पुरणाची खीर उर्फ हयग्रीव.

चांगली आहे रेसपी .तोंडाला पाणी सुटले .
पूर्वी शक्तीवर्धक खाणे म्हणून मुलांना चणे आणि गुळ द्यायचे .
घोड्यालासुध्दा याचीच चंदी /तोबरा देतात .यावरूनच हयग्रीव खीर नाव पडले असावे .
या पुरणाबद्दल सज्जनगडावरचा समर्थांचा शिष्य कल्याणाची गोष्ट आहेच .

गोव्यकडे ह्याला मणगण म्हणतात. खोबर्‍याचे तुकडे (कातळ्या), काजु पण घालतात. तसेच सुकरुंडे (कुसरुंडे, नावात नेहमीच गोंधळ होतो) म्हणजे पुरणाचे वडेही (बटाटवड्या सारखे) करतात. तेही छान लागतात.

मस्त आहे ही रेसीपी..करायलाच पाहीजे!

गोव्यकडे ह्याला मणगण म्हणतात. >> हो हो खाल्लेलं हे मी... कुडाळ, वेंगुर्ला, सावंतवाडी साईडलाही हेच म्हणतात बहुदा. प्रचंड गोडखाऊ असल्याने भयंकर आवडतं प्रकरण आहे धन्यवाद नंदिनी रेसीपीसाठी. नक्की करून बघेन

व वि २०१४ च्या आठवणी

हयग्रीव तयार आहे!

आणि हे घटस्थापनेनिमित्त देवाला नैवेद्याला दूध तूप घालून :

उद्याच्या भोंडल्यासाठी करणार होते पण काही कारणाने 'खिरापत' न्यायचे रद्द झाले पण मनात आले होते करायचे तर केलेच. खूप मस्त झाले होते. अर्धी खोबर्‍याची वाटी नारळ व दूधही घातले आहे. खाऊन एकदम मस्त गुंगी आली आहे.

अर्रे, ही पाकृ बघितली नव्हती. आवाक्यातली दिसतेय. ते पुरण करणे आणि त्याच्या पोळ्या लाटणे वगैरे गड चढायचे नाहीत इथे.
या दुर्गापूजेत एक दिवस करून बघेन

आजच करून पाहिले. घरात सगळ्यांना आवडले. पुरणपोळीचा कुटाणा नाही. नावही भारदस्त ;)