खोपोली गगनगिरी महाराज मठ

खूप दिवसांपासून खोपोलीला जायचे होते, पण वेळेअभावी जमत नव्हते. पण आज तो योग जुळून आला. खरतरं कालपर्यंत काहीच ठरले नव्हते, पण काल रात्री अचानक ठरले की पाऊस मस्त रिमझिम पडतोय, सो जाऊया खोपोलीला, तिकडचा मठ छान आहे असे ऐकले होते. अन खासकरून पावसाळ्यात तर खूप छान असते तिथले वातावरण. तसेही एकदातरी बघायची इच्छा होतीच, सो दुसऱ्या दिवशी सकाळी निघुया असे ठरले.

ठरल्याप्रमाणे सकाळी १० वाजता ट्रेनने खोपोली स्टेशनवर उतरलो. बरेच जणांनी आम्हाला पायी चालत जायला सुचवले होते. पण पाऊस अन खराब रस्ता, त्यात अनोळखी शहर म्हणून आम्ही रिक्षाने गेलो मठावर. खोपोली रेल्वे स्टेशन पासून खूपच जवळ आहे हा मठ, चालत १५-२० मिनिटे तर रिक्षाने फक्त ५ मिनिटात पोहचलो आम्ही. ट्रेनने येत असतानाच वांगणी ते खोपोली दरम्यान सगळीकडे हिरवळ , धबधबे, नदया, व्हळ्या सोबत रिमझिम पाऊस यामुळे आधीच खूप छान, प्रसन्न वाटत होते, मठात प्रवेश करताच त्यात भर पडली. वातावरण इतके छान होते न की मनावरची सगळी मरगळ कधीच निघून गेली होती.

मठ खूप स्वच्छ, सुंदर, शांत आहे, मुख्य म्हणजे तिथले सगळे अगदी शिस्तबद्ध आहे. आत आल्यावर एन्ट्री करून दर्शनाला गेलो. तिथे थोडी गर्दी होती, तरीही शांतता होती. मला नेमके शब्दात सांगता येणार नाही कारण मी काही लेखक नाही. पण ते वातावरण खूप खूप छान अन मनाला शांत करणारे होते. नेहमी इतक्या गर्दीत जो गोंधळ गडबड असतो तो तिथे नव्हता. दर्शन झाल्यावर तिथल्या एका सेवेकरी काकांनी आम्हाला अल्पोपहार घ्यायला सांगितला. आम्ही आधी घरीच नाष्टा खाल्ला होता तरी परत थोडे पोहे अन चहा घेतला.
चहा - नाष्टा झाल्यावर परत एकदा दर्शन घेऊन , हवन हॉल मध्ये गेलो. हवन हॉल अन मुख्य दर्शन यांच्यामध्ये जो रस्ता आहे तिथे नदीचे पाणी वाहत होते, पाण्याचा प्रवाह खूप मोठा होता, त्या नदीवर पूल बांधलाय मुख्य दर्शन झाल्यावर हवन हॉल अन शंकर मंदिराकडे जायला. हवन हॉलच्या छतावर खूप सारी माकडे होती. त्यातली बरीचशी तर फक्त आपल्या तळहाताच्या एवढी छोटी पिल्ले होती. काही मोठी माकडे खाली उतरून जर कुणाच्या हातात काही खायचे सामान असेल तर पळवून नेत. पण तरी भिती वाटत नव्हती त्यांची. आम्हीपण आमच्याकडचा बिस्कीट चा पुडा दिला त्यांना.

हवन हॉलमधून बाहेर आल्यावर छान छोटेसे गार्डन आहे, अन दोन्ही बाजूंनी झाडे लावलेला शंकर पार्वती मंदीराकडे जाणारा रस्ता आहे. तो रस्ता अन गार्डन दोन्ही खूप छान आहे. इकडे आम्ही खूप सारे फोटो काढले. जिथवर नजर जाईल तिथवर डोंगर, धबधबे, झाडे, खुपच छान. मस्त रमतगमत, आम्ही शंकर पार्वती मंदीरात आलो. हे मंदिरही खूप छान आहे. मुख्य म्हणजे इथे दगडाचे शिवलिंग आहे. इथे थोडाच वेळ बसलो तितक्यात इतका वेळ थांबलेला पाऊस परत सुरू झाला. तो रिमझिम पाऊस अन हिरवाईने नटलेला निसर्ग म्हणजे सोने पे सुहागा.
या मंदिराच्या वरच्या बाजूला गुफा आहे, पण पावसामुळे वाट निसरडी झाल्यामुळे तो रस्ता बंद केलाय. मग आम्ही त्याच्या दुसऱ्या बाजूला असलेल्या हेलिपॅड जागेकडे निघालो. हाही रस्ता स्वच्छ, शांत, सुंदर आहे. वर गेल्यावर वाटले की इथून परत जाऊच नये. इतका सुंदर देखावा होता. निसर्गाचा हा नजराणा बघता बघता अडीच तास कसे निघून गेले कळलेच नाही.
१ वाजता प्रसाद होता, म्हणून मंदिरात परत आलो. मला इथली एक गोष्ट आवडली, प्रसाद खाल्ल्यावर प्रत्येकाने आपले ताट स्वच्छ धुऊन द्यायचे होते, अन ते नीट स्वच्छ झाले की नाही हे बघायला दोन सेवेकरी बायका होत्या. जर समजा कुणी स्वच्छ ताट धुतले नाही तर त्या त्यांच्याकडून ते ताट पुन्हा धुवून घेत होत्या.
प्रसाद झाल्यावर पुन्हा एकदा फेरफटका मारून आम्ही परतीला लागलो.
---------------------

मी कधी प्रवासवर्णन लिहिले नाही, मला खरंतर असे काही लिहिता येतच नाही. पण आज या ठिकाणी जाऊन आल्यावर का कुणास ठाऊक लिहावेसे वाटले. फोटो आहेत खूप सारे , अर्थात मंदिरात फोटो काढण्याची परवानगी नाही, म्हणून ते नाहीत, पण जे आहेत ते सुद्धा इकडे देणे जमत नाही, एकतर ते सगळे मोबाईल कॅमेराने काढलेत, त्यातही त्याचे स्क्रीनशॉट काढून मग इकडे अपलोड करणे त्रासदायक आहे, म्हणून जास्त फोटो नाही देत इकडे.

शंकर पार्वती मंदिराकडे जाणारा रस्ता

हवन हॉल अन मंदिराला जोडणाऱ्या पुलाखालची नदी

हवन हॉल बाहेरून

माकडे

डोंगर अन धबधबे

.

आभाळ भरून आलेले

ह्या धबधब्याच्या बाजूला गुफा आहे म्हणे

हेलिपॅड- ही हेलिकॉप्टर उतरायची जागा, पण इकडून खूप छान दिसतो सगळा परिसर

.