व्हाई शूड ‘गर्ल्स’ हॅव ऑल द फऽऽन !!

..

ऐका या शुक्रवारची कथा ..

आमच्या एमएनसी कंपनीच्या नियमानुसार फ्रायडे ड्रेसिंगचे निमित्त साधत, (यंदाच्या २६ जानेवारीला मॉलमध्ये लागलेल्या सेलचा लाभ उचलत घेतलेले भारीतले ब्राण्डेड) टी-शर्ट घालून ऑफिसला गेलेलो. ब्राईट अन उठावदार रंगाचे टी-शर्ट मला खुलून दिसत आहे हे सकाळी आरश्याने सांगितले होते. त्यामुळे फेस टू फेसवरच लाईक्स एण्ड कॉमेंटस मिळायची अपेक्षा सोबत होतीच.

मेन गेटवरचा सिक्युरटी गार्ड मोहनलाल!, गुड मॉर्निंग बोलताना त्याच्या नजरेत जे कौतुकाचे भाव ओसंडून वाहत होते, त्याने बोहणी चांगली झाली म्हणायला हरकत नव्हती. रिसेप्शनवरची सॅण्ड्रा जागेवर नव्हती, त्याची तेवढी हळहळ वाटली. पण काही वांधा नाही, लंचनंतर तिला दर्शन देऊया म्हणत मी आमच्या डिपार्टमेंटकडे वळलो. वाटेत दोन दुसर्‍या डिपार्टमेंटचे मित्र भेटले, त्यांनी लांबूनच इशार्‍याने ‘आज तर छावा दिसतोयस’ टाईप सुचवले. पुढच्या वळणावर सेक्शन मॅनेजरचे केबिन पडते. सुदैवाने ते दरवाज्यातच उभे असल्याने, दोन कौतुकाचे शब्द त्यांचेही झेलले.

इथपर्यंत सारी धमाल होती!., पण जसे आमच्या विंगमध्ये पाऊल टाकले तसे यकायक सर्वच मुली खिदळायला (हसायला) लागल्या. मी घाबरून तात्काळ उलटा वळलो, आणि पॅंट चाचपून चैन लावायला विसरलो तर नाही ना हे चेक केले. पण ती व्यवस्थित होती. बस्स माझी तर्कबुद्धी इथेच संपली. उगाच नेहमीसारखे काहीतरी पांचट कारणासाठी हसत असतील म्हणून मी देखील त्यांना उलटतोंडी हसत हसत जागेवर जाऊन बसलो. पण तरीही सर्वच जणी एकाचवेळी कश्या हसल्या हा प्रश्न होताच. ठरवून गेम तर करत नव्हत्या माझा??

दुपारपर्यंत त्यांचे अधूनमधून माझ्याकडे कटाक्ष टाकत हसणे चालूच होते. अर्थात हे कटाक्ष टाकत हसण्यामागच्या भावना ‘त्या तश्या’ नसल्याने माझे गाल काही "गुलाबी" होत नव्हते. पण ते चांगलेच झाले एकाअर्थी, कारण त्यांचे हसण्याचे कारण माझे "गुलाबी" रंगाचे टी-शर्ट हेच होते. मला हे तेव्हा समजले, जेव्हा न राहवून त्यातील एकजण म्हणाली,

"काय रे रुनम्या, तुला दुसरा रंग नाही का सापडला? हा कसला पोरींचा रंग घालून आलायस?"

"नायतर काय,... तरी नशीब दाढी थोडीफार वाढलीय, नाहीतर एकदम ‘तस्सा’ वाटला असतास... खी खी खी.." दुसरी खिदळली. यातला ‘तस्सा’ म्हणजे नेमका ‘कस्साऽऽ’ विचारत मला स्वताचीच शोभा करून घ्यायची नसल्याने मी सवयीप्रमाणे वाद न घालता यावेळी शांतच राहिलो. पण त्या बालिकांना थांबायचे नव्हतेच.

"हा हा हा,.. पिंकी पिंकी" म्हणत तिसरीने त्यांच्या कॉलेजमध्ये एकजण कसा बरेचदा पिंक रंगाचे कपडे घालायचा म्हणून त्याला "पिंकी" नावाने चिडवायचे याच्या सुरस कथा सांगू लागली.

चार जणी आणखी कान टवकारत गोळा झाल्या, तसे मी हातातले काम सोडून तडक तिथून निघून गेलो, अन्यथा मलाही त्या दिवसापासून नको ते पिंकी वगैरे नाव पडले असते.

सकाळपासून आरश्यासमोर उभे राहताना ज्याच्यामुळे मला स्वताचेच कौतुक वाटत होते ते पिंक टी-शर्ट, आता मला ताबडतोब अंगातून भिरकावून द्यावेसे वाटत होते. ज्या दुकानातून घेतले होते त्यांची रिटर्न शिटर्न पॉलीसी तकलादू असल्याने आता ते परतही करता येणार नव्हते. थोडक्यात पैसेही फुकट गेले होते. पण त्यापेक्षाही मला एका गोष्टीचे जास्त वाईट वाटत होते, ते म्हणजे जी वस्तू मला आवडली होती आणि जी मला शोभतही होती, ती मला आता समाजमान्य नसल्याने यापुढे वापरता येणार नव्हती. आणि राहून राहून एकच प्रश्न मनात उसळत होता .. व्हाई शूड गर्ल्स,. व्हाई शूड गर्ल्स,.. व्हाई शूड गर्ल्स हॅव ऑल द फऽऽन !!!

....
...
..

आता ऐका एक जुना पुराणा कॉलेजचा किस्सा !

सबमिशनचा काळ होता. मी घरी कमी आणि हॉस्टेलवर मित्रांच्या रूमवर जास्त पडीक असायचो. खाणे-पिणे त्यांच्याच मेसवर., कधी मैत्रीखात्यात तर कधी पैसे मोजत,. तर कधी चायनीजची गाडी झिंदाबाद!. सबमिशनसाठी रात्र जागवायची असेल तर भुर्जीपाव हवाच हवा. शाकाहारी पोट्ट्यांसाठी मॅगी आणि कटींग, सोबत टायगर बिस्किटांना तोड नाही. बस्स अशीच एक रात्र!,

अशीच एक रात्र आम्ही दोन मित्रांनी हॉस्टेलच्या अभ्यासिकेत जागवली ते थेट पहाट होईपर्यंत. सकाळी कुठलेही लेक्चर नव्हते, कॉलेजला सबमिशनसाठी दुपारीच जायचे होते. पण सकाळ उजाडता उजाडता ध्यानात आले की आपल्याकडच्या ड्रॉईंग शीटस संपल्या आहेत, आणि त्या हमखास मिळायचे सर्वात जवळचे ठिकाण म्हणजे कॉलेजचेच वस्तू भांडार. घड्याळावर एक नजर टाकली तर साडेआठ वाजले होते. नऊ वाजता कॉलेज भरते, आणि स्टोअर त्याआधीच १५-२० मिनिटे उघडते. अजून आम्ही आंघोळ केली नव्हती की तोंड धुतले नव्हते. अर्थात रात्रभर झोपलोच नसल्याने ब्रश करायचा प्रश्नच नव्हता. एक कटींग चहा ढोसला की तोंड फ्रेश!.

असो, तर कॉलेजला जाण्यासाठी आंघोळ कंपलसरी केलीच पाहिजे, असला काही आमच्या कॉलेजला नियम नव्हता, त्यामुळे ती न उरकताच जाणे चालण्यासारखे होते. प्रश्न होता तो कपड्यांचा! थंडीचा तो सीजन नव्हता किंवा मच्छरांचा हैदोस नव्हता, त्यामुळे आदली रात्र अभ्यासिकेतच जेमतेम गुडघा झाकेल इतपत तोकड्या पॅंटवर काढली होती. आताही दोघांच्या अंगावर तीच हाल्फपॅंट (आपापली) आणि टी-शर्ट होते. रूमवर कपडे बदलायला परत जायचे म्हणजे सबमिशन काळातल्या बहुमूल्य वेळेचा अपव्यय, तसेच रूमवरची पोरे झोपली असतील तर त्यांच्या झोपमोडीच्या शिव्यांचा प्रसाद!..

बस्स!, केसांवरून एक हात फिरवला अन कपडे झटकत, ड्रॉईंग शीट ठेवायचे सिलेंडराकृती नळकांडे धनुष्यबाणाच्या भात्यासारखे खांद्याला लटकवले आणि कॉलेजच्या दिशेने प्रयाण केले.

बापूंच्या देशात धोती आणि पंच्यापेक्षा किंचित जास्तच कपडे परीधान करून महाविद्यालयाच्या आवारात प्रवेश करताना आम्हाला कसलाही संकोच वाटत नव्हता. उलट कमालीचे हलकेफुलके अन प्रत्येक पावलागणिक पायांवरून मोरपीस फिरवल्यासारखे वाटत होते. पण स्टोअरवाल्याने उगाचच आमची अर्धवट उघडी ढोपरे बघत एक कॉमेंट टाकली, ‘काय रे झोपेतूनच उठून आलात का? ते ही नाईट ड्रेसवर?" ..

सबमिशन काळात त्या स्टोअरवाल्याची चलती असल्याने आणि आम्हाला पुढचे काही दिवस त्याची गरज असल्याने, आम्ही फारशी हुज्जत घातली नाही. एवढेच नव्हे तर बाजूने खीखी करत आलेल्या ‘नाजूक’ आवाजांकडेही दुर्लक्ष केले. पण परतताना कॉलेज कॅंटीनमधून निघणार्‍या अण्णासस्पेशल कॉफीच्या वासाने रेंगाळलो आणि तिथेच सपशेल घात झाला.

कॅंटीनच्या पायरीवर बसून हातात कॉफीचा ग्लास पकडत, सकाळी नऊ वाजताचे, भरणारे कॉलेज अनुभवत होतो,. येणाजाणार्‍या मुला‘मुलींची लगबग न्याहाळत होतो.. अन इतक्यात एका मामांनी हटकले!.. त्यांचा आवाजाचा टोन बघता आम्हाला वाटले की यांचा गैरसमज झाला असावा, बहुतेक ते आम्हाला कॅंटीनमध्ये काम करणारे पोर्‍या समजले असावेत. अर्थात, त्यांच्याशीही असे फटकून बोलणे अपेक्षित नव्हतेच, पण तरीही असते ना एकेकाचे..

"आम्ही स्टुडंट आहोत, याच कॉलेजचे...." आम्ही त्यांना ओळख पटवून देऊ लागलो.

"ते दिसतेच आहे...." आमच्या हातातल्या वस्तूंवर एक नजर टाकत ते म्हणाले.

च्याईला मग प्रॉब्लेम काय आहे,.. असा विचार आमच्या डोक्यात आला.

"कॉलेजमध्ये हे असले कपडे घालून येतात का? घरी आहात का?......" त्यांचा प्रॉब्लेम काय होता याचा लागलीच उलगडा झाला.

हुज्जत घालून वेळेचा अपव्यय करण्यापेक्षा, सॉरी बोलून उरलेली कॉफी एकाच घोटात संपवून तिथून सटकणे त्या परीस्थितीत योग्य ठरले असते. पण तो टोन जिव्हारी लागला होता. उत्तरासाठी मी आजूबाजुला पाहिले आणि माझे डोळे चमकले. समोरून चारेक मुलींचा ग्रूप कॅंटीनच्या दिशेने चाल करून येत होता. त्यापैकी एका मुलीने आमच्याच मापाची हाल्फ पॅंट घातली होती. आता अ‍ॅटीट्यूड दाखवत बोलायची पाळी आमची होती. दोन चुटक्या वाजवत.. मी म्हणालो, हिंमत असेल तर तिला हे सु्नवा !!

त्या मामांना हे बापजन्मात शक्य नव्हते, ना आमच्या युक्तीवादाचे त्यांच्याकडे प्रत्युत्तर होते. बदल्यात आमच्याकडे त्यांनी आयकार्डची मागणी केली. पण आम्ही त्यांना ‘जाओ पहले उस लडकी का आयकार्ड लेके आओ’ सुनावत तिथून सटकलो.

या कचाट्यात न अडकता सुखरूप अन वेळेत परत जातानाही आम्हाला एक गोष्ट समजली होती, पुढच्या वेळी इच्छा असली तरीही आम्हाला या कॉलेजमध्ये हाल्फ पॅंट आणि शॉर्टसवर फिरता येणार नाही. भले त्यात आम्ही कितीही कम्फर्टेबल फील का करत असेना, कॉलेज प्रशासनाने वा पर्यायाने समाजाने बनवलेले हे कायदेकानून आम्हाला पाळावेच लागणार होते. आणि तेव्हाही, त्या मौजमस्तीच्या वयातही, राहून राहून एकच प्रश्न मनात रेंगाळत होता ..

व्हाई शूड गर्ल्स,. व्हाई शूड गर्ल्स,.. व्हाई शूड गर्ल्स हॅव ऑल द फऽऽन !!!

- ऋनम्या