आठवणींचा ठेवा ...कळशी

मस्त लिहिले आहे....

छान लेख.

छान आहे कळशी आणि आठवणी...

कशा-कशात जीव अडकलेला,गुंतलेला असतो ना..

आमच्या घरी आहेत अजुनही रोज वापरात... मस्त लिहिलंय...

छान लिहिले आहे. गावी लहानपणी कळशीने पाणी भरायचे ते आठवले
कळशी, घंगाळ, चरवी, रांजण … खूप आठवणी आहेत.

छान लिहिलंय हळुवार आठवण. गंमत म्हणजे माझ्याकडे पण सेम अशीच कळशी आहे वास्तुशांती ला घेतलेली. सध्या माळ्यावरच. पण दोन वर्षांपूर्वी तांब्याचा फिल्टर घेतलाय. जुन्या पद्धतीचा . जड आहे, घासायला ही वेळ लागतो. पण अजून वापरतेय.

आत्ताच्या मुलाना कदाचित कळशी हा शब्द ही माहीत नसेल ,त्यांच्या साठी फोटो ही दिलाय >>> खरंय. आपण रांजण, घंगाळ, तपेलं, काथवट या गोष्टी बघितल्यात तरी.
मी आजेसासुबाई वापरायच्या ती पितळी परात ही रोज वापरते. कणिक फु प्रो त मळते पण भाकरी त्या परातीत करते . मला फार आवडते ती. रोज वापरून वापरून ती चकचकीत दिसते सोन्याची असल्यासारखी.

नेहेमीप्रमाणे सुखद आठवणी जागृत करणारा लेख

मस्त लेख.
मनीमोहोर मला ही आईने माझ्या लग्नात सेम कळशी दिली आहे.

कळशी की घागर हा आम्हा शाळेत जाणाऱ्यासाठी प्रेसटीज चा प्रश्न असे... तुझी अजून घागर खांद्यावर घ्यायची ताकत नाही तू कळशी ने पाणी भर म्हटले की वाईट वाटत असे... पुढच्या वर्षी तरी घागर उचलता येऊ दे अशी प्रार्थना करत असू...

नेहेमीप्रमाणे सुखद आठवणी जागृत करणारा लेख>>>११११
आमच्याकडेही अशीच कळशी आहे गावी
लहानपणी गावी पाणी भरताना, डोक्यावर हंडा आणि दोन्ही हातात दोन कळश्या अस पाणी आणताना जाम भारी फिलींग यायचं. शेतात दिवसभर काम करताना, मोठ्ठी कळशी भरून बाहेरून ओलं कापड लावून सावलीत ठेवली की दिवसभर पाण्याची सोय होई.
आमच्याकडे लग्नात मुलीच्या आत्याने नवरदेवाला कळशी देण्याची पद्धत आहे.
त्यामुळे खूप कळश्या, हंडे घरी असत आणि त्याचा वापर देखील होत असे. कालौघात सगळं मागे पडलं. आता आत्याबाई मॉडर्न गिफ्ट देतात.

किती सुंदर आणि सहज सोपे लिहिता . छान लिहिलेय

अप्रतिम लेख आणि सुंदर आठवणी...

अतिशय सुरेख लिहीलं आहे. माझ्या लहानपणी गावी आजीकडे गेल्यावर थोड्या अंतरावरून विहिरीवरून पाणी आणावं लागत असे. त्याकरता बाई होती पण आई, काकी जमेल तसा हातभार लावायच्या. मला पण हौस, आजीने मला एक छोटं क्युट पितळी भांडं, त्याला ती बटलई म्हणत असे, दिलं होतं. ती म्हणायची तू मोठी झाल्यावर कळशी देईन पाणी आणायला.
पण दुर्दैवाने मी मोठी होण्याआधी आजी गेली. आता घरोघरी नळ आहेत पण माझी बटलई मात्र गहाळ झाली कुठे तरी

छान आठवण.

नॉस्टॅल्जिक व्हायला झालं लिखाणाने
मस्त आहे हे

माझ्या आजोळी आजीच्या काळी अशी पाण्याची एक मातीची कळशी होती. तिला अरुंद तोंड होतं, वर झाकण होतं आणि साईडने एक हत्तीसारखी सोंड होती. ती कलती करुन त्या सोंडेतून पाणी घ्यायचं.आजी त्याला केळी म्हणायची. मला खूप आवडे ती. कालौघात ती पण कुठे गायब झाली. मी खूप ठिकाणी नर्सरी मध्ये वगैरे पाहते पण तसं काही मला दिसलं नाही कुठे. खरंच किती जीव असतो आपल्या बायकांचा भांड्या कुंड्यांमध्ये !

छान

तिला अरुंद तोंड होतं, वर झाकण होतं आणि साईडने एक हत्तीसारखी >> सुरई म्हणतात तिला (हिंदीत सुराही)

छान लेख!
पण असं काही वाचलं की आईचे ३ जड आणि मोठ्ठे पितळेचे डबे मोडीत काढल्याचे दु:ख ताजेतवाने होते.कारण असे जड डबे घ्यायचे तर तसे मिळायचेही नाहीत.उगा बिचारे माळ्यावर राहिले असते असं आता वाटते.पण त्यावेळी आईही देऊन टाक म्हणाली होती.कारण बरीच भांडी,डबे ,पिंप इ.सुनेला सांगून विकले होते.

आमच्याकडे अशी ठोक्याची नाही आहे , पण छोटीशी तांब्याची कळशी आहे .
आईने मला लग्नात दिलेली .
कोण वापरणार ? कोण घासणार, कुठे ठेवणार म्हणून एक-दोन वर्षे माळ्यावर पडून होती.
नंतर नविन घरात कीचन मोठं आहे म्हणून काढली खाली . आता रोजच्या वापरात आहे .

नेहमीप्रमाणे सुंदर लेख!

मस्त लेख!