©अज्ञातवासी! - आरंभ

©सर्व हक्क लेखकास्वाधीन. कुठल्याही प्रकारे पुनर्मुद्रण, अनुवादन किंवा कुठल्याही माध्यमात रूपांतरण करताना लेखकाची परवानगी आवश्यक!

"आपल्या घरात मॅकबेथसारख्या तीन हडळी होत्या माहितीये."
"मलातर दोनच माहितीयेत, काकू आणि मोठ्या ताई."
"तिसरीही होती. सगळ्यात मोठी हडळ."
"मग ती कुठे गेली?"
"अग ये, मोठ्याने काय ओरडतेस. त्या हडळीचं नाव घ्यायलाही घरात बंदी आहे."
फिदीफिदी!!!!
-----------------
वाडा खूप मोठा आहे. खूप मोठा.
अनेक खोल्या, दगडी बांधकामाच्या, कातळात कोरलेल्या दिसणाऱ्या.
सध्याचे दहा बंगले बसतील इतका मोठा.
दुमजली. सगळं गाव येऊन राहिलं, तरीही वाडा रिकामा राहील इतका मोठा.
पण तरीही वाडा कधी रिकामा राहिलाच नाही.
------------------
एवढी मधली मोकळी जागा, शंभर लोक सहज बसतील. तरी गर्दी मावायची नाही.
तुळशीवृन्दावन, आणि त्याच्यासमोरच ती भलीमोठी खुर्ची.
राजाचीच...
तिचा दरारा फार मोठा, आणि त्या खुर्चीवर बसणारी माणसही तितकीच मोठी.
आमदार, खासदार काय, मंत्रीसुद्धा खुर्चीपुढे झुकले.
अस्सल सागवानात कोरलेली, सिंहमुखी भुजा असलेली, आणि पायावर नागमुख असलेली.
वाडा हलला, खुर्ची कधी हलली नाही.
------------------
खुर्चीसमोरच आज ते प्रेत पडलं होतं.
निश्चल, नाकात कापूस घालून पडलेलं. पांढऱ्या कपड्यात फुलांनी सजवलेलं, बांधलेलं.
हुंदके तर बरेच ऐकू येत होते, आणि बऱ्याच ठिकाणी सुन्नता.
काही त्या परिस्थितीतून बाहेर पडून परिस्थिती सांभाळायचा प्रयत्न करत होते.
वाडा आज जरा जास्तच भरला होता.
'ये बाजू व्हा रे, बाजू, बाजू.' कल्लोळ झाला. चार पाच बंदूकधारी आले, आणि त्यांच्यामधून एक खादीधारी...
'मंत्रीसाहेब!!' अधूनमधून कुजबुज. बरीचशी अभिमानाने, बरीचशी असूयेने.
"शेलारसाहेब, पोरकं करून गेलात."
मंत्र्यांचे मोजके दोन शब्द. पायांना स्पर्श, डोळ्यात नसलेलं पाणी पुसणं, एक भलामोठा हार प्रेतावर.
नेहमीची रंगीत तालीम जोमात...
"साहेब आपण आलात बरं वाटलं. हुरूप आला." एक शोकाकुल.
"काळजी घ्या, आम्ही आहोत.''
खांद्यावर हात. त्यानंतर सगळ्यांना हात जोडून नमस्कार.
रंगीत तालीम समाप्त.
-------------------
रात्रीची वेळ.
"संग्रामराव, प्रेत आजची रात्र ठेवणार?"
"ठेवावं लागेल. बर्फात."
"अहो, तो जाऊन बसलाय अमिरीकेत... कुठला येतोय तो उद्यापावत."
"सकाळी दहाला आला नाही, तर करून टाकू कार्यक्रम. लोकांना काही वाटायला नको."
"काय वाटणार? त्याला कुणी ओळखत का? फक्त पोरगं आहे, म्हणून हे कौतुक."
"पवन्या, जास्त शेफारु नको. तो कुणीही नसू दे, राजशेखर शेलाराचा पोरगा आहे, हेच त्याच्यासाठी जगातलं सगळ्यात मोठं क्वालिफिकेशन!"
"म्हणजे खुर्चीवर तोच बसणार की काय?" पवन्याचा डोळा बारीक, गालात हसू.
'धाड!!!' बंदुकीचा आवाज.
पवन्याच्या कपाळाच्या मधोमध होल!!!
पवन्या आडवा.
"तो काय, त्याचा बाप आला तरी आता खुर्ची मिळणार नाही."
एका घोटात ग्लास रिकामा.
"भर रे!" आवाजात दम...
...आणि भेसूर होणारी रात्र...

क्रमशः!