जब I met मी

हे सगळं खरं आहे का?अगदी काल्पनिक असले तरी खूप डेंजर वाटत आहे,
बाकी सगळं तर जाऊच द्या पण 20 दिवसाच्या बाळाला dr कडे नेणे नाही याचा विचार सुद्धा करवत नाहीये

आदु +११,
खरंच असे काही घडले असेल तर सासुबाई आणि साथ देणार्या मुलाची धन्य आहे..

खरंच असे काही घडले असेल तर सासुबाई आणि साथ देणार्या मुलाची धन्य आहे..>>>> +१.

बापरे हे काय आहे ? जे काही आहे ते भयानक आहे

कथा असेल तर नो कमेन्ट्स, पण खरे असेल तर आई बापांनी इतकी वर्षे जे मुलीला स्वावलंबी, स्मार्ट होण्यासाठी जाणीवपूर्वक प्रयत्न केले ते फुकटच घालवले की या मुलीने!!

खरी गोष्ट असेल तर भयंकर आहे सर्व

बापरे भयानक आहे सगळं!

खरे असो.. काल्पनिक असो.. वाचायला भिती वाटली..
आणि काही कशीही असेना.. युक्ती सुचली हे बरं झालं

जर काल्पनिक गोष्ट असेल तर सोडून द्या. परंतु जर हे वास्तवात असेल तर भीषण आहे, मुलीचे असे पांघरून घालणे बरोबर नाही कारण उद्या यापेक्षा भयानक परिस्थिती उध्दभवू शकते.

असं घडतं खरं आजही समाजात, म्हणून संभ्रम पडतो ही खरी गोष्ट आहे का?
खरं असेल तर - शाबास आहे! अशा परिस्थितीत मार्ग काढणे सोपे नाही. बाकी नवर्‍याच्या अंधश्रद्धेला खत पाणी घालेल असे बोलणे टाळता येईल का ( शेवट "देव पावला") ? आई, बायको, व्यक्ति ही नाती सांभाळता सांभाळता अशी कसरत करावी लागते पण नवर्‍याच्या वागण्याला 'रिएनफोर्समेंट' देवू नये…. उलट जरा विचार करेल असे प्रश्न करावे - "जरी उकळले पैसे डॉक्टरने तरी डॉक्टरकडे गेल्याने आपल्या मुलाचा त्रास कमी होतो असे वाटते का?"

भयानक आहे. स्पीचलेस!!!

हम्म! या ना त्या निमित्ताने एकदा का कह्यात ठेवणे सुरु झाले की आत्मविश्वास ढळायला वेळ लागत नाही. बाळासाठी म्हणून ही स्त्री बाहेर पडली खरी , पण ते धैर्यही काही काळापुरतेच टिकले. बाळाला लपवून औषध देणे आणि एकीकडे 'देव पावला' म्हणत नवर्‍याची मर्जी संभाळणे यातून हे अधोरेखीत होते.

वीस दिवसाची ओली बाळंतिण अजून किती धैर्य दाखवायला हवं /टिकवायला हवं ? ६ आठवडे- ३ महिने नंतर स्वतः चे शरीर पुढचे झेलायला सक्षम झाले की मग काय ते बाकीचे विचार ... ही मुलगी आवडलीच- Mindfulness वाटला...

वीस दिवसाची ओली बाळंतिण अजून किती धैर्य दाखवायला हवं /टिकवायला हवं ?>>
सीमंतिनी,
इतके दिवस दबावाखाली जगलेल्या स्त्री कडून त्या वेळेपुरते धैर्य दाखवणे हेच सुसंगत वाटते. एकदम उभे रहाणे नाही होत. हळू हळू प्रसंगा-प्रसंगाने बाळासाठीम्हणून धैर्य वाढत जाईल .

एक्झॅक्टली माय थॉटस, पण आपल्या आधीच्या पोस्टीत "पण ते धैर्यही काही काळापुरतेच टिकले" वाचले आणि विचारात पडले.

अगदीच रिअलिस्टिक (म्हणून विश्वासनीय) गोष्ट आहे.

> घरी आल्याबरोबर सर्व औषधे कपाटात कपड्यामागे लपवली. रोज ठराविक वेळी सर्वांची नजर चुकवून बाळाला औषध देत राहिले. तीन दिवसात बाळ खडखडीत बरे झाले!
नवरोबांना म्हटले, देवाने तुमचे ऐकले बरं! देव पावला! > याच्याऐवजी तिथे दवाखान्यातच फोन करून नवरा-सासूला बोलावून घेऊन डॉक्टरकडून झापायला लावलं असतं तर जास्त योग्य झालं असतं का?

तिला संसार टिकवायचा आहे.

अगदीच रिअलिस्टिक म्हणत आहेत बरेचजण हे वाचून भीतीयुक्त आश्चर्य वाटलं.
नजर काढणारे खूप लोक पाहिलेत, गोड बातमी कुणी सांगितली की अभिनंदन करतानाच बाळाचा फोटो लगेच टाकू नको (नजर लागू शकते) असे बजावणारे व्हाट्सएप / फेबुवर पाहिलेत पण असे जे नात्यातले / परीचयातले / पहाण्यातले लोक आहेत ते बाळाला काही झाले तर नजर काढण्या सोबत डॉक्टरकडे लगेच धाव घेणारे लोक आहेत. (मोलकरीण / watchman सुद्धा).

पण असं घडणं सहज शक्यतेत मोडत असेल तर भयानक आहे.

कथेत ही वेळ निभावून गेली म्हणुन नायिका परत नरम झालेली दिसतेय, पण वर आलेल्या प्रतिसादांप्रमाणे तिने कणखर बनून नवरा / सासूला फैलावर घ्यायला पाहिजे.

पल्या बाळाच्या भल्यासाठी जे काही करायचे ते आपणच करायचे आहे>>>मला हे इतके सहज सोपे नाही वाटत,मुळात दोघे एकत्र रहात असताना संसार आणि बाळ ही एकट्या आईची जबाबदारी नाही,मग प्रत्येक वेळी असा मधला खुष्कीचा मार्ग काढण्यापेक्षा नवरा आणि सासूला हळूहळू का होईना मार्गावर आणणे जास्त उपयुक्त ठरेल

बाकी ठीक आहे, पण नवरा आणि सासूने पंधरा दिवसांच्या बाळाला ताप आल्यावर डॉ कडे न्यायचं नाही म्हणणं रिअलिस्टिक नाही वाटलं. विशेषतः नवरा तरी सुशिक्षित असताना.
बाकी डॉमिनेशन असू शकतं हे मान्य.
की बायको म्हणत्ये डॉ कडे नेऊ म्हणून मुद्दाम विरोध करायचा असं आहे? तरी बाळाच्या बाबतीत अशी रिस्क घेणं कठीण वाटलं.

कथा आवडली.

पुलेशु

चांगली लिहिली आहे.

असतात अशी मूर्ख माणसे!
तिने परीस्थिती नीट जोखावी हे बरे! सासरच्यांच्या अशा वागण्याचा त्रास बाळाला पुढे पण होऊ शकतो. शेवटी हे किती दिवस सहन करायचे हा ज्याचा त्याचा प्रश्न आहे म्हणा.

सद्ध्याची तिची आणि बाळाची नाजूक अवस्था पाहता तिने हुशारीने संयम ठेवला आहे. >>
ओके हा मुद्दा नव्हता आला डोक्यात.

पोस्ट च्या सुरवातीला ज्या स्थिती चे वर्णन केले आहे ते नॉर्मल वर्तन आहे सर्वच घरात घडते.
नवीन नवरी असते .
जागा नवीन असते,नातेवाईक ,शेजारी हे सर्व नवीन असतात त्या मुळे पूर्ण माहिती होई पर्यंत घरातील लोक सर्व जबाबदाऱ्या घेतात.
ह्या मध्ये काही गैर नाही उलट असेच घडणे अपेक्षित आहे.
त्या नंतर पुण्याला गेले जिथे दोघांचा च संसार आहे बाकी तिसरी व्यक्ती कोणी ही नाही.
तिथे नवरा बायको मिळून च बाहेर जाणार मग शॉपिंग असेल किंवा आणि काही .
शॉपिंग हा पुरुषांचा प्रांत नाही आणि त्यातील त्याला काही समजत सुद्धा नाही इथे फक्त आणि फक्त स्त्री च राज्य चालत.
लेखिका नी जे वर्णन केले आहे ती दुर्मिळ घटना आहे.
मुल झाल्यानंतर ते आजारी पडले तेव्हा काहीच उपचार न करता मुलाचे वडील आणि आज्जी ही फक्त देव देव करत होते आणि डॉक्टर कडे घेवून जाण्यास तयार नव्हते हे तर पटतच नाही .
बाप आहे तो मुलाचा.
बाप,आणि सासू( 50 पर्यंत वय असेल) नवीन पिढीचे च प्रतिनिधित्व करतात.
ते असे वागतील हे पण पटत नाही
अत्यंत नावाजलेल्या डॉक्टर शी माझा संबंध आला होता.
ते नवीन मुल झालेल्यांना पाहिले 30
Min लेक्चर द्यायचे त्यांना वेळ नसेल तर रेकॉर्डेड ऐकवलं जायचं.
त्यात त्यांचं स्पष्ट मत होत.
ताप आला,सर्दी झाली,खोकला आला की लगेच मुलांना औषध देवू नका.
शरीर स्वतः प्रतिकार करेल.
1 दिवस जावू ध्या नंतर बर नाही वाटलं तर औषध ध्या

असतात मूर्ख माणसे, मीही पाहिलीत अगदी हल्लीच. शिक्षणाचा व शहाणपणाचा काहीही संबंध नाही.

कथा आवडली, नायिकेने पहिले पाऊल तर उचललेले आहे, यथावकाश ती करेल सगळे व्यवस्थित.

साधना +१