ती

फार फार वेगळी रचना. या आशयावर गद्य वाचले होते, कविता वाचली नव्हती मी तरी.

कविता उद्देशून तिसऱ्यालाच आहे पण कविताभर व्यापून उरते ते तिचेच व्यक्तिमत्व. काही जखमा सरळसाध्या असतात, रक्त वाहवतात- कालांतराने बऱ्याही होतात आणि किरकोळ व्रण सोडले तर मागे खुणा ठेवत नाहीत. काही आघात मात्र त्वचेत विषारी हिरवाई पेरतात, रक्तात ते विष भिनते आणि शरीरापेक्षा वृत्ती जहरीली होऊन जाते.
भूत वर्तमानाची नाळ सोडून वेगळ्याच भविष्याकडे निघालेली ही नायिका.....तिला आपल्या सामर्थयाची जाणीवही आहे आणि दुसऱ्याच्या असहायतेचीही. कदाचित ती मुद्दामहून हे करत नसेलही पण त्या घावाची वेदना तिच्या विचारात विपरीतता पेरुन गेलीय खरी....
त्यामुळे ती वरकरणी कौमुदी, चमकदार असली तरी आतून "सीतेची आसवे" म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या वनस्पतिप्रमाणे परभक्षी झाली आहे.

रचनेचा फॉर्मही आवडला. चार आणि तीन ओळींचे भाग प्रत्येक कडव्यात पडतात. दुसरा भाग तीन ओळींचा असल्याने एक झटका मिळतो वाचताना....आणि तिच्याबद्दल जे सांगायचे आहे त्याची गंभीरता वाढते...असे काहीसे वाटले.

तंत्राच्या दृष्टीने कदाचित थोडे आणि श्रम घेता आले असते. यमकांचा एक ठराविक फॉर्म पूर्णपणे पाळला गेला असता तर अष्टाक्षरी लय आणखी खुलली असती......पण ही किरकोळ बाब आहे.

Heaven has no rage, like love to hatred turned,
Nor hell a fury, like a woman scorned.......

या वचनाची आठवण झाली.