किल्लीने उडविलेली खिल्ली

हा हा हा...

किल्ली, खिल्ली आिण सल्ला भारी.

छान लिहिलय.

छान... त्यांच्याकडे किल्ली ते तूझ्या एकंदर भल्यासाठीच ठेवत असतील नाही

छानेय किस्सा, आणि छान लिहिलाय. असे प्रसंग आयुष्यात घडत असतातच. माझ्याशी तर इतके घडतात की अरे मीच का असा प्रश्न दरवेळी कोणालातरी विचारावासा वाटतो. फुरसतीने शेअर करतो..

आणि हे ललितमध्येच योग्य आहे.
एक वै.म. - या लिखाणात हि हलत्या जबड्याची स्माईली वाचताना त्रास देतेय, त्या जागी हे उत्तम. ते ही कमीत कमी

अरेरे काय त्रास ग हा तुला? बरे झाले डुप्लिकेट मिळाली लगेच. माझे काय होते पेट्रोल भरताना किल्ली
डिकीला लावली असते. मग पुढे गेल्यावर स्कूटर वर बसल्यावर लक्षात येते ती तिथेच आहे. मग विचित्र पण मागे हात करून ती काढून घ्यायची नाहीतर उतरून परत चाबी घेउन बसायचे.

लेख छान आहे.

जागु मस्तच लिहिले आहेस ग..

मस्त लिहीलेय् जागु

जागू, मस्त

बरेच दिवसांनी असं हलकंफुलकं काही लिहिलंस.

छान लिहलेय.

हाय हाय.. माझी बहिण शोभतेस गं एकदम.. मी एकदा फोर व्हिलरमध्ये चावी ठेऊन मग दरवाजा लॉक केलेला (दरवाजामध्ये वर येणारे लॉक्स असतात ते खाली ढकलुन, तेव्हा ते टुक्टुक वाले लॉक लावले नव्हते.). नशिबाने गाडी घराखालीच उभी होती. दुसरी चावी भावाकडे होती, ती त्याच्याकडे जाऊन आणेतो एक आठवडाभर गाडी वापरता आली नाही

वाशी ब्रिजखाली टु व्हिलर लावुन, चावी डिकीला लावुन ऑफिसला जायचा उद्योगही दोनदा करुन झालाय. नशिबाने दोन्ही वेळा गाडी वाचली.

बाकी घराच्या तिनची चाव्या घरात ठेऊन मग घर बाहेरुन ओढुन घेऊन् लॉक करण्याचे उद्योग तर अनंत वेळा केलेत. नशीबाने घर पहिल्या मजल्यावर असल्याने कोणालातरी खिडकीवरुन गच्चीत चढवुन तिथुन चावी काढण्याचे उद्योग सोपे जातात. हल्ली कटाक्षाने तिनही चाव्या एकत्र घरात नसणार याची काळजी घेते. नेमके जेव्हा असे होते तेव्हा दार लॉक होते.

ह्या वटपोर्णिमेला पण माझ्याबरोबर हेच झाल्..पण समस्त बायकांनो चावी विसरणारा माझा नवराच होता...त्याच काये ऑफीसला जायच असल्यामुळे आणि दुसरीच वटपोर्णिमा असल्यामुळे मी सकाळि लवकर ऊठुन आवरुन नवर्याला घेऊन गेले वडाला आणि पुजा करुन येताना एटीम कडे गेलो पठ्याने पैसे काढ्ले ठेवले आणि बरोबर चावी आणि मोबाईल पन स्व्तःचा...
मग काय मीच सगळी सुत्रे हातात घेउन गॅरेजवाल्याला फोन करुन यायला सांगितल तो पण लगेच तयार झाला येताना की मेकर लाच घेउन आला १ तासाच्या आत गाडी चालु....वटपोर्णिमा होती नाहितर मी खुप चीडचीड केली असती...

असं करणारी तु एकटीच नाहिस. अनेक लोक असतात. माझ्याच सर्कल मध्ये २-३ नग आहेत

असं करणारी तु एकटीच नाहिस. अनेक लोक असतात. माझ्याच सर्कल मध्ये २-३ नग आहेत
>>>
ह्म्म्....ते तर आहेच्...कहर म्हणजे ज्या दिवशी माझा किस्सा झाला सेम त्याच दिवशी ब्रॅंचमध्ये पण एकजणीने तेच केल
आणि संध्याकाळी नवरा पण चावी हरवुन आला...नशीब त्याची दुसरी चावी घरात होती भाऊजी गेलेले ऑफीसला चावी घेउन...खरतर त्या दिवसावर मी एक विनोदी लेखच लिहु शकते...त्या एकाच दिवशी चावी विसरण्याच्या तीन घटना माझ्याच लाईफमध्ये आल्या.

जागू, साधना हात मिलाव
दक्षिणा, मला नग काय म्हणतेस ग
जंगली महाराज रोडवर पिझा हट पाशी दोन तास स्कुटरलाच लटकत होत्या चाव्या

जागू,
बहुदा गाडीला चावी तशीच आहे म्हणजे मालक गाडीजवळच कुठेतरी आहे असे वाटून धाडस केले नसेल चोराने.... कशीय आयडियाची कल्पना

मस्त लिहीलंय ! मी एकदा एका कार्यक्रमाला उशीरा पोचले. द्यायचे प्रेझेंट डिकीत होते. हॉल्मधून घाईघाईत बाहेर येउन डिकी उघडली तर आत वेगळंच सामान !! दोन सारख्या गाड्या शेजारी शेजारी होत्या. पण एकाच चावीने दोन्ही ची डिकी उघडत होती . तेव्हापासून मी डिकीत फार काळजीपूर्वक सामान ठेवते. आणि आठवणीने बाहेर काढते.

विसरायला नको अस मनात आल कि हमखास विसर पडतो असा माझाही अनुभव आहे.
भरिला आता श्रवणयंत्र ्वापरावे लागत आहे. कित्येकदा ते लावले आहे कि नाही कळत नाही आणि
समोरच्या बोलणार्‍याचा चेहरा-भावलक्शषात आले तर उलगडा होतो !

जागुतै, माझा अर्धा जीव याच टेंशन मधे असतो डिकी उघडल्यावर की मी चावी आत तर नाही टाकतेय
मला स्वतःची ही सवय माहीत आहे
मला अशिर्वाद दे की ही वेळ माझ्यावर कधीही न यावी

जागू, तुम्ही सर्व गोष्टी एवढ्या निटनेटकेपणाने करताना, लिहिताना मायबोलीवर आढळता की थोडा सुद्धा धांदरटपणा असेल असे कधीही जाणवले नाही ☺

माझ्या अगदी शेजारी राहणार्‍या एक बाई आहेत. त्यांची आठवण झाली. त्या नेहमी माझ्या कन्सल्टन्सीतून काम करून घ्यायच्या आणि शुल्क द्यायची वेळ आली की आधी घासाघीस मग टाळाटाळ मग विलंब आणि शेवटी ठरल्यापेक्षा रक्कम कमीच देणार हे नक्की. शिवाय, प्रत्येक गोष्टीत घाई ठरलेलीच.. म्हणजे आधी स्वतः प्रत्येक गोष्टीत विलंब करायचा, मग दुसर्‍यापाशी आल्यावर त्याच्याकडून मात्र प्रतिसाद यांना त्वरेने हवा. हातातले काम सोडून यांचे काम करून द्या. शिवाय आपण यांना यांच्या मनाप्रमाणे काम करून द्यायचे. त्यातही यांचे नखरे हजार, अनंत सूचना. सर्व सूचना देखील सलग देणार नाहीत, कारण यांचा फोन मिनिटा मिनीटाला वाजत असतो. प्रत्येक फोनवर किमान पाच मिनीटे तरी बोलणारच (कमाल मर्यादा नाही). शिवाय अनेक संदर्भांकरिता यांना इतरांना फोन करावा लागणार. एवढ्या खटाटोपात त्या मोबाईलची बॅटरी उतरणार, त्यामुळे कुठेही गेल्या तरी आधी सॉकेट शोधून त्यावर चार्जर लावणार आणि त्याला मोबाईल जोडणार. तो वाजला की पुन्हा तिथे जाऊन बोलणार. आपण यांची प्रतिक्षा करंत तिष्ठत राहणार.

यावर कडी म्हणजे सौजन्य नावालाही नाही. मुलखाच्या फटकळ. यांचे पतिदेव, मुले, घरकामगार, इतर सहकारी, फॅमिल डॉक्टर, भाजीवाला, दूधवाला, किराणा दुकानदार, मॅकेनिक, इतकेच काय अगदी संपर्कात येणारा प्रत्येक माणूस यांच्या तोंडाळपणामुळे वैतागलेला.

तर एकदा अशाच माझ्याकडून घाई गडबडीने माझ्या मानगुटीवर बसून काम करून घेऊन गेल्या. वर्तमानपत्राच्या कार्यालयात तातडीने द्यायचे म्हणून.

तासाभराने मला वर्तमानपत्राच्या कार्यालयातून फोन केला, मदत हवीये म्हणून.
मला म्हणू लागल्या, "आता जी रिपोर्ट फाईल (पीडीएफ) बनविली ती तातडीने मला ईमेल कर."
मी - "पण कशासाठी? ती तर तुम्ही पेन ड्राईव्ह मध्ये सोबत घेऊन गेलात ना?"
त्या - "होरे, पण पेन ड्राईव्ह पर्समध्ये, पर्स कारमध्ये आणि कार लॉक झालीये, किल्ली आतच राहिलीये."
मी - "ठीक लगेच ईमेल पाठवितो."
त्या - "बरं होईल, उद्याच्या वर्तमानपत्रात छापून तरी येईल."
मी - "ते ठीक आहे, पण तुम्ही तुमची कार कशी उघडणार? त्यात तुमचा फोन जिवाच्या आकांताने ओरडत असणार."
त्या - "अरे हो खूप अर्जंट कॉल येणारेत रे मला (यांना येणारे सगळेच कॉल तसेच असतात). शिवाय मला देखील अनेकांना करायचेत, बॅक अप नंबर डायरीत किंवा इतर कुठेच नाहीत."
मी - "तुमच्या घरून कारची दुसरी चावी घेऊन कुणाला तरी तिकडे पाठवू का?" (शेजारधर्म पाळायचा म्हणून मी सूचविले.)
त्या - "अरे म्हणजे काय? तू मला इतकी वेडी समजतोस? ते शक्य असते ना तर इतक्या वेळात तुला हक्काने बोलावले असते, काही केलं तरी सख्खा शेजारी आहेस तू आमचा. पण सध्या तरी ते शक्य नाहीये कारण कारची दुसरी चावी माझ्या कपाटात आहे. घरात नोकर माणसे असल्याने कपाटाला कुलूप आहे आणि कपाटाची चावी माझ्या पर्समध्ये आणि पर्स कारमध्ये आहे जी ऑलरेडी लॉक्ड आहे."
मी - "अरे वा! म्हणजे मोठाच डेडलॉक झालाय की."
एव्हाना मी इतका वेळ दाबून ठेवलेले हसू माझे नियंत्रण तोडून व्यक्त होऊ लागले होते. त्यांनाही ते ऐकू आलेच.
त्या - "हास तू! हास अजून मोठ्याने. तुला बरं वाटत असेल ना, तुझ्याशी भांडून मी इकडे आले आणि माझी अशी फजिती झाली म्हणून. अरे, आपल्या भांडणांचा हिशेब आपण नंतर चूकता करु पण आधी मला यातून काहीतरी मार्ग सूचव.
मी - "त्या कपाटाची दुसरी किल्ली?"
त्या - "ती आधीच हरवलीय."
मी - "मग ह्युंदै सर्विस सेंटरला फोन करा, तेच यातून सोडवतील."
त्या - "दोन हजार रुपये लागतील शिवाय चार तास तरी लागतील म्हणत आहेत.

माझ्या कामाच्या मोबदल्यात जितकी घासाघीस केली त्याच्या दुप्पट नुकसान झाले त्यांचे.

******

असो, तर असा वेंधळेपणा अनेकांचा स्वभाव असतो, तर काहींच्या कडून अनवधानाने असे होते. जर आपण इतरांसोबत कटूता ठेवली असेल तर आपण फजितीत सापडलो की त्या सर्वांना आनंदच होतो. आधी ते हा आनंद साजरा (कधी उघड, तर कधी गुपचूप) करतात आणि नंतर जमलं तर / नाईलाजाने मदतीला येतात.

तुमच्या उदाहरणात तुम्हाला इंधन पंपावरील कर्मचारी, इतर ग्राहक आणि मुख्य म्हणजे तुमचे पतीदेव या सर्वांनी अगदी तत्परतेने मदतीचा हात पुढे केला असे दिसते. तुम्ही स्वतः नेहमीच इतरांशी सौजन्याने वागत असणार, म्हणूनच या सार्‍यांनी तुमच्या चांगुलपणाची परतफेड केली असणार यात शंकाच नाही. तुमच्यावर पुन्हा अशी अडचणीची वेळ न येवो आणि जर आलीच तर तुम्हाला नेहमीच सर्वांचे सहकार्य लाभो हीच सदिच्छा.

हा हा , एकदम हलक फुलक ! छान लिहिलेय. लिहिण्याच्या शैलीतला बदल लक्षणीय आहे .

मस्त लिहिलंय. आवडलं.

दक्षिणा, मला नग काय म्हणतेस ग >> अवल मी २-३ नग लिहिलंय आता तिथे ३-४ लिहावे लागणार तुला जमेत धरलं नव्हतं

मस्त लेख!
घराच्या बाबतीत तरी मी लॅच वापरत नाही, ते ऑटोलॉकवाले कुलुपं पण हद्दपारच केलेल. किल्ली फिरवल्याशिवाय काम होता कामा नये असं पाहातो. पण या स्कूटरेट्स मध्ये तरी काही पर्याय नाही.
चोरीच व्हायची असेल तर ती एवढं सगळं करूनही होतेच (हेमावैम)... साधे कुलुपं बरे पडतात.

वेधळेपणाचा बाफ होता ना इथे?
*
स्कूटीस्टाईल गाड्यांचे सीटचे कुलुप उघडायला एक थोडा लांबट स्क्रू ड्रायव्हर व थोडेसे ज्ञान आवश्यक असते. शून्य मिनिटात कुलुप उघडता येते.

मॅन्युअल कुलुप असलेल्या कारचे, व बरेचदा ऑटोलॉक वाल्याही कारचे डोअरलॉक काचेखालची प्लॅस्टीक पट्टी उचकवून काढून एका फुटपट्टी वा हँगर तत्सम कोणत्याही वस्तूने उघडता येते. पुन्हा, थोडेसे ज्ञान आवश्यक.