डिअर जिंदगी - नॉट ए रिव्यू - एक अनुभव

काल याच नोड नंबर वर मी धागा काढला होता, "डिअर जिंदगीच्या निमित्ताने - क्लास विरुद्ध मास !"
आज तो संपादीत केला, कारण आज माझ्या प्रश्नाचे उत्तर मलाच सापडले..,

आज जेव्हा चित्रपट बघून झाल्यावर मी गर्लफ्रेंडला फोन केला. तिने मला पिक्चर कसा आहे हे विचारले. आणि मी एवढेच म्हणालो, "क्लास मूवी आहे ! ... क्लास !

येस्स!, मी गर्लफ्रेंडला बरोबर न नेता एकटाच गेलो होतो. आणि हा अखेरीस एक उत्तम निर्णय ठरला. कारण मुळात हा गर्लफ्रेंडच्या हातात हात घालून बघायचा रोमांटीक चित्रपट नाहीच आहे. हा तुमच्या आयुष्यावर बोलणारा चित्रपट आहे. डिअर जिंदगी. जिथे तुम्हाला तुमच्या आयुष्यासोबतचे रोमांटीक नाते उलगडताना अनुभवायचे आहे तिथे ईतर कोणाची गरज काय. तुमची लाईफ हीच तुमची गर्लफ्रेंड.

(नाही म्हणायला माझ्या दोन्ही बाजूंना दोन प्रेमिकांच्या जोड्याच बसल्या होत्या. पण त्या दोन्ही मुलांची तोंडे आपापल्या जानूकडे असल्याने मला डिस्टर्ब करणारे असे कोणीच नव्हते.)

तर एका फार मोठ्या अफवेला उराशी कवटाळून मी हा चित्रपट बघायला गेलो होतो - चित्रपट संथ आहे !

घरात रोज संध्याकाळी आठ ते दहा टिव्हीसमोर बसून डेलीसोप बघणारे, पण चित्रपटाचे कथानक मात्र वेगवान असेल तरच पैसा वसूल आहे असे समजणार्‍यांच्या या मताला मान देत मी आपल्यालाही कंटाळा येऊ शकतो याची मनाची तयारी करूनच गेलो होतो. भारत-ईंग्लंड कसोटी क्रिकेट सामन्याचा आज निकाल लागणार होता, कंटाळा आलाच तर अधूनमधून त्याचा स्कोअर चेक करायचे हे ठरवले होते. पण प्रत्यक्षात मात्र ईंटरवलला सुद्धा मी त्या मॅचचा स्कोअर चेक करायला विसरून गेलो. एकटाच असल्याने कोणासाठी पॉपकॉर्न आणायचे नसल्याने जागेवरून उठणेही झाले नाही. तसेच ईतर चित्रपटांच्या दोनतीन ट्रेलर लागल्या, पण त्या आधीच यूट्यूब वर पाहून झाल्याने तितकेच कोरडेपणाने पाहिल्या गेल्या आणि चित्रपट सुरु होताच पुन्हा त्यात गुंतून गेलो. थोडक्यात चित्रपट कुठल्याही अ‍ॅंगनले स्लो, रटाळ, कंटाळवाणा असा कुठेही नाही. प्रत्येक दृश्यातून आलिया भट आणि तिचे आयुष्य उलगडत असल्याने आवर्जून बघितले जातेच. आणि जिथे शाहरूख पडद्यावर येतो तिथे तर नो कॉमेंटस!, स्क्रीनवरून लक्ष हटणे हा गुन्हा ठरतो.

अजून एक अफवा कम मिथ म्हणजे शाहरूखचे नेहमीचे चाळे यात नसल्याने त्यांच्या फॅन्सची निराशा होईल. मुळात शाहरूखचे फॅन्स हे शाहरूखचे फॅन्स असतात. तो पडद्यावर जी काही जादू करतो त्याचे फॅन्स असतात. जे निव्वळ चाळे बघायला जातात त्यांना शाहरूख काय आणि रणवीर काय. ते चाळ्यांचे फॅन्स असतात, कोणीही करून दाखवले तरी खुश होतात.

तर हा चित्रपट आलियाचाच आहे, पण यातून शाहरूखला तुम्ही वेगळे करू शकत नाहीत. एकतर त्याचे स्क्रीन प्रेझेंस असे काही जबरदस्त आहे, की तो कॅमेर्‍यासमोर घरच्यासारखा वावरला तरी ते लक्षवेधक असते. पण ही भुमिका देखील जर ईतर कोणीही करू शकला असता तर अश्या चित्रपटात शाहरूखसारख्या स्टारडम असलेल्या अभिनेत्याला घ्यायचे धाडस केले गेले नसते. माझ्यामते या आधीही शाहरूखने अश्याच पठडीतील भुमिका दोन चित्रपटांत साकारल्या आहेत. चक दे आणि मोहोब्बते. एकात तो प्रेम शिकवत होता, तर एकात खेळ, आणि ईथे जगणे.. फरक ईतकाच या तीनही चित्रपटांची जातकुळी वेगळी होती. त्यामुळे भुमिका साकारायची पद्धत त्यानुसारच वेगवेगळी.

चित्रपटाची स्टोरी मात्र मी सांगणार नाही. त्यात काही स्पॉयरल आहे म्हणून नाही तर ती तुम्हाला कुठेही सापडेल. पण चित्रपटात जी दाखवली आहे ती आलियाची स्टोरी आहे. त्या जागी तुम्ही तुमची रिलेट करू शकता. त्याच दृष्टीकोनातून चित्रपट बघू शकता. किंबहुना असेच होते. त्यामुळे चित्रपटात कुठेही आलियाचे पुढे काय होणार याचे टेंशन आपल्याला येतच नाही. एकदा का तिने आपला आयुष्याकडे बघायचा दृष्टीकोन बदलला की तिचे चांगलेच होणार हे आपल्याला समजते. किंबहुना हे प्रेक्षकांना समजणे हेच या चित्रपटाचे यश आहे.

चित्रपटाचा सर्वात मोठा प्लस पॉईंट आहे ते यातली फिलॉसॉफी. जीवनविषयक तत्वज्ञान. आणि ते सुविचार म्हणून ऐकण्यावाचण्यापेक्षा चित्रपटासोबत उलगडले जाण्यात मजा आहे. आयुष्यात निवडलेला कठीण पर्याय विरुद्ध सोपा पर्याय, तसेच यातील कुर्सी का तत्वज्ञान सध्या सोशल साईटवर प्रसिद्ध झाले आहे. मला पुढचे जास्त आवडले. जेव्हा आलिया शाहरूखला म्हणते की ही खुर्चीची फिलॉसॉफी सर्वांनाच माहीत असती तर बरे झाले असते, कोणी कोणाला यावरून जज केले नसते, आणि त्यावर याची काय गरज म्हणत शाहरूखने दिलेले उत्तर! (मला या शॉटला थिएटरमध्ये काही महिला "बरोबर आहे" असे म्हणताना स्पष्ट ऐकू आले) असो, माझे आणखी एक फेव्हरेट म्हणजे शेवटी आलियाचे गुंतलेले मन बाहेर काढताना जेव्हा शाहरूख तिला समजावतो, कशी काही नाती आपल्याला विविध प्रकारचा पण ठराविक आनंद देण्यासाठीच असतात आणि त्या त्या ठिकाणीच त्यांची मजा असते, पण आपण मात्र या सर्व प्रकारच्या आनंदाच्या अपेक्षा आपल्या रोमॅंटीक रिलेशनशिपकडून म्हणजे लाईफ पार्टनर या एकाच नात्याकडून पुर्ण व्हाव्यात अशी अपेक्षा करून त्यावर ओझे टाकतो.. वगैरे वगैरे.. अजून बरंच काही आहे, पण मुद्दाम ते सारे नेमक्या त्याच शब्दांत सांगत नाही अन्यथा ते स्पॉयलर होईल. कारण हाच चित्रपटाचा आत्मा आहे. चित्रपट तुम्हाला त्यासाठीच बघायचा आहे

आलिया एवढी गोड आणि इनोसंट मुलगी आहे की तिच्यासाठी सर्वात कठीण अभिनय वल्गर आणि ईरीटेटींग दिसण्याचा असेल. तसं काही दिसायचे नसल्याने ईतर सर्व एक्स्प्रेशन दाखवत ती आपल्या भुमिकेला खाऊन टाकते. एवढे सहजपणे सारे येते की कुठेही तो अभिनय आहे असे वाटतच नाही. आणि हे शाहरूख तसेच आलिया दोघांनाही लागू होते,. त्यामुळे दोघांची एकत्रित द्रुश्ये ईतकी सहज चित्रित झाली आहेत की कोणी आपल्या अभिनयाने आणि अदाकारीने समोरच्याशी स्पर्धा करतेय असे कुठेच जाणवत नाही. या दोघांची ही केमिस्ट्री बघून एक मनात आल्यावाचून राहिले नाही, शाहरूखच्या ऐन तारुण्यात जेव्हा त्याला रोमांटीक हिरोच्या भुमिका शोभायच्या तेव्हा आलिया असती तर आपल्याला या दोघांचे काही धमाल चित्रपट अनुभवायला मिळाले असते.

ईतर सहकलाकार, संगीत, दिग्दर्शक गौरी शिंदे यांच्याबद्दल फारसे काही लिहिणार नाही कारण शीर्षकात नमूद केल्याप्रमाणे हे परीक्षण नाहीये
तरीही ‘लव्ह यू जिंदगी’ या गाण्याचे बीट्स एवढे सही आणि रिफ्रेशिंग आहेत की जेव्हा आलियाचे ऑल इझ वेल होताना चित्रपटात ते गाणे वाजते तेव्हा आपलाही मूड लव्ह यू जिंदगी होतो.

जाता जाता - शाहरूखचा कमालीचा उत्कृष्ट ड्रेसिंग सेन्स आणि ते कॅरी करणे या चित्रपटातही जाणवल्यावाचून राहात नाही. त्याची जीन्स, शर्ट, वाढलेली दाढी या गेट अप मधून उभे राहिलेले जहांगीर खानचे कॅरेक्टर चित्रपट संपल्यावरही दृश्यम बनत आपल्या मनावर छापले जाते.. त्यामुळे शाहरूख फॅन्सनी त्याचे हे कॅरेक्टर पर्यायाने हा चित्रपट चुकवू नये. तसेच या चित्रपटानंतर आलिया भटचाही स्वत:चा एक फॅन क्लब व्हायला सुरुवात होईल हे नक्की