कोविड डायरीज! - १५ एप्रिल २०२१

डिस्क्लेमर -
कोविडविषयी कुणाला काही खूप निगेटिव्ह वाचायचं नसेल, तर पुढचा लेख वाचू नये

१४ एप्रिल २०२१

https://www.maayboli.com/node/78666

कालच्या डायरीतल्या काही राहिलेल्या बाबी...
१. आंबेडकर जयंतीचा बऱ्याच ठिकाणी नुसता धिंगाणा चालू होता. नाशिकची अवस्था काय आहे, हे कुणालाही कळत नसल्याची परिस्थिती होती.
२. जीवनावश्यक गोष्टींची दुकाने चालू राहतील, असं जाहीर करूनही, दुकानांमध्ये खरेदीची झुंबड उडाली होती.
'नाशिक शमशान बना हुवा है!' शेखचे शब्द मला आठवले.
आणि या शमशानात प्रेत बनण्यासाठी लोकांची चढाओढ चालू होती...
बॅक टू वर्तमानकाळ.
गाडीतून सगळं सामान बाहेर काढलं. रडारड चालूच होती.
"आजोबांना कळवलं?" मी काकांना विचारलं.
"नाही, तसेही ते भानावर नाहीत."
"कळवूही नका. त्यांना समजणार नाही, आणि समजलं तरी दुःख पचवता येणार नाही."
इतकी शांतता कुठून आली होती माझ्यात?
मी संवेदनाहीन झालो होतो की निगरगट्ट.
बऱ्याच वस्तू घरातून नव्याने घेतल्या.
रात्री ११ वाजता परतीचा प्रवास सुरु झाला...
'दिवसेंदिवस मृतांचा आकडा वाढतच चाललाय...
आज महाराष्ट्रात इतक्या जणांचा मृत्यू...
एकाच वेळी इतक्या प्रेतांना अग्निडाग...'
'पोम्म्मम्म्म!!'
समोरच्या गाडीच्या कर्कश हॉर्नने मी भानावर आलो.
बाबा माझ्या बाजूला... मागे दोन्ही काका...
कुणीही जागं नाही, मी भानावर नाही...
कस शक्य आहे?
काळझोप??
मी गाडी बाजूला थांबवली... सरळ बाटली बाहेर काढली.
तोंडावर दणदणीत पाण्याचे फटकेच मारले.
शिक्षा म्हणून...
आणि गाडी पुन्हा गाडीत बसून गाडी चालू केली.

१५ एप्रिल २०२१
रात्री साडेबारा वाजता अपोलो हॉस्पिटलसमोर गाडी उभी केली.
काही रडारड वगैरे असेल, अशी मनाची तयारी होती.
काहीही नाही. फक्त सुन्न चेहरे.
मनाची तयारी केलेले.
"फक्त दोन लोक आत जा."
बाबा आणि काका... आत गेले.
दुसरे काका आणि मी, उरलेले कागदपत्र पूर्ण करायला लागलो.
वट्ट साडेआठ लाख बिलाची रक्कम...
मी गाडीत जाऊन बसलो, आणि मान मागे टेकली.
काका आठवले. काही अश्रू ओघळले.
आयुष्य पुरेपूर जगले काका.
"आजच वाटे लावावं लागेल." काका गाडीवर टकटक करत म्हणाले.
"रात्री?"
"रात्र पहाट काही नाही. वेळच तशी आलीये."
"घरी कसं समजवायचं? मंडळी गोळा झाली असेल. दादाला कसं आणायचं?"
काकाही गोंधळले.
आज काकांच निधन झालं.
त्यांच्या घरात गेल्या ५ दिवसांपासून त्यांचा मुलगा, सून आणि बायको कोरोना पेशन्ट आहेत...
फोनाफोनी झाली. बऱ्याच भवती न भवतीनंतर बाबा, काका आणि मी स्मशानभूमीत जाईन असं ठरलं.
गाडी स्मशानासमोर लावली. तुफान गर्दी!!!
दहा बारा प्रेते सोशल डिस्टन्स पाळून जळत होती...
आणखी काही वेटिंग वर...
आम्हीही वेटिंग वर होतो...
कसं लिहू हे?
स्मशानात आम्ही वेटिंग वर होतो?
आमचं प्रेत वेटिंग वर होतं?
आमची बॉडी वेटिंग वर होती?
झाली...
एकदाची वेटिंग संपली. कुणीतरी राख सावडून निघून गेलं.
तिथे आमचा नंबर लागला...
काय होतं ते? त्या गाठोड्डयात माझे काका होते की कोण?
कुणाला कळणार?
मध्यरात्रीच्या वेळी मी त्या गाठोड्याला अग्निडाग दिला.
...आणि फ्लॅटवर निघालो.
गेल्या गेल्या खसखसून अंघोळ केली.
एकही विषाणू राहायला नको...
आणि अंथरुणावर पडलो.
कुणीही रडत नव्हतं... सगळे थकलेले.
एक सुटकेची भावना.
...मात्र तरीही झोप येत नव्हती.
सकाळी उठलो. झोपेतून नाही. पण उठलो...
राख सावडायला हवी..
काका आणि मी निघालो..
धगधगत्या चिता अजूनही होत्या...
आणि काही वेटिंगवर...
आम्ही राख सावडून परतलो...
कुणालातरी नक्की हायस वाटलं असेल...
पुन्हा अंघोळ, पुन्हा झोप...
लाल फडक्यात बांधलेल्या अस्थी...
मरण स्वस्त होत आहे... आणि माणसाची संवेदनशीलताही...
इतक्या चिता जळताना दिसल्या, काहीही वाटलं नाही.
इतके मृत्यू दिसले, काहीही वाटलं नाही.
माझ्या मना बन दगड...
जाऊ दे.
विचारांच्या तंद्रीत झोप केव्हा लागली, कळलं नाही.
फ्लॅटवर बाल्कनीतल्या एका कुंडीत त्या अस्थ्या घालून ठेवल्या.
काकांनी आयुष्यात खूप पैसा कमावला. खूप. पाण्यासारखा. खूप मोठा बंगला बांधला...
नाही जाता आलं परत...
ज्या गावात इतका मान कमावला... त्या गावात नाही जाता आलं परत...
अस्थी सुद्धा नेऊ शकलो नाही...
पहिल्यांदा मनातून हललो, खूप हललो...
आणि पहिल्यांदा इतकं रडू कोसळलं...
सकाळी बारा वाजता थोडंस जेवण करून, परतीचा प्रवास सुरू झाला.
दोन वाजता सगळ्या काकांना त्यांच्या घरी ड्रॉप करून मी आणि बाबा घरी पोहोचलो.
पुन्हा अंघोळ... रितीप्रमाणे.
चार वाजता काकांच्या बंगल्यावर.
काकूंचा रडवेला चेहरा...
शेवटी बघता सुद्धा आलं नाही.
सहा फुटावरून त्यांच्याशी बोलत होतो.
दादा आणि वहिनीशी तसच.
येणारे सुरू झाले होते. बाहेरच काका आणि बाबा येणाऱ्या जाणाऱ्यांशी बोलत होते.
बराच वेळ तिथेच होतो...
सहा सात फूट अंतरावर...
रात्री साडेआठ ला जेवण.
मग मोबाईल चेक...
केव्हा झोप लागली कळलं नाही...
...आजच्या गेलेल्यांचे श्रद्धांजलीचे मेसेज टायपायचे राहूनच गेले...

क्रमशः