का रे उशीर

का रे उशीर

पायाखालची वाळू तापली
नसे माथ्याला कुठे सावली ॥

कंठ सुकला टाहो आटला
चाल चालूनी उर फुटला ॥

त्राण सुटले गात्र थकले
आणि अवघे यत्न सरले॥

आता केवळ तुझ्या भरोसा
दिगंबरा रे सरो निराशा ॥

दत्त म्हणता उभा ठाकसी
तुझीच ना रे कीर्ती ही ऐसी ॥

मजसाठी मग का उशीर
धाव श्रीपाद करुणाकर ॥

विक्रांतचे या हसे होवू दे
बोल नावा तव न येवू दे ॥

श्री अवधूता धाव कृपाळा
शरणागता प्रभू सांभाळा‍ ॥

© डॉ..विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in