प्रामाणिकपणाचा एक तेजस्वी अनुभव

चांगला अनुभव रेव्यु.
मलाही नाशिकला असताना असा एक अनुभव आला होता.
लिहीते लवकरच.

सहज शब्दात सुखद अनुभव सांगितलात ....
असे अनुभव यायला भाग्य लागते.

सुखद अनुभव.
पाकिटातील पैसे गेले या दु:खापेक्षा त्यातील अन्य बहुमोल वस्तू गेल्या आणि त्या पुनश्च मिळविण्यासाठी काय काय कसरत करावी लागेल यांच्या विचाराने तुमच्या मनी जो गोंधळ झाला त्याची कल्पना मी करू शकतो, कारण मीही काही वर्षापूर्वी अशाच प्रसंगातून गेलो होतो. फरक इतकाच की माझी पिशवी {पाकिट नव्हते} व त्यातील कागदपत्रे अखेरीस घरीच सापडले होते.

त्या तरुणाचे जादाचे कौतुक इतक्यासाठी करावे की पावसाची संततधार चालू असतानाही त्याने तुमचा पत्ता शोधून पाकिट परत केले. "प्रामाणिकपणा" हा गुणधर्म किती लोभसवाणा वाटू शकतो याचेच हे उदाहरण.

अशोक पाटील

खूप छान वाटलं वाचून.

खरेच सुखद अनुभव,

चांगला अनुभव.

वाचुन नवा हुरुप आला... पाकिट परत करणार्‍या मुलाचे अभिनन्दन....

छान वाटल वाचुन

तुमचा अनुभव वाचून आनंद झाला .

मस्त अनुभव.
असे अनुभव खरच शेअर करायला हवेत. सगळीकडे नुसते वाईट अनुभवाबद्दलच आपण ऐकत असतो त्यामुळे आता काय चांगल घडतच नाही की काय असं वाटायला लागत.

हाच अनुभव मला मागच्या महिन्यात आलाय
मस्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त्त वाटतं असलं काही पाहून

तो मुलगा केवळ तुमचे पाकिटच परत नाही करून गेला तर त्याच्याकडचा प्रामाणिकपणा सुद्धा त्याने पास केला.. यापुढे जेव्हा तुम्ही त्या मुलाच्या जागी असाल तेव्हा हे लक्षात ठेऊन तुम्हीही प्रामाणिकपणाच दाखवाल ..

अर्थात हे घडले नसते तर तुम्ही पुढे भविष्यात अप्रामाणिक वागला असता असा अर्थ कृपया यातून काढू नका, हे वैयक्तिक नसून जनरल स्टेटमेंट आहे..

मी आणि माझी बायको दोघेही वस्तू हरवण्यात वस्ताद असल्याने आमच्या गाठीशी प्रामाणिक आणि अप्रामाणिक अश्या दोन्ही पठडीतले बरेच अनुभव आहेत.. पैकी प्रामाणिक अनुभव तेवढे आयुष्यभरासाठी आम्ही लक्षात ठेवले आहेत ..

अन्यथा एकेकाळी कॉलेजला असताना आम्हा मित्रांना मिळालेले ४००-४५० रुपये असलेले पाकिट आम्ही परत न करता त्या पैश्यात मौजमजा केली होती..

हा अनुभव शेअर केल्याबद्दल धन्यवाद

सुखद अनुभव वाचताना परत जाणवले की प्रामाणिकपणा आणि सत्याचा आग्रह जो धरतो त्याची आंतरीक ताकद अफाट असते. अश्या व्यक्ती निर्भिड असतात. मोठ्या गोष्टींमध्ये तर नाहीच, पण क्षुल्लक वाटणार्‍या गोष्टींमध्येही असत्याची मदत घ्यायचा त्यांचा स्वभाव नसतो. कधी कधी एवढंस्सं खोटं बोललं/वागलं तर काय होतंय? अशी कॅज्युअल विचारसरणी देखील आपल्याला असत्याची सवय लावून आपला एक व्यक्ती म्हणून गुणांचा र्‍हास करते.

उदा. कधी कधी कुणाचे फोन घेणे टाळण्यासाठी मुलांना पुढे करुन "आई झोपली आहे" किंवा "बाबा अंघोळीला गेलेत" असं खोटंच सांगायला सांगितलं जातं. मग हे अप्रामाणिकपणाचे, असत्याचे संस्कार नकळत मुलांच्या मनावर घडतात. त्यात ज्याचा फोन टाळला जातो त्याने सहजच किंवा संपर्कात राहण्यासाठी फोन केला असेल तर त्याचं काहीच बिघडत नाही. त्याचं काही खरोखरचं काम असेल किंवा त्याला खरोखर तुमची त्यावेळेस गरज असेल तर तुमच्या नकळत तुमच्या हातून काहीतरी चुकीचं घडत असतं. पण सगळ्यात नुकसान हे असतं की पुढच्या पिढीला तुम्ही छोट्या छोट्या गोष्टींत असत्य बोलण्यात काहीच गैर नाही हे नकळत बिंबवत असता. तेच प्रयोग उद्या तुमची मुलं तुमच्यावर करु शकतात. त्यापेक्षा त्या व्यक्तीचा अपमान न करता योग्य त्या भाषेत बोलून फोन अटेंड केला तर मुलांनाही हे बारिक सारिक गोष्टींतही कसं वागायचं? मुल्यं काय असतात आणि ती कश्याप्रकारे जपावीत हे बाळकडू आपोआप मिळतं. त्यासाठी वेगळे संस्कारवर्ग घ्यायची आवश्यकता नसते. तो त्यांचा नैसर्गिक स्वभाव बनून ती आदर्श व्यक्ती बनू शकतात.

साहेब! प्रामाणिकपणा अन कर्तव्य नावाचीही काही चीज असते. मला ती संधी मिळाली. >>>> ही जाणीव आणि नम्रपणा ज्या समाजात जास्त आढळेल तो समाज नक्कीच जास्त प्रगती करेल. ह्या मुलाला वाढवताना, हे रोप वाढवताना त्याच्या पालकांनी, शिक्षकांनी त्याच्यावर निर्मळ पाण्याचं शिंपण केलेलं असणार त्याचं सोनं करायची वृत्ती तो बाय बर्थ घेऊन आला असणार..

चांगला अनुभव. वाचून बरं वाटलं.

अश्विनी, सुरेख पोस्ट.

हे रोप वाढवताना त्याच्या पालकांनी, शिक्षकांनी त्याच्यावर निर्मळ पाण्याचं शिंपण केलेलं असणार त्याचं सोनं करायची वृत्ती तो बाय बर्थ घेऊन आला असणार.. >> +१

धन्यवाद. श्यामली यांच्याशी सहमत.

हे असे सामान सापड्ण्याचे आणी माझे सख्य आहे.

शाळेत असताना ५० रु ची नोट सापडली होती बस स्टॉप वर. त्या वेळी ती रक्कम म्हणजे फारच मोठ्ठी होती. जवळपास लोकांना विचारले प्रामाणिकपणे, आणि त्या सर्वांनी त्याच प्रामाणिकपणे आपली नसल्याचे सांगीतले.मग मातोश्रींच्या सांगण्यावरुन तिथल्याच मंदिराच्या पुजारी आजोबांना दिले.लहान पणापासुन घरात आई नेहमी दुसर्‍याच्या वस्तु घेवु नयेत नाही तर आपल्या हारवतात असे सांगते.

अमेरिके मधे १ वर्षात तीन वेळा पाकीटे सापडली.
प्रत्येक वेळी त्यातला पत्ता अथवा आय कार्ड ( शिकत असतानाची गोष्ट) बघुन त्या त्या लोकांना कॉलुन परत केले.

आणि गम्मत म्ह्णजे एकदा एअर्पोर्ट वर माझेच पाकीट हरवले. मला पत्ताच नव्हता. जेंव्हा नाव पुकारले गेले तेंव्हा कळाले कि कोणि तरी तिथे आणुन दिले होते.
कोणी दिले कळाले पण नाही. पण खुप बरे वाटले. सो त्यावेळी उगाच आठवले करावे तसे भरावे

सुखद अनुभव इथे शेअर केल्याबद्दल धन्यवाद.

खरोखर लक्षात रहाण्यासारखा सुखद अनुभव!

चांगला अनुभव.

जगात सच्चे आणि दुसर्‍याला जाणणारे अनेक लोक अद्याप आहेत हा अनुभव काल मला पण आला. माझ्या मुलीच्या मैत्रीणीचा साधारण ३५ रुपये किंमतीचा मोबाईल तिच्या पर्समधुन पडला. त्याची बॅटरी संपत आल्यामुळे फोन लागतही नव्हता. ती रडवेली झाली होती.

थोड्यावेळाने तिच्या वडीलांना फोन आला. तुमच्या मुलीचा फोन हरवला आहे का ? त्या हरवलेल्या फोन वरुन शेवटचा कॉल तिच्या वडिलांना तिने केला होता.

काही मिनिटातच तिचा हरवलेला फोन तिला मिळाला तोही कोणत्याही अपेक्षेशिवाय.

god dwells among us everyday

खूप छान वाटले रेव्यू

@नीतीनचंद्र - तुम्हाला ३५ हजार म्हणायचंय का?

छान अनुभव. खरे तर अशा लोकांची नावासकट प्रसिद्धी करायला हवी.

एकदा माझ्या मित्राचे पाकीट मारल्या गेले, पण २ दिवसांनंतर त्याला (विथाऊट पोस्टेज) एक लिफाफा मिळाला, त्यात त्याचे कंपनीचे आयकार्ड, ड्रायव्हींग लायसन्स आणि रेल्वेचा पास होता. चोरही बरेचदा प्रामाणीक असतात की काय?

खूप छान अनुभव ....
इथे शेअर केल्याबद्दल धन्यवाद ...

चांगला अनुभव.....

मी एकदा रिक्षात बॅग विसरले होते. ऑडिट वरुन येताना पहाटे गाडी आली ती ही १ तास लौकर. म्हणुन स्टेशन येणार्‍यांची वाट न पहाता सरळ रिक्षेने घरी येवुन आई-बाबांना सर्प्राइज करण्याच्या नादात एक हँडबॅग रिक्षातच राहिली. लक्षातच आलेनाही... नंतर साधारण एक तासाने रिक्षावाला घरी बॅग घेवुन आला. त्या वेळेस खरच त्याचे किती आभार मानु आणि किती नको असे झाले... कारण बॅगेत मनी पर्स होती आणि ऑडिट्च्या कामाचे सगळे पेपर्स.....