विषय क्र. १: प्यार इश्क और मोह्होबत

प्यार इश्क और मोह्होबत - हे समीकरण हिंदी सिनेमात इतकं फिट बसलं आहे की प्यार, इश्क ह्या भावनेला केंद्रस्थानी ठेवून कितीतरी चित्रपट गल्ला भरून घेतात. लोकांना रडवतात, हसवतात, व्हर्चूल रिल लाईफ रिअ‍ॅलिटी वाटावं इतकं खरं वाटतं प्रत्यक्षात ते तसं नसेलही कदाचित पण, पण ह्या सगळ्यातून जर घेता आली तर एनर्जी घ्यावी ती मी घेतो अर्थात "चांदनी चौक टू चायना", " कॉकटेल", "नमस्ते लंडन" ह्या सिनेमांची कॅटॅगिरी वेगळीच आहे! [नमस्ते लंडन वर फार मोठा लेख लिहावा लागेल पण आज, इथं नाही.] "प्यार इश्क और मोह्होबत" ह्या नावाचा सिनेमाही येऊन गेला विशेष काही कथा नाही तेच ते अन् तेच ते प्रेमाचे त्रिकोण, चौकोन अन् षटकोन... त्रिकोण तर हवेतच त्याशिवाय मजा नसावी! डीडीएलजे, हम दिल दे चुकेतला त्रिकोण अन् जब वी मेट मधला त्रिकोण (?) ह्यातल्या कोनांमध्ये बरंचसं अंतर असलं तरीही त्रिकोण आहेतच! कथा, पैसा, लॉजिकच्या अनुषंगाने लिहायला गेलो तर बराच मोठा लेख होईल आणि सध्या ते सगळं शब्दात मांडणं होणे नाही.

तरीही...
जब वी मेटची कथा फार भारी वाटण्याचा काळ होता तो... सिनेमागृहात हा पिक्चर मी १३ वेळा पाहिला. दरवेळी गाण्यांतून, संवादातून फार काही उलगडत गेलं, असंही काही होतं, वाटत असतं [फेझ होती] त्यात काही फार विशेष नाही असं आता वाटतं. एमबीए करतानाची गोष्ट आहे ही. जबवीमेटला गेलेलो... त्यातली करिनाची जी बबली, लाईव्हली भुमिका आहे तशीच अगदी तशीच माझ्या मैत्रिणीची रिअल लाईफ मधली भुमिका आहे असं राहून राहून वाटत होतं... त्या संपूर्ण सिनेमात जर काही आवडलं असेल तर माझी मैत्रिण सिनेमा पहाताना कैच्यकै सुंदर दिसत होती... तिच्याकडेच लक्ष होतं त्यामुळे दुस र्‍यांदा सिनेमा पहावा लागला तेंव्हा करिनाची बकबक पाहून वैताग आला.. सिनेमात काही राम नाही - लॉजिक नाही असं वाटलं... आणि त्याच आठवड्यात तिस र्‍यांदा पाहिला अन् मी प्रेमात पडलो करिनाच्या संवादांच्या, गाण्यांच्या. "जो भी तुम रिअल में चाहतें हो, अ‍ॅक्च्युअल में तुम्हें वहीं मिलता है" ह्यावर विश्वास बसला.

"तुमसे ही" गाण्या नंतर ह्या सारखं गाणं होणे नाही असं बराच काळ वाटलं अर्थात तसं ते खरं नाही हे आता जाने तू , रॉकस्टारच्या गाण्यांवरून पटतं. पण तरीही दरवेळी हा सिनेमा पाहून जी पॉझिटिव्ह एनर्जी मिळते ती इतर कुठून मिळते का ह्याचा शोध अजून घ्यावासा वाटत नाही! खून खराबा नाही, त्रिकोण आहे ही अन् नाहीही आणि तरीही तद्दन बॉलिवुडी सिनेमांतील हा एकच सिनेमा मला वाटतं परत एकदा चित्रपटगृहात दाखवला तर बघायला मजा येईल. फार काही भला मोठा मेसेज हा सिनेमा देत नाही, बस्स - "जो दिल कहता है वहीं करों"