Submitted by shrikant lele on 30 July, 2012 - 06:48
श्री लेले साहेब,
सप्रेम नमस्कार.
आपण पाठवलेली
कविता आवडली,
मनाला भावली,
मग लेखणी हाती धरली
प्रारंभी धनाच्या मोहानी,
माणूस हरपून जातो,
पण नंतर मात्र,
स्वसुखालाही हरवून बसतो.
आपले ते संस्कार,
सोडू शकत नाही,
पळत्याच्या पाठी धावणे,
रोकु शकत नाही.
मायेचे पाश,
गुंफलेले असतात घट्ट,
तडफड पाहत राहणे,
कारण अंधार काळा कुट्ट
योग्य असतात
जुन्या म्हणी
''दुरून डोंगर साजरे'',
असेच येते मनी.
सुरेश कुलकर्णी, इंदूर ह्यान्च्या सौजन्याने
गुलमोहर:
शेअर करा
प्रारंभी धनाच्या
प्रारंभी धनाच्या मोहानी,
माणूस हरपून जातो,
पण नंतर मात्र,
स्वसुखालाही हरवून बसतो.
खुप सुंदर