कुलदेवतेचे आयुष्यातील, मनातील स्थान, भूमिका

मुद्दे एकदम बरोबर मांडले आहेत. कोणतीही उपासना सकाम असेल तर हे सगळे लागू होते. पण निष्काम उपासनेला कोणतेच नियम नाहीत असाच अनुभव आहे/येतो.

सर्वांना नमस्कार. माझ्या सासरचे स्त्री कुलदैवत माहूरची रेणुका माता आहे. परंतु पुरुष कुलदैवत माहित नाही.
त्याची उपासना होत नसल्याने प्रत्येक कामांमध्ये अपयश येत आहे असे ज्योतिषांनी सांगितले. तसेच घरातील पुरुषांना
याचा विशेष करून त्रास होत आहे.
पुरुष कुलदैवत समजण्यासाठी गुरुजींच्या सांगण्यावरून मी ९ शुक्रवार देवीची उपवास करून ओटी भरली. परंतु त्याबाबत काही दृष्टांत मिळाला नाही.
पुरुष कुलदैवत समजण्यासाठी काही उपाय असतील तर कृपया मार्गदर्शन करावे ही विनंती.

पुरुषदेवता माहित नाही म्हणून असा त्रास होतो हे पटत नाही कारण तसं असेल तर देवता स्वतःच काहीतरी दृष्टांत देऊन आठवण करून देते. असल्या केस मध्ये हा एक तोडगा माझे मार्गदर्शक लोकांना बऱ्याचदा सांगायचे . पण ते प्रश्नकुंडली मांडून तो दोष बरोबर हेरायचे आणि बऱ्याच लोकांना कॉमन होता तो उपाय म्हणून देतोय. तुमच्या मुळगावातील जी तुमची शेती आहे तिथे क्षेत्रपाल असतो (एखादा म्हसोबा, वेतोबा यांचा दगड असतोच) त्यांना एका पौर्णिमेला जाऊन व्यवस्थित पुजून विषम संख्येत बाळगोपाळांना( मुलगे) गोडधोडाचं जेवण घाला आणि त्या गावच्या ग्रामदैवतांनाही जो काय मानपान असतो तो करा. बरेच लोकं कामधंद्यानिमित्त इतरत्र गेली तर हे मुळचे स्थानिक उपदैवते( demigods) दुर्लक्षित राहिल्याने नाराज होतात.

बाकी माझ्याकडे हे एक कात्रण आहे ज्याचा मला काही अनुभव नाही पण पहा कोणाला थोडाफार फायदा झाला तर -
upload picture for free

उपाय आणि प्रतिसाद दिल्याबद्दल खूप खूप आभार.
तुम्ही सांगितलेलं वरील उपाय मी नक्की करेन.
कात्रण बद्दल खूपच धन्यवाद.
तुम्ही सुचवलेला ग्रामदेवतेच्या पूजनाचा उपाय मला अगदीच पटला आहे. मला इतके दिवस सुचला कसा नाही असं वाटत आहे.
पुरुषदेवता माहित नाही म्हणून असा त्रास होतो हे पटत नाही कारण तसं असेल तर देवता स्वतःच काहीतरी दृष्टांत देऊन आठवण करून देते>>>> हो बरोबर आहे. परंतु माझ्या नवऱ्याच्या पत्रिकेवरून गुरुजींनी असं सांगितलं आहे.
पुरुष कुलदैवते लोप पावली आहे म्हणून हे सगळे त्रास होत आहेत.

तुम्हाला कुणी मदत करणारा करणारी असेल ती व्यक्ती जवळच असते. दूर कुठे मूळगावात नसते.

पण हे असे अनुभव विलक्षण वाटतात. >>> मस्त अनुभव सामो.

मला माहिती नाही का पण आमच्या कुलदैवतेशी कनेक्ट नाही होता येत...तिरुपति बालाजी आहे.. सासरी माहेरी ...पण सासरी नेम आहे नवरा बायकोने एकत्र न जाण्याचा... अगदी घरातून दर्शनाला पण नाही निघायचे..एकजण वेडे होते किंवा आजारी पडते ते पण गंभीर...कधीच जाणे झाले नाही... मुलगी muscular dystrophy मधून चमत्काराने बरी झाली तर जाणार आहे ..नवस बोलला आहे... शक्यता कमी आहे.... Unreachable वाटतो बालाजी ..त्यापेक्षा राम,कृष्ण आणि महादेव आपले वाटतात.. मला वरवरची भक्ति पण पटत नाहीं..... आठवण येत नाही...प्रयत्न सुद्धा करत नाही फारसा... पण स्वप्नात दर्शन झाले. बालाजी पद्मावती आणि लक्ष्मी ...त्यांनी गोड हसुन आशीर्वाद दिला आणि अंतर्धान पावले... Almost felt like a lucid dream...पण परिस्थिती जैसे थे.....असे बरेच वेळा होते.. मनी नसलेले पण स्वप्नी येत.. लहान असताना एकदा स्वप्नात श्री राधा आमच्या दरवाजा पाशी आली आहे आणि मी पळत गेले तिला नमस्कार केला... आणि तिला विनंती केली की तू आली आहेस तर माझ्या आई पपाना पण दर्शन दे . ती म्हणाली की त्यांंची एवढी पुण्याई नाही.. ती अदृश्य झाली....it made sense after I realized karma...मी अजिबात धार्मिक नाही.. अध्यात्मिक आहे...... Sometimes this confuses me...

सामो खूप प्रसन्न वाटते अशा स्वप्नानंतर..।

मला साईबाबा मी 10 वीत असताना स्वप्नात आलेले, तेव्हापासून मी त्यांचं करायला लागले, कधी मला कोणी दुसरा गुरुमार्ग सांगितला, तर साईबाबा मला काहीतरी प्रचिती दाखवतात की मी आहे पण तरीही मला खूप म्हणजे खूप त्रास आहे , तो का हे मला समजत नाही. मी धार्मिक आहे, सर्व देवांचे करते, माहेरच्या सासरच्या कुलस्वामिनीचं पण करते पण मी नाम:स्मरण, वाचन, मला जमेल तसं करते, खूप कर्मकांडे करत नाही. आलटून पालटून मनात येईल तशा पोथ्या वाचते, त्यात श्रीपाद श्रीवल्लभ, स्वामी समर्थ, गजानन महाराज, साईबाबा सर्वच आले. अर्थात रोज पाच दहा, पंधरा वीस वगैरे करत अनेक महिने लावते पूर्ण करायला, बरं एक झाली तर लगेच दुसरी घेतली वाचायला असं करत नाही, मला आतून जेव्हा वाटेल तेव्हाच दुसरी घेते वाचायला. त्यात बराच काळ पण मधे जातो. प्रत्येक वेळी वाचताना मला नवीन अर्थ उमगतात, आत्मिक समाधान मिळतं.

दर बुधवारी मात्र अनेक वर्षे विष्णुसहस्त्रनाम वाचते कोणीही न सांगता, दर गुरुवारी गुजराथी दत्तबावनी म्हणते, नवरात्रात देवी त्रिशती वाचते. रोज हनुमान चालीसा वाचते. बाकी छोटी तोंडपाठ स्तोत्र बाप्पा, देवी, स्वामी रोज म्हणते.

अध्यात्म मात्र मला नाही जमत.

मला भक्तीमार्ग जमतो अध्यात्मातला, किंवा भावतो. अर्थात मी खूप करु शकत नाही कारण माझ्या मुलाचं करणं हे माझं प्रथम कर्तव्य आहे, तो माझा कर्मयोग आहे.

ध्यानधारणा अजिबात जमत नाही असं म्हणायचं आहे मला. योगमार्ग जमत नाही. माझा नवरा आणि भाऊ ह्या मार्गांवर जास्त आहेत.

मला विष्णू सहस्रनाम सुरु करायचे आहे >>> ह्यात दोन प्रकार आहेत, स्तोत्र आणि नामावली. मी नामावली वाचते, तो सोपी आहे, वीस मिनिटं लागतात सलग वेळ मिळाला तर. मला मुलामुळे उठायला लागतं बरेचदा मधेच त्यामुळे वेळही लागतो.

कधी कधी वाटतं की आपलं काहीच पोचत नाही. देव आहे की नाही असंही वाटतं. आपण soft टार्गेट आहोत नियतीचे असंही मनात येतं पण कुठेतरी त्याच्यावरची श्रद्धाच बळ देते सर्व सोसायचं असंही वाटतं. माझे बाबा कायम सांगतात आपण आपलं कर्म प्रामाणिकपणे करायचं, फळाची अपेक्षा करायची नाही, गीतेतला श्लोक पण तरी त्रास होतोच की का असं, इतकं करूनही. असो .

बघते लिंक पण साईबाबा आले स्वप्नात तेव्हा मी दहावीत होते, खूप खूप वर्ष झाली. नंतर हा सर्व त्रास भोगतेय तो मला मुलगा झाल्यानंतर.

सासरच्या कुलस्वामिनीचं दर्शन करा, मुलाला घेऊन, असं सांगितलं त्याच्या पत्रिकेवरून तिथेही जाऊन आलो. कुलदेवालाही जाऊन आलो. सर्व रत्नागिरीजवळ आहे. कोणी शंकराचं करा सांगितलं. गुरुचरित्र नवऱ्याला वाचायला कोणी सांगितलं, नवनाथ सांगितलं. सर्व केलं. त्याने काय किंवा मी काय सगळे उपाय केले धार्मिक. बाकी बुवाबाजी, बंगाली बाबा वगैरे ह्या मार्गाला गेलो नाही फक्त देवाचे कोणी सांगेल ते. अर्थात असं वेगळं सांगणारे काहीजण रस्त्यात वगैरे भेटले पण क्वचित अर्थात तिथे लक्ष दिलं नाही.

किती करतेस अन्जु.....मी फार क्वचित करते......निरपेक्ष भक्ति आहे तुझी..
मला प्रामाणिकपणे वाटते की स्वतः चे खरे रूप काय /कोहं याची प्रचंड ऊत्सुकता.. जीवनमुक्तिची अनिवार ओढ..सर्व जीवांशी वाटणारे कनेक्शन.. निसर्गात जानवणारी दैवी अनुभूति.. एकांतवासात आपल्या आत होणारी परमात्मारूपाची जाणीव......हे थोडे फार अध्यात्म.. मग
मंदिरात जायची ,मूर्ति समोर बसायची गरज संपते...मग आपल्या लक्षात येते की आपण किती मर्यादित करत होतो सच्चिदानन्द रूपाला.... मग फक्त आपण झाडाला बघत नाहीं ते पण आपल्या कडे बघते...खूप uncomfortable वाटते सुरुवातीला पण मग सवय होते......आपोआप नामस्मरण होते.. आपोआप साधना होते...बाधाच आहे ही पण देवाची..तोच प्रयत्न करतो आपल्यातल त्याचे अस्तित्व वाढवायची.....पण प्रत्येकाची अध्यात्माची व्याख्या आणि प्रवास वेगळा असु शकतो...

Sorry सामो वहावत गेले....ऊडवू का☺️

आपोआप साधना होते >>> हेच जमत नाही मला. तो मार्गच माझा नाही असं वाटतं.

निरपेक्ष भक्ति आहे तुझी.. >>> नाही नाही, निरपेक्ष नाही. अपेक्षा आहेत देवाकडून. मागते मी बरंच काही पण तरी आता विरक्त होत चाललेय एकीकडे. फार आसक्ती राहीली नाही.

खूप नाही करत पण desktop समोर बसलेली असताना अधूनमधून गणपती आरती, रामरक्षा, मारुतीस्तोत्र, अथर्वशीर्ष वगैरे लावते, मुलगा खेळत असतो आजूबाजूला त्याच्या कानावर पडावे ह्या उद्देशाने.

कधी कधी मी स्वत: जाम घाबरट आहे असं मला वाटतं, पुढे अजून काय होईल, म्हणून परमेश्वराचा आधार घेते की काय असंही मनात येतं.

आदिश्री तुम्ही छान लिहिलंय. मीच जास्त पाल्हाळ लावलय असं मला वाटतंय. सामो मी एडीट करू का माझ्या पोस्ट्स.

काय होतंय, परिस्थिती अजून वाईट झालीय, कालचा गोंधळ बरा होता म्हणण्याइतपत, आजचा दिवस पार पडला असं म्हणत पुढे जातोय पण ह्याहीपेक्षा काही वाईट होऊ नये अशी घाबरत राहते मी. फक्त आम्ही तिघेच नाही तर आमच्या जवळच्या माणसाना पण काही त्रास होऊ नये, सर्व सुखी राहावेत असं वाटतं. तसं त्याही पलीकडे जाऊन मी जगात सर्वांना सुखी ठेव ही प्रार्थना करत असते कारण तेवढंच माझ्या हातात आहे, प्रार्थना करत राहणं.

काही उद्दात्त नाहीत फार, स्वत: ला त्रास असला की दुसऱ्याचा जाणवतो, किंवा रिलेट होतो तसं आहे. त्रास नसता स्वत:ला आयुष्यात तर परदु:ख शीतल वाटलं असते कदाचित. काय माहिती कसं असते ते. पण इमोशनल आहे पहिल्यापासून, परिस्थितीने कणखर झाले असले तरी त्यामुळे नसते बघवलं दुसऱ्याचे दु:खही असंही वाटतं एकीकडे.

अन्जू ..मलाही माझ्या हाका देवाला ऐकू येत नाहीत असेच वाटायचे.. ऐवढ्या मोठ्या ब्रह्मांडात मी किती क्षूद्र म्हणून येत नसतील असे मी समजावले स्वतः ला .....मी अंधारया गुहेत साखळी ने बांधलेल्या अवस्थेत सरपटत आहे ..हाताला पायातून खडे टोचून रक्त येत आहे...आणि एक किरण दिसत आहे... पण देवाला काही ऐकू येत नाही... कित्येक वर्ष हे जाणवले.....तुझ्या प्रत्येक त्रासाला मम...
आपण special डब्याचे प्रवासी आहोत...General rules don't apply. ..परमेश्वराला यातच आपले हित दिसत असेल... ..मी तर देवालाही समजून घेतले...असेल तुझी काही हतबलता...नाहीतर तू ऐकलच असतेस ना माझे....

सामो खूप आभार... व्यक्त होता आले..