रसग्रहण स्पर्धा - झुळूक अमेरिकन तोर्‍याची - लेखक - शरद वर्दे

छान लिहिलं आहेस गं.

अरे वा! शोधुन वाचायला हवं. "ट" च्या उच्चाराबाबत वर्दे यांच्याशी बहुतांशी सहमत.

छान लिहिलंय.
मी हे पुस्तक चाळलंय, संपूर्ण वाचलेलं नाही. लोकसत्तात आलेलं याचं परिक्षण पण वाचलं होतं. शरद वर्देंची भाषा सोपी, सरळ, खुसखुशीत आहे.

(पण मलाही राहून राहून एक शंका येतेच आहे - याच लेखाबद्दल असं काही नाही, पण पुस्तक परिचय आणि रसग्रहण यात नक्की फरक कसा करायचा?)

छान लिहिलं आहेस मंजू

पुस्तक परिचय आणि रसग्रहण यात नक्की फरक कसा करायचा?)
याबाबत मायबोलीवर पूर्वीच लिहिण्यात आलेले आहे. रसग्रहण हे फॉसिलायझेशन, त्रिज्या, मध्य, कक्षा असे शब्द वापरून लिहीले जाते. परिचयात एव्हढे सगळे लिहीत नाहीत! तसेच कवितांच्या रसग्रहणात गुण देऊन, त्यांची सरासरी, स्टँडर्ड डेव्हिएशन इ. काढून करतात!!

असे आपले मी वाचले होते हो, पण मला त्यातले काय कळते?

स्टँडर्ड डेव्हिएशन >>>

रसग्रहण हे फॉसिलायझेशन, त्रिज्या, मध्य, कक्षा असे शब्द वापरून लिहीले जाते. परिचयात एव्हढे सगळे लिहीत नाहीत! तसेच कवितांच्या रसग्रहणात गुण देऊन, त्यांची सरासरी, स्टँडर्ड डेव्हिएशन इ. काढून करतात!!>>>

रसग्रहण छान झालंय.
पुस्तक वाचायची इच्छा नाही कारण मराठी संस्थळांवर अशा प्रकारचे ढिगांनी लेख सापडतील.

मंजूडीने लिहिलेलं रसग्रहण, पुस्तक ओळख काय असेल ते आवडलं.

मनीष+१. पुस्तक घेऊन वाचण्याबद्दल स्वाती+१. अगदीच कुणाकडे मुक्काम आहे आणि ती मंडळी मला आणि ह्या पुस्तकाला घरीच सोडून कुठे गेली तर वाचेन

रच्याकने, "नियम कितीही जटील, जाचक असले तरी ते पाळायचेच अशी त्यांची पक्की मनोधारणा झालेली असते" >>>> अमेरिकेत नियम पाळले जातात कारण त्याची अंमलबजावणी कडक आहे नाही तर कुच्चर हरभरे काही कमी नाहीत.

मंजू,
छान लिहिलं आहेस.

रसग्रहण = appreciation. Appreciation = a written review of a book, etc, esp when favourable.
स्पर्धेच्या घोषणेत प्रशासकांनी लिहिलंय त्याप्रमाणे इथे परीक्षण favourable नसलं तरी चालणार आहे बहुधा.

मंजूडी यानी पुस्तक परिचय [किंवा अधिकचे म्हणायचे झाल्यास रसग्रहण] चांगल्या पद्धतीने सादर केले आहे. पुस्तक वाचावे इतपत मोह होतो तो ज्या पद्धतीने त्याची ओळख करून दिली आहे त्यावरून म्हणत आहे. अर्थात लेखक वर्दे यानी अमेरिकन उच्चारासंदर्भात जे काही (पुस्तकात) लिहिले आहे त्याचा योग्य तो समाचार इथल्या काही प्रतिसादकांनी घेतला आहेच. खरं तर त्या त्या देशाची लिखित आणि मौखिक भाषा यात महदंतर असू शकते, किंबहुना तेच तर ज्या त्या जमिनीचे कल्चर ठरते. "Ain't no nothing" असे शिकागोतील स्थानिक सर्रास म्हणत असतात. एका छोट्या वाक्यात तीन निगेटिव्ह शब्द. त्याचा अर्थ आपण तर्खडखर संस्कृतीत वाढलेले कसा करणार ? ती तिथली ढब असल्यामुळे मग Interview ऐवजी InnerView असे ऐकायला आले म्हणून आनंदीबाईना त्यात ओढायची खरे तर गरज नव्हती; पण होते असे की जगभर विविध क्षेत्रात नोकरी करून अनुभवसंपन्न झालेले शरद वर्दे 'अमेरिकन आणि भारतीय संस्कृती' तुलना करण्यापासून स्वतःला रोखू शकत नसल्याने मग अशी उच्चारांची थट्टा पुस्तकात येणे क्रमप्राप्तच असते. त्यामुळे काय साध्य होते हे लेखकच जाणोत.

शरदराव राहू देत, पण अनिल अवचट यांच्यासारखा ज्येष्ठ लेखकही या तुलनेच्या मोहापासून स्वतःला दूर ठेऊ शकलेला नाही. 'अमेरिका' नावाच्या पुस्तकात त्यानी अमेरिकन कल्चर, तिथले मॉल्स, रस्ते, कार्स, पार्किंग सेन्स, ट्रॅफिक आदीवर भरभरून लिहिले ते ठीक आहे, पण मग तिथे केवळ चार महिने काढून पुण्यात आल्यावर त्यानी लेखात लिहिले....हे प्रकरण 'अमेरिका' पुस्तकात आहेच : 'भारतात परत आलो. सकाळी पार्ल्याहून कुर्ल्याच्या ट्रॅफिकमधून आमची गाडी चालली होती. वाहनं समोरनं येऊन आदळणार असं वाटत होतं. हा असा कसा गेला रॉन्ग साईड्नं, याने कशी गाडी पार्क केलीय....या गोष्टी मला क्षणोक्षणी खटकत होत्या. मग पुणे. इतकी वाहनं, आणि इतके छोटे अरुंद रस्ते. काय करणार आपण? " इ.इ.

का खटकतात या आणि अशा बाबी या अमेरिकेल्या तीनचार महिन्यासाठी जाऊन आलेल्या लेखकरावांना ? ५० ते ५५ वर्षे तुम्ही इथे काढली आहेत ना ? मग ५ महिनेही झाले नाही तर झटदिशी या बाबी खटकायला सुरुवात. शेवटी कितीही आणि कसाही मोडकातिडका असला तरी आमचा गाव तो शेवटी आमचाच ना ?

त्यामुळे शरदराव असोत वा अन्य कुणी...अमेरिकाच काय पण जगात कुठेही असला तरी फक्त तेथीलच जीवनशैली त्यानी पुस्तकरूपाने उघडून दाखवावी असेच म्हणेन ...तुलनेच्या मोहात पडले नाही तर फार उत्तम.

मंजु डी , पुस्तक ओळख आवडली.
पुस्तक मात्र नाही वाचणार. लेखकाने लिहिलेल्या बर्‍याच गोष्टी पटल्या नाहीत.

अशोक, तुलना करू नये या मुद्यास अनुमोदन.
पण या पुस्तकात भारताशी तुलना केली आहे का की केवळ अमेरिकेत पाहिलेल्या गोष्टींचे नुसतेच विनोदी वर्णन करण्याचा प्रयत्न केला आहे हे लक्षात घेऊन, मग रसग्रहण केल्यास, बरोबर होईल.

'नेहेमीपेक्षा वेगळे' असणे हा विनोदाचा विषय असणे हे फार पूर्वीपासून चालत आले आहे. भारताच्या अनुभवांपेक्षा हे अनुभव लेखकाला विनोदी वाटले असावेत. त्यांनी असे म्हंटले आहे का की, या पुस्तकातील अक्षर नि अक्षर खरे आहे, भारत नि अमेरिका यांच्यात तुलना करण्याच्या हेतूने हे पुस्तक लिहीले आहे' असे? तसे असेल तर वरील सर्व टीका अत्यंत रास्त आहे. नाहीतर उगीचच बिचार्‍यांवर टीका असे म्हणेन मी.

खूप छान लिहिलंय!!

रसग्रहण आवडले.

रसग्रहण आवडले.

मंजूडी, छान लिहिले आहेस. रसग्रहण आवडले.

झक्कास लिहिलय मंजुडे ! पहिल्यांदाच रसग्रहण लिहिलय असे वाटत नाही. छान लिहितेस तू.
पुस्तक मिळवुन वाचेन. फिरंगढंग पाहिलय पण अजुन वाचलं नाहीये.

मंजू छान लिहिलं आहेस. शरद वर्देंचं लिखाण मलाही आवडतं.

येस्स! कालपासून मी आठवण्याचा प्रयत्न करत होते ते पुस्तक - फिरंगढंग. ते मी वाचलंय. मला आवडलं होतं ते खूप.

पिझ्झा-इटलीबद्दलः ते 'कुठल्याही फाईन डायनिंग रेस्तरॉंमधे' असे शब्द आहेत हे कृपया ध्यानात घ्या. जसा मुंबईतला जगप्रसिद्ध वडापाव तारांकित हॉटेलांमध्ये शक्यतो मिळत नाही तसंच पिझ्झ्याचं असावं असा अर्थ मी लावला. शिवाय ही माहिती लेखकाला अस्सल इटालियन आणि जातीवंत खवैय्याने पुरवलेली आहे.

>>>>

मंजूडीला अनुमोदन.. मला वाटते फाइन डायनिंग हा शब्द लक्षात घेत नाहिये कुणी इथे.. माझ्या माहितीनुसार व फारच तोकड्या अनुभवानुसार रोममध्येतरी फाइन डायनिंङ रेस्तराँमध्ये पिझ्झा मेनुमध्ये नव्हता. तो बहुतेकरुन सर्व गायरोज/पिझ्झेरियामध्ये उपलब्ध होता.

झक्कास लिहिलय मंजुडे ! पहिल्यांदाच रसग्रहण लिहिलय असे वाटत नाही. छान लिहितेस तू.>>> अनुमोदन

मंजू, चांगलं लिहिलं आहेस.

<<हे लोक कवितांचे रसग्रहण वाचत असतील तर 'माझे हृदय चोरले' वगैरे वाचून म्हणतील, छे:, हृदय कसे चोरता येईल?>> हे हे ! :). जबरी.
बाकी रसग्रहण आवडलं. पुस्तक अगदी सहजासहजी (उधार) मिळाल तर नक्कि वाचावेसे वाटेल.

मला वाटते फाइन डायनिंग हा शब्द लक्षात घेत नाहिये कुणी इथे..
नीट वाचण्यापूर्वीच प्रतिसाद देणे हे तर मायबोलीवरील वैशिष्ठ्य. चुकून दुसरा(दुसरी) कुणि शहाणा(शहाणी) ठरली तर आपला शहाणपणा कसा लोकांना कळणार? जो (जी) दुसर्‍यांच्या चुका काढेल तो(ती) जास्त शहाणा(शहाणी) हे फार जुने तत्व आहे. म्हणूनच मला बरेच लोक शहाणे म्हणतात. नाहीतर मी एक तरी गोष्ट, कविता लिहीली आहे का?

मस्त लिहीले आहे.

झक्की

<'शॅल वी कॉल हर इन इमिजिएटली अ‍ॅन्ड टेक हर इन्नर व्ह्यू?' >

<मंजुडी, छान परिचय करून दिलास. > + १.

<आपले दोन्ही हात शाबूत असताना अमेरीकेतील बाथरुमांत इलेक्ट्रिक टूथब्रश आणि ऑटोमॅटीक टूथपेस्ट डिस्पेन्सर कशासाठी? असा प्रश्न तुम्हा-आम्हा सर्वांनाच पडतो. दोन माणसांच्या स्वयंपाकासाठी ऑटोमॅटिक श्रिंप डिव्हिनर स्वयंपाकघरात पाहून अचंबा वाटतो. अमेरीकेतील यंत्रवेड्या लोकांची गंमतजंमत आपल्याला वाचायला मिळते 'सारं कसं स्वयंचलित' या लेखात.>
हे सगळं जपानातही डिट्टो! म्हणजे बहुतेक " फर्स्ट्वर्ल्डमधे, घरोघरी स्वयंचलित चूली... " म्हणता येईल.
टॉयलेट्स मधेही स्वयंचलित गोष्टी. म्हणजे दार उघडलं की एकदा ऑटो फ्लश. वगैरे वगैरे बरेच काही!

<हे लेख लिहिताना, नर्म विनोदी शैलीत भाष्य करताना कुठेही खिल्ली उडवलेली नाही. त्यांच्या खुसखुशीत विनोदांमागचा उपहास जाणवतो पण पुस्तकातील भाषा कुठेही खटकत नाही. केवळ टीकाच करायची म्हणूनही हे लेख लिहिलेले नाहीत. एकंदरीतच त्रयस्थपणे, पण तरीही चौकस आणि मार्मिक नजरेने केलेले अमेरिकेविषयीचे हे निरीक्षण वाचताना आपण वाचक म्हणून त्यातील टवटवीत विनोदांना दाद देतोच, पण त्याचवेळी एक भारतीय म्हणून अंतर्मुख होऊन विचारही करू लागतो. शरद वर्दे यांच्या लेखनशैलीचे हे कसब खरोखर वाखाणण्याजोगे आहे.>
अनबायस्ड पुस्तक आहे असं वाटतं आहे. पण लगेच विकत घेणार नाही बहुधा चला लायब्ररीत शोधावे

बहुतेक प्रतिसादांशी सहमत. रसग्रहण छान झाले आहे.
मात्र लेखकाची काही मते फारशी पटली नाहीत.
पुढील लेखनासाठी शुभेच्छा.