कुणाशी तरी बोलायचंय

इथे खूप धागे ऑलरेडी आहेत. त्यामुळे यात काय नवीन असं बर्याचजणांना वाटू शकतं. मुळात पर्सनल प्रॉब्लेम्स इथे कशाला मांडायचे असाही मतप्रवाह असू शकतो. पण मला गरज आहे. व्यक्त होण्याची. अनोळखी माणसं बरा ऑप्शन आहे कारण कुणी 'जज' करणार नाही. आणि केलंच तरी उद्या ऊठून त्यांना सामोरं जावं लागणार नाही.
‌माझं लग्न होऊन आता दोन वर्ष होतील. मी तिशीची आणि तो पस्तीशीचा असताना लग्न झालं. छानसं गोंडस पिल्लूही जन्माला आलंय. समाजाच्या दृष्टीने संसार फळाला आलाय. सार्थक झालंय. कुटुंब पूर्ण झालंय. पण आत कुठेतरी मी अपुर्णच राहिलेय. याचं कारण म्हणजे नवरा बायको म्हणून आम्ही एकत्र राहिलोच नाही. अगदी सलग १० दिवसही नाही. नवरा नोकरीनिमित्त बाहेरगावी असतो. विकेंड्सना घरी येतो. अर्थात ही गोष्ट लग्नाआधीही माहिती होतीच. पण तेव्हा या गोष्टीचा इतका त्रास होईल असं वाटलं नव्हतं. आणि कुठेतरी आशा होती की तो मला त्याच्यासोबत तिकडे घेऊन जाईल. पण हे बोलून दाखवण्याची हिम्मत झाली नाही. आणि त्याने सोबत नेलं नाही. लग्नानंतर १०-१२ दिवसांनी त्याची सुट्टी संपली आणि तो कामावर हजर झाला. नव्याचे नऊ दिवस नवीन ओळखी, नवीन घरात रुळण्याचा प्रयत्न यात विरून गेले. मग एकटेपणा जाणवायला लागला. फोनवर बोलणं व्हायचंच. पण ते पुरेसं नव्हतं. त्याची सोबत हवी होती. त्याला डोळ्यांसमोर बघायचं होतं. पण नाही. मग रात्री गुपचूप उशीत तोंंड खुपसून रडणं सुरु झालं. घरचे लोक काळजी घेत होतेच. पण ही मनस्थिती कुणाला सांगणार? अशातच मला एक जॉब मिळाला. माझा दिवस बाहेर जायला लागला. पण संध्याकाळ घरीच होती. आणि ता वेळ अक्षरश: जीव खायला यायला लागली. जॉब ही पळवाट झाली. स्वत:ला कितीही गुंतवून ठेवायचं म्हटलं तरी २४ तास काय करणार? नवर्यासोबत खटके उडायला लागले. छोट्या छोट्या गोष्टी हर्ट करायला लागल्या. फोनवर रडारड आणि घरच्यांसमोर हसतमुख चेहरा अशी कसरत सुरू झाली. एक वर्ष होत आलं.मनातली पोकळी अजूनच मोठी झाली. दोघांचं वय थोडं जास्त असल्याने 'चान्स' घ्यायचं ठरलं. प्रेगनन्सी कन्फर्म झाली. आनंदाचे वारे वाहायला लागले. थोडे दिवस छान गेले. पण पुन्हा ती पोकळी जाणवायला लागली. यावेळेस जरा जास्तच. हार्मोन्समुळे असेल कदाचित. पण एकटेपणा पुरता खायला उठला. सतत वाटायला लागलं की हे मुल नको. जिथे आपलंच नातं स्थिर नाही तिथे हे नवीन कशाला. पण अबॉर्शन करायला किती हिम्मत लागते हे तेव्हा कळलं. नाही जमलं. आता बाळ झालंय तेव्हा ते नकोच होतं ही फिलिंग प्रखर व्हायला लागलेय. पोस्टपार्टम डिप्रेशन गळ्यात पडलंय. पण त्याची सुरूवात तर खूप आधीच झालेय. प्रचंड चिडचिड, रडारड (पुन्हा घरच्यांपासून लपवूनच) होतेय. यात विचार जोर धरू लागलाय तो सगळं संपवण्याचा. स्वत:ला आणि बाळालाही. हे किती चुकीचं आणि अमानुष आहे याची कल्पना आहे. तरीही.
‌-बाळावर जीवापाड प्रेम आहे माझं. नवर्यावरही आहेच. पण आता सगळंच नको नकोसं वाटतंय. काहीच नकोसं वाटतंय.
‌-त्याने लग्नानंतर मला सोबत नेलं नाही कारण त्याला वेगळा संसार मांडायचा नव्हता. मी तयार झाले कारण तेव्हा एवढा त्रास होईल याची कल्पना नव्हती. नंतर माझ्या जॉबमुळे जाता आलं नाही आणि पुढे प्रेगनन्सीमुळे. तरीही बाळ झाल्यावर तो मला सोबत घेऊन जाणार असं ठरलं. पण मध्यंतरी त्याचे वडील कोरोनामधे गेले. तो एकुलता एक नसला तरी घरची जबाबदारी त्याच्यावर आली आणि पुन्हा माझ्या स्वप्नांना खिळ बसली. आता वेगळं होणं शक्य नाही.
‌-त्याची बदली इकडे व्हायला अजून ६ महिने आहेत. पण माझा पेशन्स संपलाय. आणि कशी कुणास ठाऊक पण त्याच्यासोबत जाऊन राहण्याची इच्छाच मेलेय. ज्याला एक नजर बघायला जीव तळमळायचा तो नजरेसमोर नको झालाय. सगळ्याचाच उबग आलाय.
‌- एकटीनेच रहायचं होतं तर मी लग्न कशाला केलं? सगळंच मनाविरूद्ध कसं काय आणि कधीपर्यंत? आता तो तयार आहे मला सोबत घेऊन जायला पण माझीच इच्छा नाहीये. सगळं फ्रस्ट्रेशन ओवरफ्लो व्हायला लागलंय आणि माझं बाळ त्यात भरडून निघायला लागलंय.
‌- माझे विचार चुकीचे आहेत, बाळाची यात काही चूक नाही, नवर्याचा नाईलाज आहे हे सगळं माहितेय मला. पण नाही सहन होत आता. नुसता सेल्फिश विचार करून भागत नाही तसं वागावंही लागतं कधीकधी. ते मला जमलंच नाही. मीच हट्ट करायला हवा होता.