने कामाच्या ओझ्याने शिणलेले, त्यात कधीपासून due असलेली पार्टी , पॉश हॉटेलातली, तीही कंपनीच्या पैशांनी, मंडळी भयंकर उत्साहात होती. शेवटी आला तो दिवस, म्हणजे ती संध्याकाळ. सात वाजता ऑफिसच्या जवळच्याच एका तीन किंवा पाच तारांकित हॉटेलात मंडळी पोहोचली. मस्त ४-५ कोर्से चं यथेच्छ जेवण करून, हास्य मजा सगळे काही आटोपून घरी पोहोचायला वाजले रात्रीचे साडेअकरा.
दुसऱ्या दिवशी ऑफिसाला पोहोचायला थोडा उशीरच झाला. बघितलं तर कोणीच जागेवर नाहीये, सगळे गेले कुठे म्हणून इकडे तिकडे बघितलं तर सगळे मीटिंग रूम मध्ये होते.
"आज सकाळी सकाळी कुठली मिटिंग ? बहुतेक अचानक काही अर्जंट आलं असेल . अरे देवा ! रिलीज मध्ये तर काही पांगे नसतील ना ?" असं स्वगत म्हणतच वही पेन घेऊन गुपचूप मीटिंग रूम मध्ये शिरले. तिकडे तर एकदम टाचणी पडली तरी ऐकू येईल एवढी शांतता पसरलेली. मॅनेजर मध्यभागी बसलेला. बाकीचे गुपचूप गोल करून बसलेले, एक दोघे उभे होते. सगळेच गंभीर दिसत होते.
"काल एवढी मजा केली. आणि आता काय झालं बर. नक्कीच काहीतरी गंभीर दिसतंय !" इकडे माझं स्वगत चालूच.
तेवढ्यात "अबे ! तुने क्या लिया था ?" ह्या प्रश्नाने माझी तंद्री तुटली. दुसऱ्या एकाला "तू लिख के ले बराबर " हि तंबी पण दिली.
आता माझी ट्यूब पेटली. " ओह कालच्या डिनरचं चाललंय काय? अरे देवा, हा तर सगळ्यांनी काय काय खाल्लं ह्याची लिस्टच बनवतोय? असं कधी कुणी करत का? ह्याच डोकं तरी ठिकाणावर आहे का? कोणी किती खाल्लं असं मोजतात का ? हे आणि ते.. " शरमेने कान,चेहरा, डोकं चांगलच तापल. तेवढ्यात कोणीतरी कुजबुजलं,"बिल बजेटच्या बाहेर गेलंय, हजार एक रुपयांनी, म्हणून भडकलंय तो. " आता प्रकाश पडला डोक्यात. खोली मध्ये नजर फिरवली तर सगळ्यांचेच चेहरे कसेनुसे झालेले. ह्याच आपलं सुरूच होतं एकेकाला , "तू ?... तू ?" अचानक माझ्याकडे फिरला " ए तुने वो कौनसा डेझर्ट लिया था , इतना फॅन्सी ? कितना था उस्का ??" आयुष्यात कधी कल्पनाही केली नव्हती असे ते प्रश्न आणि परिस्थिती
मी " वो तो सबने खाया था ..." असं पुट्पुटत्ये तोवर त्याने उत्तर पण स्वतः च दिले," दोसो ?" तेवढ्यात त्याच लक्ष एका नवीनच आलेल्या "अससोसिएटे" कडे गेलं. " अबे वो तुने क्या लिया था? वेटर दिखाने के लिये भी लाया था !" तेवढ्यात कोणीतरी पचकलं. " लॉबस्टर "
"हां, लॉबस्टर !! वो जरूर महेंगा होगा . कितने का था ?" "आठसो.. " परत पचकेराम पचकले.
त्याच चेहरा अजूनही डोळ्यासमोर येतो. काल तो जिवंत लॉबस्टर बघून लकाकणारे ते डोळे , आज भूमी मातेलाच जणू साकडं घालत होते , "हे धारणी मते मला पोटात घे. "
मॅनेजर अजून काही खेकसणार तेवढ्यात त्याचा फोने वाजायला लागला. त्यामुळे चडफडत मिटिंग अर्धवट टाकून तो उठला. सगळ्याना नुकताच जे घडलं त्या धक्क्यातून बाहेर पडायला दोन-पाच मिनिटं लागली. मग आम्ही विचार विनिमय करून ठरवलं, थोडे थोडे पैसे काढून वरची रक्कम त्याला देऊन टाकू. कसातरी तो विषय तेवढ्यावर तेव्हा कटला.
तेव्हा अवघडल्यासारखं वाटलं पण नंतर कितीतरी महिने आम्हाला तो विषय कोट्या करायला, मॅनेजरची खेचायला (त्याच्या मागे ) पुरला, हे सुज्ञास सांगणे न लगे!
रोचक किस्सा! पण हे असंही होतं
रोचक किस्सा! पण हे असंही होतं??
१५/१६ वर्षांपूर्वी सुद्धा
१५/१६ वर्षांपूर्वी सुद्धा कोणत्या पंचतारांकित हॉटेल मध्ये ३०० मध्ये जेवण मिळतं होतं?
रोचक किस्सा! पण हे असंही होतं
रोचक किस्सा! पण हे असंही होतं?? Submitted by aashu29 << थन्क्स .
१५/१६ वर्षांपूर्वी सुद्धा कोणत्या पंचतारांकित हॉटेल मध्ये ३०० मध्ये जेवण मिळतं होतं?<<< per head...asav majhya athvanipramane
मला वाटले काहींना फूड
मला वाटले काहींना फूड पॉइजनिंग झाले असावे म्हणून विचारतायत काल काय खाल्ले होते. आमच्या हपिसात असे झाले होते एकदा. ज्यांनी ज्यांनी श्रिम्प की लॉब्स्टर खाल्ले त्यांना दुसर्‍या दिवशी खूप त्रास झाला होता आणि निम्मी टीम ऑफ होती!
बाकी कंपनीचे लंच /डीनर असले की सगळ्यात एक्सपेन्सिव रेस्टॉ. निवडणे, त्यात पण मुद्दाम सर्वात महाग जे असेल ते ते सर्व ऑर्डर करणे असे सर्रास चालते
१५/१६ वर्षांपूर्वी सुद्धा
१५/१६ वर्षांपूर्वी सुद्धा कोणत्या पंचतारांकित हॉटेल मध्ये ३०० मध्ये जेवण मिळतं होतं? >>>> out of context question.... बाकी एकूणच प्रसंग किती लाजिरवाणा असेल !!
रोचक किस्सा !! फार छान शब्दात
रोचक किस्सा !! फार छान शब्दात मांडलाय.
१५-१६ वर्षापुर्वीच आमच्या कंपनीत टिम बरोबर नाही पण क्लायंट बरोबर डिनरला असा प्रकार घडला होता. क्लायंट कडून कोणी एक मोठा माणूस आला होता. खरं म्हणजे ती कंपनी अजून क्लायंटही झाली नव्हती (prospect म्हणू हवे तर) . मोठ्या प्रपोसल वर बोलणे चालू होते.
त्या माणसाबरोबर डिनरला आमची सेल्स + प्रोजेक्ट टिम ५ स्टार हॉटेल मध्ये (ते ही ताजमध्ये) गेली . नशीब म्हणजे मी नव्हतो गेलो. काही घरी काम होते. नंतर कळले की तो माणूस एक व आमच्या कंपनीचे पाच जण यांचे बील आले जवळ जवळ १ लाख १० हजार. त्यांनी कुठली तरी महाग वाईन मागवली होती. बोलण्याच्या ओघात म्हणा किंवा क्लायंटने मागवली म्हणून नाही का म्हणा यामुळे ही असेल, पण यांनी कोणीही किंमतीकडे जास्त लक्ष दिले नाही. त्या वाईन मुळे व तसेच इतर काही खाणे पिणे यामुळे बील खूपच आले. क्लायंट लंच/डिनर साठी एक लिमीट असते. त्या लिमिटच्या फार वरती बील झाले होते. बील पे करताना आमच्या टिमची फाटली होती. त्याकाळात क्रेडीट कार्डवरही इतके लिमिट नसायचे. मग-३-४ जणांनी मिळून ते बील भरले.
नंतर क्लेम करताना यांची सॉलिड वाट लागली. मॅटर CEO लेवल पर्यंत गेले. वरच्या मॅनेजमेंटने हा माणूस फक्त prospect लेवलला आहे तरी तुम्ही त्याला ५ स्टार हॉटेल मध्ये का घेऊन गेला? इतके बील करताना विचार का केला नाही वगैरे वगैरे विचारून फार छळले. खरं म्हणजे सेल्स टिमच्या एक-दोन अतिउत्साही लोकांमुळे हा प्रकार घडला. त्या माणसावर छाप पाडावी, त्याला पटवावे म्हणून त्यांनी हा प्रकार केला. ज्यांनी बील पे केले त्या लोकांना जवळ जवळ ४ महिने लागले कंपनीकडून हे बील मंजूर होऊन पैसे मिळायला. त्या काळी पगारही फारसे नसायचे त्यामुळे ज्यांनी पे केले होते त्यांचा जवळ जवळ महिन्याचा पगार यासाठी लागला होता. कंपनीने सांगितले की या prospect कडून जर काही बिझनेस मिळाला तरच बील मंजूर होईल. पण त्या कंपनी कडून काहीच बिझनेस मिळाला नाही. सेल्स वाल्यांनी काहीतरी करून बील मंजूर करून घेतले व लोकांना त्यांचे पैसे मिळाले. तो पर्यंत प्रोजेक्ट टीम मध्ये सर्वांनी contri काढा असाही प्रस्ताव कोणीतरी मांडला होता. माझ्यासकट बरेच जण जर आम्ही आलोच नाही तर का पैसे द्यायचे असे म्हणत होते. आम्ही सेल्स वाल्यांवर हे घालत होतो. पण शेवटी लोकांना उशिरा का होईना पण पैसे परत मिळाले.
विषयाशी सरळ संबंध नाही.
विषयाशी सरळ संबंध नाही. (विषयाच्या उलटच आहे. ) पण शीर्षकाशी जोडता येईल. काही काही ऑडिटर्स ऑडिटला प्रोजेक्ट लंच / डिनर /पोटपूजा समजतात असा अनुभव आहे. विशेषतः जे परीक्षा पास होऊ शकत नाहीत आणि वर्षानुवर्षे ऑडिट स्टाफ म्हणून काम करतात असे.
मी मुंबईला वर्ल्ड ट्रेड सेंटरला असताना लखनौची एक फर्म आमचं स्टॅट्युटरी ऑडिट करत होती. ते दीदी भैया सकाळी अकराला उगवत आणि ब्रेकफास्ट मागवत. बिस्किटे क्रीमचीच हवीत. मग थोडं फार ऑडिट करून अडीच तीनला लंचला जात. एकेक करून कुलाबा पारिसरातली सगळी रेस्टॉरंट त्यांनी बघून घेतली.
यातलाच भैया पाचसहा वर्षांनी मला इंदूरला भेटला. तेव्हाही तसाच होता. त्याला क्ष हॉटेलमध्येच राहायचं होतं म्हणून आम्ही ठरवलेल्या य हॉटेलच्या रूम्समध्ये अनप्लेझंट वास येतो म्हणून रात्री दहा वाजता पळापळ करायला लावली होती. शेवटच्या दिवशी त्यांचा पार्ट्नर आला तेव्हा दुपारी यांनी रेस्टॉरंटमध्ये किती डिशेस मागवल्या ते बघून त्यांना झापलं. की तुम्ही अन्न फुकट घालवण्यासाठीच मागवताय का?
याउलट अनुभव मला मुंबईच्या सी ए फर्मचा होता. तेव्हा आमचं सेक्शन चर्चगेट स्टेशनच्या जवळ होतं आणि ही मुंबईकर मुलं मुली अगदी साध्या रेस्टॉरंटमध्ये खाऊन चटकन परत येत. कधी स्ट्रीट फूडही खात.
आमच्याकडे (फक्त) अकाउंट्स सेक्शनला क्लोझिंग अलाउन्स मिळे. त्या पैशातून सेक्शन हेड आम्हांला लंचला घेऊन जात. अर्थात ऑर्डर ते लोकच करत असत त्यामुळे बिल कधी बजेटच्या बाहेर गेलं नसावं. मी दुसर्‍या सेक्शनमध्ये गेल्यावर तिथे क्लोझिंगनंतर कंट्रिब्युशन काढून लंचला बाहेर जायची पद्धत सुरू केली.
आणखी एक आठवण म्हणजे एके वर्षी लखनौचा(पुन्हा लखनौ) एक ऑफिसर आमच्या सेक्शनला आला. तो डेली फंड फ्लो पाहत असल्याने त्याचा ऑडिटर्सशी संबंध आला नाही. आमच्याशी तो संबंध ठेवतच नसे. तर क्लोजिंग अलाउन्समधून लंचला जाण्याऐवजी ते पैसे चक्क वाटून टाकावेत असा आग्रह त्याने धरला.