विमानप्रवासातल्या गमतीजमती

एका मैत्रिणीच्या बाबतीत घडलं आहे - गंमत नाही खरं तर! योग्य डॉक्युमेंट्स काळजी पूर्वक घ्यावेत हा धडाच मिळावा सर्वांना यातून. तिच्या मुलीचा यू. एस. पासपोर्ट आणि पी.आय.ओ. मुलगी ५ वर्षांची झाल्यावर पासपोर्ट
एक्स्पायर झाला म्हणून नविन घेतला. त्या पासपोर्टचा नंबर वेगळा होता. पी. आय. ओ. वर जुन्या पासपोर्टचा क्र.
पी. आय. ओ. वरचा पासपोर्ट नंबर करंट पासपोर्टशी मॅच होत नाहीये, तो बदलून घ्यायचा असतो हे त्यांना माहिती नव्हते. validपासपोर्ट आहे, valid पी. आय. ओ. आहे - हे बघून ते निघाले. वास्तविक जुने सर्व पासपोर्ट कॅरी करायचे असतात प्रवास करताना. यांनी तिचा जुना पासपोर्ट पण बरोबर घेतला नाही. निघाले भारतात यायला. सिअॅटल एअरपोर्टवर पण कोणी काही objection घेतलं नाही आणि त्यांना अॅमस्टरडॅमचं विमान बोर्ड करून दिलं.

अॅमस्टरडॅमला पुढलं विमान घेण्याकरीता ते गेले आणि तिथल्या डेल्टाच्या माणसाने सांगितलं की मुलगी विमानात चढू शकत नाही कारण her PIO is not valid. PP number on her PIO doesn't match with her PP no. जुना पासपोर्ट पण नाही दाखवायला. तो काही ऐकेना. परत जा सिअॅटलला असे सांगू लागला. शेवटी बर्याच वेळानंतर,काणखी कोण- कोण ऑफिसर्स शी बोलून हा मार्ग काढला की हिच्या नवर्याने जाऊन अॅमस्टरडॅम मधील भारतीय व्हीजा ऑफिस मधून हिचा भारताचा व्हिजा आणायचा (३-४ वर्ष झाल्येत या घटनेला आणि ती तिच्या कडून ऐकल्याला, त्यामुळे प्रत्येक तपशील अगदी अचूकच असेल असं नाही - पण साधारण गोषवारा सांगत्ये मी) त्यांचं ते विमान तर कधीचं गेलेलं.
आता त्याला अॅमस्टरडॅम मध्ये आत जायचं तर (त्याच्या कडे भारतीय पासपोर्ट) Schengen Visa पाहिजे. मग विमानतळावर त्याने Schengen Visa काढला. humanatarian basis त्यांनी तो दिला. मग तिचा नवरा अॅमस्टरडॅमच्या Indian consulate गेला. त्याला यायला ५-६ तास तरी लागणार होते. मग हिने आणि हिच्या मुलीने विमानतळावर एक हॉटेल रूम घेतली. तो परत आला तोपर्यंत त्या दिवशीची भारतात जाणारी शेवटची फ्लाईट निघून गेलेली होती. मग रात्र भर त्याच हॉटेलात मुक्काम आणि दुसर्‍या दिवशी पुढचं फ्लाईट!

माझे व मुलीचे तिकीट शेजारी शेजारी न येता एक ह्या टोकाला व दुसरे त्या टोकाला असे आले होते म्हणून हवाई सुंदरीस विनंती केली. तिने एका युरोपिअन शाकालला पलीकडे सरकवले आणि आम्ही दोघी जवळ जवळ बसलो. नंतर जेवण आले त्यात आम्हाला हॉट डॉग प्रकार आला. तोवर तो मांसाहारी असतो हे सुद्धा माहीत नव्हते. कारण भारतात तो व्हेज आयटम म्हणून अनेकदा खाल्ला आहे. पण जेवण नकोच होते म्हणून नाकारले. तर सहज शेजारी पहिले तर तो शाकाल शेवयाची खीर खाताना दिसला. मग लक्षात आले, आसन बदलले म्हणून फूड प्रेफरन्सही बदलला होता व त्याला आमचे जेवण मिळत होते. त्याला इंग्रजी येत नव्हते म्हणून तो संभाषण टाळून मुकाट समोर येइल ते खात होता. आम्ही न बोलताच त्याच्या भावना समजून घेतल्या कारण आम्हालाही त्याची भाषा येत नव्हती.

पुण्याचे लोक चावट आहेत हे माहित नाही का?
<<
बापरे! आमच्या पुण्याला असं म्हणताहात?

आम्ही एकदा सुट्टीच्या दिवशी Paris ला फिरायला गेलो होतो तेव्हाचा किस्सा :
मी आणि माझा एक मित्र ब्रुसेल्समध्ये होतो आणि एक अँटवर्पमध्ये.
शनिवार, रविवारची सुट्टी सत्कारणी लावावी म्हणून Paris ला जायचे ठरवले. आम्ही ब्रुसेल्सहून IDbus ने निघालो आणि एक साहेब अँटवर्पहून ट्रेनने. मस्त दोन दिवस फिरून येताना विमानाने येणार होता तो आणि आम्ही बसनेच.
रविवारी त्याची फ्लाइट 2ची होती आणि आमची बस निवांत 5ची होती, तर म्हटलं चला Paris airport बघुन येउया.
तिथे मित्राला सोडला आणि परत फिरलो तर एअरपोर्ट पोलिसांचा फोन, म्हणे एअरपोर्टवर या लगेच(बाकी फ्रेंचमिश्रीत इंग्लिशमधे काय बोलला ते समजलेच नाही). धावतपळत गेलो तर हे साहेब तुरूंगात. घाईत पासपोर्ट आणलाच नाही. मग फुल दंगा. कोण येऊन काय बोलतोय, का हसतोय, का चिडतोय काहीच कळेना.
शेवटी एका मित्राला त्याचा पासपोर्ट घेऊन बोलवला, तेव्हा कुठे त्याला सोडले.
विमानप्रवासाचा नाही, पण विमानतळ पोलिसांचा हा चांगलाच अनुभव आला होता.

मस्त किस्से सर्वांचे!

हा माझा विमानतळावरचा.. http://www.maayboli.com/node/11651

http://www.maayboli.com/node/28466

ही माझी विमानप्रवासातली गंमत.

मस्त किस्से आहेत एकेक !

>>>>एजल सीटवर >> ते आइल सीट करा प्लीज.. एजल फारच विचित्र वाटतंय..<<<१११११

. (भारतीय विमानातुन प्रवास करणा-यांना माहित असेल की विमानातल्या सिटा आपल्या एस्टीमधल्या सिटापेक्षाही जास्त अनकंफर्टेबल असतात).

हो ग मांडी पण घालता येत नाही.

ही एक गम्मत पहाच...
https://www.youtube.com/watch?v=XxtyisoNBaI

अरुंधती कुलकर्णी

सॉलिड किस्से आहेत एकेक...

उवा? ईईईईईई!!! केसांव्यतिरिक्त इतरत्रही त्या फिरतात आणि ओळखू येतात हे पहिल्यांदाच कळलं..

आम्ही बंगळूरूहून येताना दोन ज्येना आणि एक लहान मूल सोबत होतं, चेक इन करताना आम्ही शेवटचे प्रवासी हे समजलं. सीटा भरल्यात, इमर्जन्सीमध्ये दोन आणि इतरत्र तीन अश्या शिल्लक आहेत अशी सुंदर बातमी मिळाली. सुहास्य वदनाने त्या बाप्याने इमर्जन्सीमध्ये आम्ही तरूण माणसांनाच बसवू शकतो, म्हातारी आणि लहान मुलं बसवू शकत नाही असं सांगितलं. आधी आपण एकट्या बसणार म्हणून लेक खुश झाली. विमानात पोचल्यावर इमर्जन्सीची जागा पाहून तिने बालसुलभ प्रश्न विचारले. त्या प्रश्नांना बाबाने फारच सुलभ उत्तरं दिली, जसं की विमानाला काही झालं तर हवेत असतानाच इथला दरवाजा उघडणार आणि अग एकेक करून पॅराशूट घेऊन तिथून प्रत्येकाने उडी मारायची. कावरीबावरी होत लेकीने पुढचा प्रश्न विचारला की उडी मारताना बाबा किंवा आई मुलीला उचलून घेऊ शकते ना? त्यावर बाबा उत्तरला की नाही, सीटनुसार एकेकाने उठून उडी मारायची. झाऽऽलं... विमानातच लेक शब्दशः भोकाड पसरून मोठ्ठ्याने रडायला लागली. तिची दया येऊन एका सहृदय माणसाने त्याची सीट मला आणि त्याच्या बायकोची सीट लेकीला देऊ केली. बायको लेकीच्या सीटवर आणि तो इमर्जन्सीमधल्या माझ्या जागेवर जाऊन बसला. नवारिणीत जोडपं होतं ते बिचारं, हनिमूनहून परतत होतं. पूर्ण प्रवासभर नवर्‍याकडे मी 'कुठ्ठे म्हणून न्यायची सोय नाही' असे कटाक्ष टाकत होते.

त्या हनीमून कपललाही एकमेकांपासून थोड़ा ब्रेक हवा असेल

त्या हनीमून कपललाही एकमेकांपासून थोड़ा ब्रेक हवा असेल>> माझा नवरा हेच्च म्हणाला
म्हणे आपण त्याना सुवर्णसंधी दिली

काय किस्से आहेत एक एक

माझा पहिला प्रवास वय वर्षं ५, मुंबई बंगलोर. तो अगदीच अनएव्हेंटफुल :). मग विमान प्रवास होत राहिले, दिल्ली, कलकत्ता, बनारस, काठमांडू इ. कलकत्त्याहून येताना रसगुल्ले आणले होते. बाबांना तो कॅन पायाशी ठेवायचा होता. हवाई सुंदरीने वर ठेवायला सांगितले. मग्ग काय, टेक ऑफ झाल्यावर साखरेच्या पाकाचा अभिषेक सुरू :फिदी:. बाबा घाईने उठले, तर हवाई सुंदरी वस्सकन ओरडली आणि रागावून ताड ताड चालत आली. हे सर्व टेक ऑफ होऊन क्रुझिंग अल्टिट्यूडला यायच्या आतच

इथे आल्यापासून अनेक विमान प्रवास झाले, लहान मुलांना घेऊन, कधी एकटीने. एअर ईंडियात व्हेज जेवणाचा ऑप्शन दिलेला असताना ते जेवण संपल्याने नॉन व्हेज खाल ना अशी विचारणा २ वेळा केली गेली. २ वेळा विमानातले प्रवासी एकतर धडपडल्याने / एपिलेप्सीचा अ‍ॅटॅक आल्याने डॉक्टर या नात्याने मदत केली. दोन्हीवेळी मुलगी बरोबर असल्याने आता विमानाने जाताना तिचा प्रश्न ठरलेला असतो, विमानात किती पेशंट्स आहेत ?

किंगफिशरच्या बंगळूर पुणे विमानातून प्रवास करत होते. हवाईसुंदरीने नाश्ता सर्व्ह केला. माझ्या पलीकडच्या बाजूला बसलेल्या बाब्याने सरळ खाणेपिणे उरकल्यावर खाण्यासोबत आलेली कटलरी विमानात पुरवल्या गेलेल्या टिश्यूत गुंडाळून निवांतपणे आपल्या बॅगेत ठेवून दिली व आरामात झोपून गेला. हवाईसुंदरीने रिकाम्या प्लेट्स नेल्या. तिलाही कटलरी गायब झालेली कळली असणार! पण काही बोलली नाही बया. मला त्या माणसाची गंमतच वाटली. चांगला फॉर्मल ड्रेसमध्ये होता पठ्ठ्या! तरी हे असं वागणं. कमालच वाटली!

हा किस्सा मी मायबोलीवर आधी पण लिहिला होता.. तरी परत !

गल्फ एअर ही पुर्वी बहारीन, कातार, ओमान आणि संयुक्त अरब अमिरातीची कॉमन एअरलाईन होती. पुढे बहारीन सोडून बाकीच्या देशांनी स्वतःच्या एअरलाईन्स सुरु केल्यावर ती मागे पडत गेली. तिला अशी उतरती कळा लागलेली
असताना मी तिचे नैरोबी मुंबई असे तिकिट काढले होते. ते विमान व्हाया अबुधाबी जाणार होते म्हणजे फ्लाईट चेंज होता. ( आयटनरी तेवढीच होती. ) प्रत्यक्षात नैरोबीतून विमान उडाल्यावर ते किलिमांजारो ( टांझानिया ) ला उतरणार अशी घोषणा झाली. विमान अर्ध्याहून जास्त रिकामेच होते. प्रवासी भरण्यासाठी असे करत असावेत.

किलिमांजारोला माझ्या शेजारी एक झांजिबारी बाई येऊन बसली. आल्या आल्या तिने मला हॅलो करून शेकहँड केला.
मला ओळख पटली नाही पण तिनेच सांगितले कि ती मला मस्कतमधल्या टांझानियन एंबसी मधे भेटली होती.
त्याची शक्यता होती, कारण मी त्या ऑफिसमधे ऑडीट साठी जात असे.

तिचे बाळ खुपच गोड होते. माझी विंडो सीट होती, मी बोलावल्यावर ते लगेच माझ्याकडे आले. माझे व्हेज जेवण आधी आल्याने ते परत त्याच्या आईकडे गेले. मग तिचे जेवण आल्यावर ते परत माझ्याकडे आले. माझ्या कुशीत
झोपूनही गेले. एअर होस्टेसने त्याला माझ्याच कुशीत पट्ट्याने बांधले. मग दिवे मालवले आणि आम्ही सगळेच गाढ झोपलो.

त्या विमानाने परत एकदा नॉन शेड्यूल्ड थांबा मस्कतला घेतला. पण लँडींग एवढे स्मूथ होते कि विमान उतरून
थांबेपर्यंत मला जागही आली नाही.

जागा झाल्यावर बघतो तर ते बाळ माझ्याच कुशीत झोपलेले, मस्कतला उतरणार्‍या प्रवाश्यांची गडबड सुरु झाली
होती. आणि माझ्या शेजारची बाई सीटवर नव्हती.

मी टेन्स.. एअर होस्टेसला बोलवायची सोय नव्हती कारण त्या पोझिशनवर उभ्या होत्या. सर्व प्रवासी
उतरेपर्यंत मी तसाच अवघडून बसलो होतो. त्या वेळी काय काय विचार मनात आले त्याची कल्पना करा...

प्रवासी उतरल्यावर साफसफाईवाली टीम आली आणि थोड्याच वेळात ती बाई परत आली.. आल्या आल्या तिने माफी मागितली. तिने सांगितले ते असे.

मस्कतला डिसेंट सुरु झाल्यावर एअर होस्टेस फेरी मारू लागल्या. मी व्यवस्थित बेल्ट लावलेला असल्याने
मला जागे केले नाही. बाळ झोपलेय म्हणून ती बाई वॉशरूम मधे गेली. जवळचे वॉशरूम रिकामे नव्हते म्हणून
तिला दुसर्‍या सेक्शनमधे जावे लागले, तिथेही लाईन होती.

ती बाहेर आल्यावर डिसेंट सुरुच झाला होता. म्हणून एअर होस्टेसने तिला तिथल्याच सीटवर बसायला लावले.
मस्कत आल्यावर उतरणार्‍या प्रवाश्यांची लगबग सुरु झाल्याने तिला परत यायला वेळ लागला होता.

अबुधाबीला ती उतरली.. उतरताना कॉफी पितोस का ? म्हणून विचारलेही.. पण मला कनेक्टींग फ्लाईट पकडायचे असल्याने मी नकार दिला. तेव्हाही तिचे बाळ माझ्याकडेच झेप घेत होते.

मंजू

आधीच्यासारखा थरारक नाही पण किंचित इरिटेटिंग किस्सा.

दिल्ली ते मुंबई फ्लाइट होती. मला आयल सीट मिळाली होती. मिडल आणि विंडो मिळून एक जोडपे होते. त्यांनी आपल्या पर्सेस वगैरे वस्तू मस्तपैकी माझ्या आयल सीटवर ठेवून दिल्या होत्या. मी सीटशी पोचल्यावर त्यांना सांगितले की ही माझी सीट आहे. तर प्लीज वस्तू उचला. मला उगाचच पायापासून डोक्यापर्यंत न्याहाळून ती बया म्हणे ’आर यू शुअर?’ (इथे ऎक्सेंटवरून ते लोक देसी दिसत असले तरी य वर्ष परदेशात आहेत किंवा एबी(सी)डीजपैकी आहेत हे लक्षात आले). मी नॊर्मली नाही. मला माझा सीट नंबर वाचता येतो हे सबटेक्स्ट घेऊन मी येस म्हणाले. तिने नेटिवांवर भयानक उपकार केल्याच्या आवेशात पर्स उचलली आणि मला बसू दिले.

विमान सुरू झाले वगैरे आणि मग खाणेपिणे वाटप सुरू झाले. . मग जोडप्यापैकी बाईला जाऊ जाऊ झाले. मला उठायची आज्ञा करण्यात आली. मी उठले. ती गेली. इकडे वाटपामधे प्रत्येकाची प्लेट प्रत्येकाला दिली गेली. ती बाई परत आली. परत उठायची आज्ञा. हातातली प्लेट घेऊन उठायला एक अर्धा मिनिट उशीर लागला तर हीने परत आज्ञा केली. आणि उठल्यावर अ‍ॅटिट्यूड दिला. प्लेटमधल्या वस्तूंचे रॅपर्स फोडून अ‍ॅरेंज करायला सुरू करेतो त्यांच्यातल्या बाप्याला जाऊ जाऊ झाले. परत मला आज्ञा करण्यात आली. आणि जरा लवकर उठा असेही सांगण्यात आले. त्या इरिटेशनमधे मी उठले आणि ग्लासातली कॉफी अंगावर सांडली. मग मला 'न जाने कहा कहासे चले आते है!' टाइप लुक देत बाप्या गेला. मी जामच वैतागले होते. ती कॉफी साफ केली. म्हणलं आता एकदाचा तो बाप्या येऊदेत. आत जाऊन बसूदेत आणि मगच खाणे सुरू करू. तर १० मिनिटे झाली तरी त्याचा काय पत्ता नाही. भूक लागली होती. मग शेवटी मी खाणे सुरू केले आणि खाणे अर्धे होईतो बाप्या हजर. परत उठायची आज्ञा. मी असली सटकले. मनात म्हणलं. 'थांब आता तिथेच. सुखाने खाऊ देत मला. नाही उठत जा.' प्रत्यक्ष म्हणाले. प्लीज लेट मी फिनिश धिस फर्स्ट. अरारा... काय पण अ‍ॅटिट्यूड यावर.. शक्य असतं तर नजरेने दोघांनी जाळून टाकलं असतं मला. मग दोघे एकमेकांच्यात गप्पा मारायला लागले. कसे इंडियन लोकांना काही कल्चर नसते वगैरे. ते ऐकून मी आपल्या संस्कृतीत सांगितल्याप्रमाणे प्रत्येक घास ३२ वेळा चावून मगच गिळायचा असे ठरवले. पण तोवर जेमतेम २ घास उरले असल्याने खाणे लगेच संपले. मी उठले. मला शक्य तितका अ‍ॅटिट्यूड देत दोघे स्थानापन्न झाले.
नंतर त्यांचा पिडीए चालू झाला. रंगात आल्यावर नेकिंग वगैरे करताना बाईने पाय हलवला तो मला लागला.
मग मी जोरात 'आय डोण्ट केअर व्हॉट यू डू इन युअर सीटस बट डोन्ट किक पिपल व्हाइल डुइंग इट. इव्हन दो इट इज युअर कल्चर' असे कल्चर वर स्ट्रेस देऊन म्हणाले. परत लागला पाय तर उलटा पाय मारीन असेही म्हणायचे मनात होते. पण नाही म्हणाले.

अर्र्र्र्र्र्र्र्र!! आयल सीट म्हणजे वैतागच असतो...

एकसे एक किस्से आहेत. मजा येतेय वाचायला.

हो वैताग असतो हे खरंय पण एकट्याने प्रवास करत असताना बर्‍याचदा मिळते आयल सीट. अर्थात एवढेवेळा एवढ्या प्रवासांमधे मिळाल्या होत्या आयल सीटस पण असा इरिटेटिंग अनुभव एकदाच आला.

आणि आयल सीट मिळाली नाहीत की कसे वांधे होतात ते वाच - माझा लेक पावणेदोन वर्षाचा असताना मी आणि तो भारतात परत येत होतो. विन्डो आणि मधली सीट आम्हाला, आयलला एक देसी मुलगा. लहान मुलाला घेऊन कसाकाय प्रवास करता तुम्ही वगैरे एक परिसंवाद झाला. तोवर हवाई सुंदरीने ड्रिंक्स आणले. या बाबाने व्होडका की तत्सम पांढरे पेय घेतले आणि म्हणाला, हे घेतले की मस्त झोप येते. अजिबात जेटलॅग येत नाही. म्हटलं चालूदे तुझं. लेकाने थोडावेळ हात पाय चालवले, माफक खेळला, खाल्लं, रडला आणि झोपला. शेजारी हा बाबाही ते पेय पिऊन थंडगार. लेक झोपला आहे तीच संधी साधून मला 'जायचे' होते. पण हा बाबा जो काही 'रिलॅक्स' मोडात गेला होता की मला त्याला ओलांडताच येईना! जाम पंचाईत झाली. बरं जायचे किती वेळ टाळणार? लेक झोपलाय हे महत्त्वाचं टायमिंगही साध्य करायचं होतं आणि तो झोपलाय तोवर जमेल तितकी झोपही घ्यायची होती. मग हवाईसुंदरीला बोलावले. ती आयलमध्ये उभी राहिली. तिच्या हाताला धरून मी त्याला ओलांडून गेले. तिला तिथेच उभं रहायची विनंती केली. मी परत आले. त्याला ओलांडून परत आत बसले. लाथ लागली असावी. फार मनावर घेतले नाही. त्याच्या लक्षात येण्यासारखी त्याची परिस्थिती नव्हतीच! हाच प्रकार अजून एकदा अपरात्री केला कधीतरी. प्रवासभर माझं निम्मं लक्ष लेक झोपलाय ना यावर. मुळीच गाढबिढ झोप लागली नाही. डुलक्या काढल्या. दोन्ही बाजूला शांत झोप लागलेले लोक असले आणि आपण टक्क जागे असलो की जे होतं तेच माझंही झालं होतं.

पार प्रवास संपेस्तो हा माणूस घोरत होता. उतरायच्या आधी ते कसले फॉर्म देतात ते सर्वांना वाटायची वेळ आली तरी हा झोपलेलाच. म्हटलं लॅन्ड झाल्यावर तरी उठतोय की नाही? पण हवाईसुंदरीनेच त्याला उठवलं, फॉर्म भर आता, उतरायची वेळ आली असं म्हणाली. मग जागा झाला एकदाचा. फ्रेश होऊन आला आणि मला म्हणाला, मी म्हणालो ना, मस्त झोप लागते व्होडका घेतल्यावर ते. तू घ्यायला हवी होतीस. मी फक्त जमेल तितका हताश कटाक्ष टाकला!

थोडासा थरारक अनुभव. मी एका कॉनफरन्स साठी स्पेनला गेले होते तिथून अ‍ॅबर्डीनला (स्कॉटलंड) परत यायचे होते. माझ्याबरोबर आमच्या विद्यापीठातील २ विद्यार्थी सुद्धा होते. लंडनपर्यंत प्रवास एकदम मस्त आणि स्मूथ झाला. लंडन-अ‍ॅबर्डीन विमान लेट झालं कारण अ‍ॅबर्डीनला खूप धुकं होतं. खूप वेळ वाट पहिल्यावर विमान सुटणार असं कळलं तेव्हा हायसं वाटलं. आम्ही सगळे विमानात बसलो. मी मिडल सीटवर आणि माझ्या बरोबरचे २ विद्यार्थी आजूबाजूला बसले होते. मस्त गप्पा चालू होत्या. अ‍ॅबर्डीनच्या अगदी जवळ आलो होतो तेवढ्यात अनाउन्समेंट झाली की अ‍ॅबर्डीनला अजून खूप धुकं आहे विमान मागे फिरून एडिंबराला लँड होईल. मला एकदम वैताग आला. आधीच विमान लेट त्यात एडिंबराला उतरलो की पुढे बस नाहीतर ट्रेन, म्हणजे अजून अडीच तीन तासांची निश्चिंति. विमान वळवून मागे घेतलं गेलं. पंधरा वीस मिनिटे झाली पण मधेच काय झालं कोणास ठाऊक परत अनाउन्समेंट झाली की अ‍ॅबर्डीनचं हवामान आता चांगलं आहे तेव्हा विमान परत अ‍ॅबर्डीनला वळविण्यात येणार आहे. परत आम्ही अ‍ॅबर्डीनपर्यंत आलो आणि अनाउन्समेंट झाली की अजून खूप धुकं आहे जमलं तर विमान अ‍ॅबर्डीनला उतरविण्यात येईल अन्यथा परत एडिंबराला वळविण्यात येईल. मी मनात म्हट्लं एकदा इंधन-बिंधन चेक करा नाहीतर ह्या वळवावळवीत ते संपायचं.

शेवटी एकदाचे सीट बेल्टची साईन ऑन झाली आणि पायलटने विमान उतरविण्यास चालू केले. खूप वेळ झाला तरी आम्ही ढगामधून बाहेरच येत नव्ह्तो. माझा मनातल्या मनात हनुमानचालिसा चालू झाला. माझ्या मनात चित्रविचित्र विचार यायला लागले. घरी नवरा वाट बघतो आहे, मला काही झालं तर त्याचं काय होईल? मग आई-वडिल डोळ्यासमोर तरळून गेले. भीतिने माझी अक्षरशः वाट लागली होती. तेवढ्यात माझ्या शेजारील मित्राने खिडकीतील मित्राला विचारले "Can you see the land?" आणि खिडकीतील मित्र क्षणाचाही वेळ न लावता म्हणाला "Nope". मी डोळे मिटून घेतले. माझी हनुमानचलिसा आळवणी अजूनच आर्त झाली. आणि पाचच मिनिटात विमान धावपट्टीवर उतरल्याची जाणीव झाली. मी डोळे उघडले तेव्हा विमान पार्क करणे चालू होते. एकदम अख्ख्या विमानात टाळ्यांचा कडकडाट आणि जल्लोष चालू झाला. सिनेमात दाखवतात तसाच!!

वैमानिकाने विमानचे लँडिंग इतके स्मूथ केले होते की नेहेमीप्रमाणे माझा कान दुखणे, कानात दडे बसणे असं काहीही झालं नाही. मी देवाचे आणि वैमनिकाचे शंभरदा तरी आभार मानले. घरी जाताना टॅक्सी ड्रायव्हर पण म्हणाला एवढ्या धुक्यात विमान उतरले तुझे लकी आहेस "now are you eager to meet your family??"

पूनम

माझे मुंबई-सिंगापूर-सिडनी-ऑकलंड-मेलबर्न-सिंगापूर-मुंबई... या प्रवासातले मजेशीर अनुभव.

http://www.maayboli.com/node/22781

http://www.maayboli.com/node/22807

मी विमानातून चक्क जिवंत डास हॅंड बॅगेतून बंगलोर - मुंबई नेले त्याचा किस्सा :
आमचे डेंग्यू ज्या डासांमुळे होतो त्या Aedes aegypti ह्या डासांवर प्रयोग सुरु होते. आम्ही जवळपास ७५० - १००० डास maintain केले होते . काही अपरिहार्य कारणामुळे प्रोजेक्ट डेडलाईन पुढे ढकलली पण सेमिस्टर संपलेलं आणि माझं घरी परतायचं बुकिंग आधीच केलेलं होतं परंतु माझा सहकारी सुटीतही instituteमध्ये थांबणार होता. पण मी निघायच्या आधीच सगळे प्रयोग संपवणं गरजेचं होतं. मला रोज ५० - ६० डास हातावर चावत असत त्यामुळे घरी आईला प्रचंड काळजी होती म्हणून मी तिच्यासाठी डास भेट म्हणून आणायचे ठरवले ( आत्ता मीच हसत्ये हे लिहिताना ! )
प्रयोग संपायला रात्रीचे ३ वाजले. मग दुसऱ्या lab मधून दोन छोटे डबे आणून त्यात कसेबसे २-२ डास पकडले ( त्यासाठी पुन्हा एक ३०-४० चावले ते वेगळेच ) मग ते डबे नीट सीलबंद केले. आणखीन एक डब्यात ठेवून मग मी पहाटे ५ ला रूमवर परतले. डास नेताना पकडू नये म्हणून प्रचंड घाबरले होते पण मी ते घरी आणणारच असा निश्चय केला होता ! आणि त्यामुळे २-३ तास सुद्धा नीट झोपू शकले नाही

११ चं फ्लाईट होतं आणि निघायच्या १० मिनिटे आधी माझी सगळी कात्री , कटर, सुरी वगैरे प्रयोगाची आयुधं हॅंड बॅगेत असल्याचा साक्षात्कार झाला. मग काय अर्धवट झोपेत ते सगळे काढून डास जिवंत आहेत ना हे बघून निघाले. एक डबा मोठ्या चेक इन सामानात आणि दुसरा माझ्याकडे.
सेक्युरिटीच्या वेळी माझी बॅग थांबवलेली दिसली. माझ्या छातीत धडधड सुरु ! वाटले आता ह्यांना डास इथेच द्यावे लागतील आणि काही समजावून सांगू शकले नाही तर उगाच पकडतील कि काय ही भीती !
मग नंतर त्यांनी सांगितलं त्यांना एक कर्कटक सापडला होता !
मग तो लगेच काढून दिला आणि शिक्का घेऊन तिथून जी धूम ठोकली ती थेट ज्या गेटवर मला जायचे होते तिथे येउन तासभर गुपचूप बसून होते !

संपूर्ण प्रवासभर त्या डासांचीच चिंता ! पण मी जसे डब्यात भरले होते तसेच जिवंत आले माझ्यासोबत मुंबईत ते दोन डास !
चेक्ड इन सामानातले मात्र मेले होते !