आपली खरीखुरी ओळख

#सहज_काही_सुचलेलं

गुळगुळीत पानांसह चकचकीत वेष्टनात गुंडाळून घेवून
डोकावू द्यावेत भारीतले बुकमार्क्स
सजावे, नटावे, नीटनेटके दिसावे मिरवावे एखादे साजिरे कॉफीटेबल बूक म्हणून
की
घरभर फिरत मनसोक्त दूमडून घ्यावेत आपल्या पानांचे कोपरे
आणि मिटून पडावे वाचून घेता घेता एखाद्या रसिकाच्या छातीवर

मांडून घ्यावेत पाट आणि काढून घ्यावी स्वत:भोवती रांगोळी
सूटू द्यावा उदबत्त्यांचा घमघमाट
आणि मिरवावे पंचपक्वान्न होवून सोन्याचांदीच्या ताटात
की
दिवसभर उपसलेल्या काबाडकष्टांनतर
हातावर टेकलेल्या रोजंदारीतून आणलेल्या
डाळतांदळाची खिचडी बनून भागवावी भूक एखाद्या खपाटीला गेलेल्या पण इमान जपलेल्या पोटाची

चालू फॅशनप्रमाणे मारुन घ्यावेत कट्स आणि विणू द्यावे स्वताला रेशमी धाग्यादोऱ्यांनी
उंची ब्रॅंडची लेबले लेवून विसावावे मॉलमध्ये मांडलेल्या एखाद्या रुबाबदार पुतळ्यावर
की
व्हावे आज्जीची गोधडी, हातशिलाईचा स्वेटर आणि
उबदार मायेची पिढ्यानपिढ्या चालत आलेली अंगडी-टोपडी अन दुपटी

होवू द्यावे स्वत:ला लोकप्रिय घोळक्यांमध्ये, कट्टयावर आणि वेगवेगळ्या व्हॉटसअप ग्रूप्सवर
मिरवावीत लावून घेतलेली निमंत्रणे, स्विकारलेले पुष्पगुच्छ आणि सत्कारात मिळालेल्या शाली
की
रमावे मायेच्या चार मोजक्याच माणसांत
जेवणानंतर हात वाळेतो माराव्या दिलखुलास गप्पा
आणि रिचवावी भररात्री सुखदुःखाची कॉफी

अर्धे आयुष्य सरले तरी मिळालीच नाहियेत इतक्या साध्या पण कळीच्या प्रश्नांची उत्तरे.
तसे फारसे काही अडले नाहिये पण लागलीच नाहिये आपली आपल्याला खरीखुरी ओळख

सुवर्णमध्य साधावा, प्रसंगानुरुप वागावे वगैरे सल्ले तयारच असतील तुमचे आणि बरोबरही आहेत ते

पण खर सांगायच तर अस डिप्लोमॅटिक वागायचाच कंटाळा आलाय... कंटाळा आलाय दोन डगरींवर पाय ठेवून चालायचा
कंटाळा आलाय आत एक बाहेर एक करायचा
आणि खरोखरच कंटाळा आलाय उगाउगा प्रतिमा जपायचा

आता जरा स्वत:शीच प्रामाणिक व्हावे म्हणतो
आता जरा स्वताच्याच तळाशी जावे म्हणतो
वरवर, बाहेरबाहेर रेंगाळलो भरपूर
आता जरा स्वत:च्याच खोलवर जाईन म्हणतो

स्वरुप कुलकर्णी