पुणे-सातारा सायकलवरुन

काही प्लान्स कधी कधी असे अचानक सहज फारशी पूर्वतयारी न करता ठरून जातात. मी आणि माबोकर मनोज दोघांनी गेल्या शनिवारी केलेली पुणे-सातारा सायकल राईड हि अशाच प्लानिंग न केलेल्या सफरीन्पैकी एक. शुक्रवार रात्री ९ वाजले तरी मी आपला हाफिसात कीबोर्ड बडवत होतो आणि 'उद्या कुठे जायचं का?' विचारायला मनोजचा फोन आला. पण मला काही कामाने सातार्याला सासुरवाडीला जायचं होत त्यामुळे मी तर already बुक्ड होतो. पण कोणी असेल तर सायकल ने एक attempt मारायची तयारो आहे म्हणाल्यावर मनोज पण तयार झाला. पण पठ्याने पुढचाच बॉम्ब टाकला..बोलला 'माझी सायकलची तेव्हढी सोय कर'. एव्हाना ९:३० वाजले होते, आता ह्यावेळी कोणाला फोन करावा ह्या विचारात असताना मला रोहितची आठवण झाली. रोहित कडे २ सायकलस होत्या त्यातली एक मिळण शक्य होत. रोहित ला फोन केला आणि तो त्याची Racer सायकल द्यायला लगेच तयार झाला. आता पुढची सूत्र पटापट हलवण भाग होत कारण मी अजून हिंजवडीत होतो आणि मनोज चिंचवडला.
१० ला हिंजेवाडीतून बाहेर पडून सुसाट वेगाने घरी पोचलो. घरी जाऊन bag भरून तयार व्हायला वेळ लागला आणि साधारण रात्री सव्वा अकरा ला संतोष hall पाशी मनोज नि मी भेटलो. रोहित कडे पोचायला आम्हाला १२ वाजले. उशीर झाला तरी बरोबर आणलेली कुल्फी मात्र आठवणीने खाल्ली आणि गप्पा मारत मारत १,१-३० पर्यंत झोपून गेलो. उशिरा झोपल्याने ६च्या गजरावर उठूनसुद्धा आळस आल्याने आवरून निघायला आम्हाला तब्बल ७:१५ झाले. आता पटापट pyadalमारण भाग होत आणि १-२ करत आम्ही अभिरुची च्या जवळ आलो. पण इतक्यात रोहितच्या रेसर सायकल ने आवाज करायला सुरुवात केली आणि आमच्या मनात प्रश्णचिन्ह उभ राहील. झाल !! परत फोनाफोनी करून रोहित ला बोलावून घेतलं आणि या खेपेला त्याच्याकडची Schwinn mountain Bike काढून घेतली आणि त्याला बिचार्याला त्या कुच्कुच्नार्या रेसरवर परत पाठवलं. परत एकदा आम्ही जोमाने सायकली हाणायला सुरुवात केली आणि थोडाच वेळात बायपास ला लागलो देखील.

इथे मनोज्च्या सायकलचा Tail Lamp पडला तर तो शोधायला हा पट्ठ्या परत मागे गेला. शेवटी एक्दाचे आम्हि त्या दरीपुलावर आलो तेव्हा ९ वाजले होते आमची ही आगळीक पाहून सुर्यनारायण आमच्यावर अंमळ नाराजच होते. पाणी पडाव तसा हेल्मेटमधुन घाम टपटपत होता. आज काहि खर नव्हत. गेल्या १-२ दिवसान्चा अनुभव अणि wather.com वर भरवसा थेवुन वाटेत कुठेतरी ढगाळ हवा असेल असा दिलासा देउन अम्हि पुढे निघालो. दरीपुल ओलांडला तरी मनोजचा पत्ता नव्हता. समोर एक सरकार्मान्य नीरा विक्रीच खोक दिसल. मस्त थन्ड पणिही मिळाल. तेव्ह्ध्यात मनोजपण अलाच. थोडे थाम्बुन फ़्रेश होउन कात्रज चा बोगदा पार करून पलीकडे खेड-शिवापूरकडे सायकली दामटल्या. कात्रजपर्यंत सततच्या चढला वैतागून आम्ही उतारावर सुसाट निघालो आणि हाहा म्हणता टोल नाक्यावर पोचलो. उन तापल होत आणि आता पटपट शिरवळ गाठायचं होत.
पण कापूरहोळच्या अलीकडे माझी सायकल puncture झाली..अगदी flat tyre. इथे बरोबर घेतलेल्या पंप उपयोगी पडला. थोडी थोडी हवा भारत भारत आम्ही कापूरहोळ पाशी पोचलो. वाटल कि गावात नक्कीच सायकलच दुकान असेल तेव्हा काम होऊन जाइल. पण कोणीच तयार होईना. सगळेच दुचाकी आणि चारचाकी वाले त्यामुळे सायकलमध्ये कोणीच हात घालायला तयार होईना. शेवटी आम्ही स्वत:च हे काम करायचं ठरवलं. puncture किट होतच तेव्हा गरज होती एका शेड ची आणि परातभर पाण्याची. रस्त्याबाजूच्या एका Tyre Worksच्या शेडमध्ये आमची सोय झाली. मग त्याच्याकडूनच हळूहळू कानस, कात्री(कातर) पाणी अस करत आम्ही बाकीची सामग्री मिळवली. एकाच बाजूला २ punctures होती. आम्हाला आधी वाटल कि एकच आहे म्हणून तेव्हढा प्याच मारून हवा भरली तर परत हवा गायब मग दुसरा प्याच मारला. परत चेक केल यावेळी मात्र हवा टिकून राहिली पण यामध्ये बहुमुल्य ४५ मिनिट खर्ची पडली होती. आता घाई कारण भाग होत कारण थोडाच वेळात आकाशातून विस्तव पडायची लक्षण दिसत होती.

छोटेमोठे चढ उतार पार करून ११:१५ la आम्ही शिरवळला पोचलो. ३ वडापाव मिसळ कांदेपोहे ताक असा फक्कड बेत पोटात ढकलला आणि तिथेच पुढे रस्त्याच्या डावीकडे असलेल्या झाडाखाली मस्त आडवे झालो. उन खूपच असल्याने आम्ही दोन तास तिथेच आराम करायचा प्लान केला.

शेजारीच पाण्याचा नळ होता आणि समोर एका आज्जी बाईची झोपडी. तिने 'प्रेमाने' चौकशी करून खायला पाणी प्यायला काही हव का म्हणून विचारलं आणि न मागता एक ताडपत्री दिल्ली नि म्हणाली निजा आता निवांत. "आज्जीबाई किती दयाळू" अस म्हणेस्तोवर म्ह्तारीने देवळाच बिल भरायचं म्हणत १०० रुपये मागितले. तिच्या हातावर ५० रुपये टिकवून तिला वाटेला लावलं.

खादाडी आणि २ तासांच्या विश्रांतीनंतर आम्ही मस्त ताजेतवाने झालो. पण पुढे उभा होता खंबाटकी.

घाट चढायला सुरुवात केली आणि कितीही मनाचा हिय्या केला तरी हळूहळू आमचा धीर खचला अन सरतेशेवटी घाट टेम्पोमधून पार करू असा निर्णय झाला. बरेच टेम्पो truck la हात केला पण कोणीच थांबेना तेव्हा मात्र 'काय व्हायच ते होईल पण सायकलनेच जाईन' म्हणत आम्ही परत एकदा मार्गस्थ झालो. एकदा मनाची तयारी केली कि कुठलीच गोष्ट फार कठीण नसते आणि मग इतर गोष्टी आपोआप जुळून येतात. घाट चढता चढता आकाश मस्त काळ्या ढगांनी भरून आल. मनोज आणि माझ्यात थोड अंतर पडल होत करण तो चालवत होता ती सायकल Mountain होती आणि तिची Tyres लहान होती. माझी सायकल Hybrid असल्याने मला पटपट पुढे जाता येत होत. घाटाच्या Topवर पोचलो तेव्हा दोन पोर डोंगरची मैना (करवंद) विकत होती. २-३ द्रोण भरून करवंद खाल्ली आणि समोरून मनोज मस्त एका Truckला धरून येताना दिसला

४ वाजून गेले होते पण इथून सातारा आता ४० km होत पण उतार होता. Within No Time आम्ही घाट उतरलो. पुढे भुईंजला सुमधुर उसाचा रस प्यायलो आणि सरतेशेवटी साडेसह पावणेसात च्या सुमारास आम्ही सातारी मुक्कामी पोचलो.

दुसर्या दिवशी परत येताना मनोज भाऊ टेम्पोमधून परत आले