आई

लेखणी आहे हातात, पण मन नाहीच कशात
विचारणारे विचारतात, नवीन काही नाही का डोक्यात?
काय सांगू होत नाही साकार, कल्पना बुडतात शून्यात.
बर्मूडाच आहे ते शून्य - विचार त्यात गुडुप्प होतात.
लिहिलेली पानं व्याकूळ होऊन फ़डफ़डतात,
कोपरा दुमडलेला - आज एक अचानक हातात?
दशकं तीन आणि वर वर्ष सात लोटली -
आईची प्रतिमा-माया त्या शून्न्यात लपली.
आठवत बालपण,धरून हात तिनीच गिरवला-श्रीगणेश,
तेंव्हाच म्हणाली तुझ्या आजोबांच नाव पण गणेश.
ओसरी समोर कोवळ्या उन्हात आसन असायच दोघांच,अ‌न्‌
कुंपणावरच्या विलायती चिंचांचा, मोह कठिण आवरायचा.
वडिलांच नाव नीळकंठ- सामर्थ्य त्यात दोष गिळण्याच!
त्याच पावलांवर चालाव तू, मी देईन सदैव बळ--
मायेची पाखरण करून .... !